21.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 346/1

21.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 346/2

—

uwzględniając art. 165 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka, w szczególności jej art. 26,

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 14,

—

uwzględniając wspólną deklarację sorbońską w sprawie harmonizacji architektury europejskiego systemu szkolnictwa wyższego, podpisaną w dniu 25 maja 1998 r. w Paryżu przez czterech ministrów edukacji z Francji, Niemiec, Włoch i Wielkiej Brytanii (deklaracja sorbońska) (1),

—

uwzględniając wspólną deklarację podpisaną w Bolonii w dniu 19 czerwca 1999 r. przez ministrów edukacji z 29 państw europejskich (deklaracja bolońska) (2),

—

uwzględniając komunikat wydany na konferencji europejskich ministrów odpowiedzialnych za szkolnictwo wyższe, która odbyła się w dniach 28 i 29 kwietnia 2009 r. w Leuven i Louvain-la-Neuve (3),

—

uwzględniając deklarację budapeszteńsko-wiedeńską z dnia 12 marca 2010 r. przyjętą przez ministrów edukacji z 47 państw, która oficjalnie zainicjowała europejski obszar szkolnictwa wyższego (4),

—

uwzględniając komunikat Konferencji Ministerialnej oraz trzecie Forum Polityki Bolońskiej, które odbyło się w Bukareszcie w dniach 26 i 27 kwietnia 2012 r. (5),

—

uwzględniając strategię mobilności na 2020 r. dla europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego (EHEA), którą przyjęto na konferencji ministerialnej w Bukareszcie w dniach 26 i 27 kwietnia 2012 r. (6),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/55/UE z dnia 20 listopada 2013 r. zmieniającą dyrektywę 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych i rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 w sprawie współpracy administracyjnej za pośrednictwem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym (7),

—

uwzględniając zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 września 2005 r. w celu ułatwienia wydawania przez państwa członkowskie jednolitych wiz krótkoterminowych dla naukowców z państw trzecich podróżujących w ramach Wspólnoty w celu prowadzenia badań naukowych (8),

—

uwzględniając zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lutego 2006 r. w sprawie dalszej europejskiej współpracy w zakresie zapewniania jakości w szkolnictwie wyższym (9),

—

uwzględniając zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie ustanowienia europejskich ram kwalifikacji dla uczenia się przez całe życie (ERK) (10),

—

uwzględniając Konkluzje Rady z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie strategicznych ram europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia („ET 2020”) (11),

—

uwzględniając konkluzje Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie rozwijania roli edukacji w dobrze funkcjonującym trójkącie wiedzy (12),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 11 maja 2010 r. w sprawie międzynarodowego wymiaru szkolnictwa wyższego (13),

—

uwzględniając zalecenie Rady z dnia 28 czerwca 2011 r. w sprawie polityk na rzecz ograniczania zjawiska przedwczesnego kończenia nauki (14),

—

uwzględniając zalecenie Rady z dnia 28 czerwca 2011 r. pt. „Mobilna młodzież – promowanie mobilności edukacyjnej młodych ludzi” (15),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 maja 2006 r. zatytułowany „Realizacja programu modernizacji dla uniwersytetów – Edukacja, badania naukowe i innowacje” (COM(2006)0208),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020 – Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 sierpnia 2010 r. zatytułowany „Europejska agenda cyfrowa” (COM(2010)0245),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 września 2011 r. zatytułowany „Działania na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia – plan modernizacji europejskich systemów szkolnictwa wyższego” (COM(2011)0567),

—

uwzględniając sprawozdanie zatytułowane „Szkolnictwo wyższe w Europie 2009: postęp w realizacji Procesu Bolońskiego” (Eurydice, Komisja Europejska, 2009 r.) (16),

—

uwzględniając sprawozdanie zatytułowane „Szkolnictwo wyższe w Europie 2010: wpływ Procesu Bolońskiego” (Eurydice, Komisja Europejska, 2010 r.) (17),

—

uwzględniając sprawozdanie zatytułowane „Szkolnictwo wyższe w Europie 2012: sprawozdanie z realizacji procesu bolońskiego” (Eurydice, Komisja Europejska, 2012 r.) (18),

—

uwzględniając badanie Eurobarometru z 2007 r. na temat reformy szkolnictwa wyższego przeprowadzone wśród nauczycieli zawodowych (19),

—

uwzględniając badanie Eurobarometru z 2009 r. na temat reformy szkolnictwa wyższego przeprowadzone wśród studentów (20),

—

uwzględniając publikację Eurostatu z dnia 16 kwietnia 2009 r. zatytułowaną „Proces boloński w dziedzinie szkolnictwa wyższego w Europie – kluczowe wskaźniki dotyczące wymiaru społecznego i mobilności” (21),

—

uwzględniając sprawozdanie końcowe z międzynarodowej konferencji w sprawie finansowania szkolnictwa wyższego, która odbyła się w Erywaniu w Armenii w dniach 8–9 września 2011 r. (22),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 września 2008 r. w sprawie procesu bolońskiego i mobilności studentów (23),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 maja 2010 r. w sprawie dialogu środowisk akademickich z przedsiębiorcami: nowe partnerstwo na rzecz modernizacji uczelni w Europie (24),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2012 r. w sprawie wkładu instytucji europejskich w konsolidację i postępy procesu bolońskiego (25),

—

uwzględniając Europejski Fundusz na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS) (26),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji (A8-0121/2015),

A.

mając na uwadze, że znaczenie procesu bolońskiego w obecnej sytuacji gospodarczej powinno wpisywać się w dążenie do realizacji celów związanych z rozwijaniem możliwie najwyższego poziomu wiedzy i innowacyjności w społeczeństwie dzięki szerokiemu dostępowi do edukacji oraz jej stałej aktualizacji, oraz mając na uwadze, że powinno to znaleźć odzwierciedlenie w przeglądzie strategii „Europa 2020” i w realizacji planu inwestycyjnego dla Europy ogłoszonego przez J.C. Junckera;

B.

mając na uwadze, że analizy wykazują, iż prawie co trzeci pracodawca w UE ma problemy ze znalezieniem odpowiednio wykwalifikowanych pracowników; mając na uwadze, że z punktu widzenia celu ograniczenia zjawiska niedopasowania umiejętności w UE (rozdźwięk między kwalifikacjami zawodowymi danej osoby a wymogami rynku pracy) reformy w ramach procesu bolońskiego nie przyniosły jak dotąd zbyt dobrych rezultatów; mając na uwadze, że niedopasowanie umiejętności stało się jednym z głównych wyzwań dla Europy dotyczącym wszystkich aspektów społecznych od produktywności i skuteczności przedsiębiorstw po obecny i przyszły dobrobyt młodzieży;

C.

mając na uwadze, że od początku kryzysu w 2008 r. sytuacja w dziedzinie bezrobocia ludzi młodych nie poprawiła się wyraźnie; mając na uwadze, że na koniec 2014 r. w UE liczba młodych bezrobotnych poniżej 25. roku życia wynosiła około 5 mln;

D.

mając na uwadze, że zgodnie ze stwierdzeniem filozofa „uniwersytety są miejscem poszukiwania prawdy i piękna”, poza tym że spoczywa na nich obowiązek kształcenia nowych specjalistów, naukowców, inżynierów, nauczycieli, lekarzy, polityków i obywateli;

E.

mając na uwadze, iż istotne jest, by postrzegać uniwersytety jako rzeczywistych głównych aktorów w procesie bolońskim, których rola wykracza poza wsparcie udzielane przez instytucje regionalne i krajowe w dziedzinie koordynacji, regulacji i zasobów;

F.

mając na uwadze, że ta międzyrządowa inicjatywa, realizowana we współpracy ze środowiskiem akademickim, obejmuje wysiłki mające na celu wypracowanie wspólnej europejskiej reakcji na poważne problemy w wielu krajach oraz że wysiłki te były niewystarczające;

G.

mając na uwadze, że rzeczywistym celem procesu bolońskiego jest wspieranie mobilności i internacjonalizacji oraz zapewnienie zgodności i porównywalności różnych standardów i jakości rozmaitych systemów szkolnictwa wyższego, przy jednoczesnym poszanowaniu autonomii uniwersytetów, oraz przyczynienie się w ten sposób do stworzenia rzeczywiście demokratycznej europejskiej przestrzeni, w której obywatele będą mieli równe szanse;

H.

mając na uwadze, że należy ocenić postępy poczynione w ciągu ostatnich 15 lat, z uwzględnieniem zarówno osiągnięć w zakresie współpracy regionalnej, jak i utrzymujących się problemów i różnic w osiąganiu wyznaczonych celów;

I.

mając na uwadze, że podczas gdy w większości państw proces boloński nadaje kierunek reformom edukacyjnym i motywuje do nich, w niektórych państwach z powodu nieprawidłowej komunikacji i niezrozumienia jego prawdziwej wizji może jednak być postrzegany jako obciążenie biurokratyczne;

J.

mając na uwadze, że należy podkreślić ogólnoeuropejski charakter procesu bolońskiego, a także zaangażowanie wszystkich podmiotów, w tym studentów, nauczycieli, badaczy i pracowników spoza grona pedagogicznego;

K.

mając na uwadze, że stałe i zwiększone wsparcie finansowe dla edukacji, szkolenia, w tym szkolenia zawodowego, wiedzy i badań ma zasadnicze znaczenie, szczególnie w czasie kryzysu gospodarczego;

L.

mając na uwadze, że w tym nieustannie zmieniającym się kontekście istnieje potrzeba potwierdzenia zobowiązania politycznego leżącego u podstaw procesu bolońskiego oraz zaangażowania w jego realizację instytucji europejskich, rządów krajowych i wszystkich innych właściwych zainteresowanych stron;

1.

zwraca uwagę, że edukacja i badania naukowe stanowią jeden z głównych filarów naszego społeczeństwa pod względem rozwoju umiejętności, wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy; podkreśla kluczowe znaczenie większych inwestycji w edukację dla skutecznej walki z ubóstwem, nierównościami społecznymi i bezrobociem, zwłaszcza wśród młodych ludzi, oraz dla zwiększenia integracji społecznej;

2.

zauważa, że proces boloński może przyczynić się do rozwiązania problemu niedopasowania umiejętności w UE, jeśli umożliwi studentom zdobywanie i rozwijanie kompetencji wymaganych na rynku pracy, a przez to do osiągnięcia ważnego celu, jakim jest zwiększenie szans absolwentów na zatrudnienie;

3.

jest świadomy roli, jaką proces boloński odgrywa w tworzeniu Europy opartej na wiedzy; podkreśla, że upowszechnianie wiedzy, edukacji i badań jest jednym z podstawowych elementów strategii „Europa 2020” i przyczynia się do wspierania obywatelstwa europejskiego; podkreśla jednak też konieczność zasięgnięcia opinii środowiska akademickiego (wykładowców, studentów i pracowników spoza grona pedagogicznego) w celu zrozumienia oporu wobec reform związanych z procesem bolońskim, a także konieczność zagwarantowania bezpłatnej i dostępnej dla wszystkich edukacji publicznej spełniającej potrzeby społeczeństwa;

4.

zauważa, że reformy w ramach procesu bolońskiego doprowadziły do stworzenia europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego (EHEA), a także umożliwiły w ciągu ostatnich 15 lat znaczne osiągnięcia w zakresie nadania porównywalnego charakteru strukturom szkolnictwa wyższego, zwiększania mobilności, tworzenia systemów zapewniania jakości, a także uznawania dyplomów, poprawy jakości systemów kształcenia i zwiększenia atrakcyjności szkolnictwa wyższego w Europie;

5.

zauważa, że w ramach procesu bolońskiego w dalszym ciągu pozostaje wiele do zrobienia w obszarze dostosowania systemów kształcenia do potrzeb rynku pracy i poprawy ogólnych szans na zatrudnienie oraz konkurencyjności, a także zwiększenia atrakcyjności szkolnictwa wyższego w Europie; zauważa, że europejskie instytucje szkolnictwa wyższego powinny być zdolne do szybkiego reagowania na zmiany gospodarcze, kulturowe, naukowe i technologiczne zachodzące we współczesnym społeczeństwie, tak aby ich potencjał w zakresie wspierania wzrostu, zdolności do zatrudnienia i spójności społecznej mógł zostać w pełni wykorzystany;

6.

zwraca uwagę na cele na najbliższe lata oraz priorytety krajowe w zakresie działań, które należało podjąć do 2015 r. i które przedstawiono na konferencji ministerialnej EHEA w Bukareszcie w 2012 r., a także na zalecenia konferencji dotyczące strategii na rzecz mobilności w EHEA do 2020 r., i zaleca, aby utworzyć nowe obserwatoria, ponownie zbliżyć się do poszczególnych europejskich społeczności akademickich oraz opracować nowe sposoby włączenia członków tych społeczności akademickich w proces reformy tego planu;

7.

wzywa państwa europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego do wdrożenia wspólnie uzgodnionych reform mających na celu przyspieszenie osiągania celów procesu bolońskiego oraz wzmocnienie wiarygodności europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego; zachęca do wspierania tych krajów, które napotykają trudności we wdrażaniu tych reform; popiera w tym względzie tworzenie szeroko zakrojonych partnerstw między krajami, regionami i właściwymi zainteresowanymi stronami;

8.

wzywa państwa członkowskie, aby jeszcze bardziej ulepszyły i zaktualizowały ocenę placówek szkolnictwa wyższego w oparciu o standardy ustalone uprzednio przez systemy edukacji na szczeblu międzynarodowym oraz aby wynagradzały doskonałość z myślą o postępie wiedzy, badań naukowych oraz rozwoju nauki;

9.

podkreśla wagę zachowania różnorodności nauczania, w tym różnorodności językowej; wzywa państwa członkowskie do znacznego podwyższenia stypendiów studenckich i do dopilnowania, by były one łatwo dostępne;

10.

wskazuje na potrzebę podejmowania dalszych wysiłków na rzecz rozwoju europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego, a także czerpania doświadczenia z postępów poczynionych w realizacji jego celów oraz w koordynacji z europejskim obszarem kształcenia i szkolenia, europejskim obszarem uczenia się przez całe życie (LLL) i europejską przestrzenią badawczą;

11.

wzywa wszystkie zainteresowane strony, których dotyczy wdrażanie procesu bolońskiego, do ugruntowania zapewniania jakości w celu doprowadzenia do powstania europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego, który przyczynia się do wzrostu swojej atrakcyjności jako ogólnoświatowego punktu odniesienia w dziedzinie doskonałości uczelni wyższych;

12.

wzywa państwa członkowskie, państwa należące do EHEA oraz Unię Europejską jako całość do uświadamiania opinii publicznej na temat procesu bolońskiego i zwiększania jej poparcia dla tego procesu, w tym poprzez działania na poziomie lokalnym w celu osiągnięcia skuteczniejszego i dynamiczniejszego zaangażowania w osiągnięcie jego celów;

13.

zwraca uwagę, iż, Komisja – jako uczestnik procesu bolońskiego – odgrywa ważną rolę w tworzeniu EHEA, i apeluje do niej o zwiększanie jej roli w ożywieniu procesu i o przyspieszenie wysiłków zmierzających do osiągnięcia wyznaczonych celów;

14.

podkreśla konieczność uwzględnienia w wytyczonych celach jakości kształcenia i badań naukowych w sektorze usług; uważa, że jednym ze wskaźników realizacji tych celów byłoby zwiększenie szans absolwentów na zatrudnienie, które jest również jednym z celów strategii „Europa 2020”;

15.

wzywa do dalszego dialogu między rządami, instytucjami szkolnictwa wyższego i placówkami badawczymi w celu ukierunkowania i maksymalnego wykorzystania dostępnych funduszy i poszukiwania nowych, różnorodnych modeli finansowania z myślą o uzupełnieniu finansowania publicznego; podkreśla też znaczenie programu „Horyzont 2020” jako siły napędowej wspólnych projektów badawczych realizowanych przez europejskie instytucje szkolnictwa wyższego i wyraża zaniepokojenie w związku ze stale podejmowanymi próbami dokonania cięć w finansowaniu tego programu, podczas gdy wysokość budżetu w innych obszarach nie jest kwestionowana;

16.

wzywa rządy do poprawy skuteczności wykorzystania środków pochodzących ze źródeł publicznych i przeznaczonych na finansowanie edukacji oraz do dostosowania się do głównego unijnego celu, jakim jest zainwestowanie do 2020 r. 3 % unijnego PKB w rozwój i badania naukowe; podkreśla, że ambicja w finansowaniu edukacji i badań naukowych jest niezbędna, ponieważ finansowanie to jest głównym narzędziem zapewniania dostępu do wysokiej jakości edukacji dla wszystkich, a także walki z kryzysem gospodarczym i bezrobociem;

17.

zwraca uwagę na potencjalne możliwości finansowania szkolnictwa wyższego, kształcenia i szkolenia zawodowego, które powinien zapewnić EFIS; jest głęboko zaniepokojony planowanymi cięciami funduszy na program „Horyzont 2020”, które są bezpośrednio powiązane z badaniami naukowymi i edukacją, na korzyść EFIS;

18.

przestrzega, iż wszelkie cięcia środków na „Horyzont 2020” bezsprzecznie wpłynęłyby na pełne wdrożenie procesu bolońskiego, dlatego też wzywa Komisję do wycofania wszelkich propozycji tego rodzaju;

19.

zachęca zarówno do podejścia odgórnego, jak i oddolnego przy zaangażowaniu całego środowiska akademickiego i partnerów społecznych, oraz wzywa ministrów EHEA do politycznego zaangażowania i współpracy w celu opracowania wspólnej strategii w zakresie realizacji reform prowadzonych w ramach procesu bolońskiego;

20.

wzywa do dalszego rozwoju programów nauczania o jasno zdefiniowanych celach, zapewniających wiedzę i umiejętności – zarówno ogólne, jak i zawodowe – potrzebne nie tylko do przygotowania absolwentów do wymogów rynku pracy i rozwijania ich potencjału w zakresie uczenia się przez całe życie, lecz także bardziej ogólnie do integrowania obywateli; popiera pełne wdrożenie europejskich ram uznawania kwalifikacji zawodowych;

21.

podkreśla rolę dyscyplin STEM (nauki ścisłe, technologia, inżynieria i matematyka), a także ich znaczenie dla społeczeństwa, gospodarki i szans absolwentów na zatrudnienie;

22.

wzywa do prawidłowego wdrożenia europejskiego systemu transferu i akumulacji punktów (ECTS) oraz suplementów do dyplomu w europejskim obszarze szkolnictwa wyższego jako kluczowych narzędzi związanych z efektami uczenia się i nakładem pracy studenta, aby ułatwić mobilność i umożliwić studentom łączenie osiągnięć w nauce i poza nią;

23.

podkreśla znaczenie zapewnienia zgodności i wzajemnego uznawania stopni naukowych dla wzmocnienia systemu zapewniania jakości na szczeblu europejskim i we wszystkich krajach, które włączyły się do EHEA, zgodnie ze zmienioną wersją europejskich standardów i wytycznych w dziedzinie zapewniania jakości na europejskim obszarze szkolnictwa wyższego; zachęca wszystkie państwa należące do EHEA oraz ich agencje ds. zapewniania jakości, aby włączyły się w europejskie sieci zapewniania jakości (Europejskie Stowarzyszenie na Rzecz Zapewniania Jakości w Szkolnictwie Wyższym – ENQA i europejski rejestr agencji ds. zapewniania jakości w szkolnictwie wyższym – EQAR);

24.

zachęca partnerów procesu bolońskiego, w szczególności Komisję, do dokonywania regularnych pomiarów niedopasowania umiejętności i kompetencji absolwentów w chwili ich wejścia na rynek pracy;

25.

podkreśla znaczenie celu określonego w strategii „Europa 2020”, zgodnie z którym 40 % 30-34-latków powinno zdobyć wyższe wykształcenie oraz odpowiednie umiejętności i kompetencje umożliwiające znalezienie satysfakcjonującego zatrudnienia;

26.

podkreśla wartość ram kwalifikacji (QF) dla poprawy przejrzystości i wzywa wszystkie państwa objęte procesem bolońskim, by uzgodniły swoje krajowe QF z QF obowiązującymi w europejskim obszarze szkolnictwa wyższego i z europejskimi ramami kwalifikacji;

27.

podkreśla, że w wielu państwach członkowskich krajowe ramy kwalifikacji muszą zostać dostosowane do europejskich ram kwalifikacji, a także do europejskich standardów i wytycznych w dziedzinie zapewniania jakości; zwraca uwagę, że wiele krajowych ram kwalifikacji nie zostało jeszcze zarejestrowanych w europejskim rejestrze agencji ds. zapewniania jakości w szkolnictwie wyższym;

28.

zauważa, że mobilność studentów, nauczycieli, badaczy i pracowników spoza grona pedagogicznego jest jednym z głównych priorytetów procesu bolońskiego; wzywa państwa członkowskie, by poprawiły możliwości mobilności, a także jej jakość, i zwraca uwagę na konieczność poprawy wdrażania strategii mobilności na 2020 r. dla EHEA, a także osiągnięcia do 2020 r. celu ilościowego 20 %-wej mobilności studentów; podkreśla w tym zakresie kluczową rolę programów Erasmus + i „Horyzont 2020”, a także znaczenie zapewnienia ich sprawnej i skutecznej realizacji oraz promocji; zwraca uwagę na fakt, że dotacje naukowe związane z programem Erasmus+ powinny być wolne od opodatkowania i kosztów socjalnych;

29.

domaga się stopniowego włączania mobilności studentów do oficjalnych uniwersyteckich programów nauczania;

30.

podkreśla konieczność zapewnienia odpowiedniej reprezentacji studentów i wykładowców w dziedzinach sztuk pięknych i muzyki w unijnych programach mobilności;

31.

wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do uwzględnienia w kryteriach wykorzystywanych w rankingach szkół wyższych i instytutów szkolnictwa wyższego stopnia, w jakim propagują udział w partnerstwie oraz mobilności europejskiej i międzynarodowej;

32.

zwraca uwagę na centralną rolę, jaką odgrywają instytucje szkolnictwa wyższego w promowaniu mobilności oraz przekazywaniu absolwentom i naukowcom wiedzy i umiejętności umożliwiających pomyślne zatrudnienie w gospodarce światowej;

33.

wzywa państwa członkowskie, UE oraz EHEA do zwiększenia mobilności poprzez propagowanie nauki języków, usuwanie przeszkód administracyjnych, zapewnienie odpowiedniego mechanizmu wsparcia finansowego i zagwarantowanie możliwości przenoszenia dotacji, stypendiów i punktów; zwraca uwagę, że mobilność jest nadal w mniejszym stopniu dostępna dla studentów pochodzących z uboższych środowisk;

34.

podkreśla zmianę paradygmatu edukacyjnego – zarówno w przypadku konstrukcji, jak i realizacji programów – na podejście bardziej nakierowane na studentów, które obejmuje ich indywidualny rozwój; zwraca uwagę na znaczenie udziału studentów w zarządzaniu szkolnictwem wyższym;

35.

podkreśla, że programy nauczania powinny skupiać się na długoterminowym zapotrzebowaniu rynku; zwraca też uwagę, że pojęcie „szanse na zatrudnienie” oznacza, iż studenci powinni opanować szeroki zakres różnych kompetencji przygotowujących ich do wejścia na rynek pracy oraz zapewniających im zdolność uczenia się przez całe życie; w związku z tym zachęca do aktywnego dialogu oraz wewnętrznej i transgranicznej współpracy nad programami i praktykami zawodowymi pomiędzy środowiskami uniwersyteckimi a przedsiębiorstwami, co mogłoby pomóc w walce z kryzysem, pobudzić wzrost gospodarczy i przyczynić się stworzenia społeczeństwa opartego na wiedzy, a przez to stwarzać szanse w szerszym sensie społecznym; zachęca instytucje szkolnictwa wyższego do otwarcia się na studia międzydyscyplinarne, utworzenie uniwersyteckich instytutów badawczych oraz współpracę z różnymi partnerami;

36.

podkreśla, że należy zapewnić szerokie możliwości uczenia się przez całe życie, a także uzupełniające formy kształcenia, takie jak kształcenie pozaformalne i nieformalne, które mają kluczowe znaczenie dla rozwoju tzw. umiejętności miękkich;

37.

wzywa do podjęcia wysiłków w celu wzmocnienia powiązania między szkolnictwem wyższym a badaniami naukowymi i innowacjami, m.in. poprzez wspieranie kształcenia opartego na badaniach naukowych, i podkreśla, że program „Horyzont 2020” jest jednym z kluczowych mechanizmów finansowania służących wspieraniu badań; wzywa do poprawy synchronizacji działań wspierających proces boloński, takich jak programy „Horyzont 2020” i „Erasmus +”;

38.

apeluje o bardziej elastyczne ścieżki kształcenia, które obejmują wspólne programy studiów i badania interdyscyplinarne oraz wspierają innowacje, kreatywność, kształcenie i szkolenie zawodowe, kształcenie przemienne i przedsiębiorczość w szkolnictwie wyższym, oraz wzywa do badania możliwości oferowanych przez nowe technologie, digitalizację i ICT, aby wzbogacić proces uczenia się i nauczania oraz gwarantować dalszy rozwój szerokiego zakresu umiejętności i nowych modeli w zakresie uczenia się, nauczania i oceny;

39.

wzywa instytucje szkolnictwa wyższego, organy administracji publicznej, partnerów społecznych i przedsiębiorstwa do prowadzenia ciągłego dialogu ułatwiającego i zwiększającego szanse na zatrudnienie; w związku z tym podkreśla, jak ważne jest, aby w dyskusji koncentrowano się na kwestii niewykorzystanego potencjału szkolnictwa wyższego w stymulowaniu wzrostu i zatrudnienia; wzywa kraje należące do EHEA oraz instytucje szkolnictwa wyższego do zacieśnienia współpracy na rzecz wysokiej jakości praktyk zawodowych oraz przyuczania do zawodu oraz do zwiększenia mobilności w tym zakresie; podkreśla, że zainteresowane podmioty powinny skuteczniej ze sobą współpracować w celu podnoszenia wstępnych kwalifikacji oraz odnowy wykwalifikowanej kadry, a także poprawy oferowania, dostępności i jakości poradnictwa zawodowego i w zakresie zatrudnienia; ponadto uważa, że należy w dalszym ciągu zachęcać do udziału w praktykach przewidzianych w programach nauczania oraz w zdobywaniu kwalifikacji w trakcie pracy;

40.

kładzie nacisk na potrzebę zapewnienia uchodźcom o uregulowanym statusie dostępu do wszystkich instytucji EHEA, co może pozwolić im zbudowanie niezależnego życia poprzez edukację; ponadto zwraca uwagę, że należy w jeszcze większym stopniu zliberalizować zezwolenia na pobyt przyznawane absolwentom poszukującym zatrudnienia na stanowiskach wymagających wysokich kwalifikacji; podkreśla, że należy zapewnić podjęcie działań na rzecz wzajemnego uznawania statusu uchodźcy, szczególnie w kontekście mobilności takich studentów;

41.

podkreśla, że państwa członkowskie i wszystkie instytucje szkolnictwa wyższego należące do EHEA są odpowiedzialne za zapewnienie wysokiej jakości edukacji, która odpowiada na wyzwania społeczne i gospodarcze, a także podkreśla potrzebę ich bliskiej współpracy, aby zrealizować cele procesu bolońskiego;

42.

zauważa, że tylko kilka państw członkowskich stworzyło kompleksową strategię integrowania studentów z mniej uprzywilejowanych środowisk społeczno-ekonomicznych w szkolnictwie wyższym, a co za tym idzie, zajmuje się rozwiązaniem problemu tzw. filtra społecznego;

43.

domaga się większego zaangażowania nauczycieli szkół średnich w proces boloński, jeżeli chodzi o propagowanie jakości szkolenia nauczycieli oraz mobilności zawodowej, aby móc sprostać nowym wymogom edukacyjnym i szkoleniowym społeczeństwa opartego na wiedzy, a także przyczyniać się do osiągania przez uczniów lepszych wyników w nauce;

44.

podkreśla rolę edukacji, jej jakości oraz misji nauczycielskiej w kształtowaniu przyszłych pokoleń, przyczynianiu się do większej spójności społeczno-gospodarczej oraz tworzeniu miejsc pracy, zwiększaniu konkurencyjności oraz potencjału wzrostu; w związku z tym apeluje o większe uznanie dla zawodu nauczyciela;

45.

wzywa do podjęcia wysiłków gospodarczych i społecznych w celu poprawy integracji społecznej przez zapewnienie sprawiedliwego i otwartego dostępu do wysokiej jakości edukacji dla wszystkich, poprzez ułatwianie uznawania kwalifikacji akademickich i zawodowych, a także okresów nauki za granicą i uprzedniego kształcenia, a także poprzez programy tzw. umiejętności miękkich, kształcenia pozaformalnego i nieformalnego, a także przez zapewnienie odpowiedniego kształcenia dla zróżnicowanej populacji studentów w ramach programu uczenia się przez całe życie;

46.

podkreśla społeczny wymiar procesu bolońskiego; apeluje o działanie na rzecz szerszego udziału w nim osób z grup niedostatecznie reprezentowanych i znajdujących się w trudnej sytuacji, również w ramach międzynarodowych programów na rzecz mobilności;

47.

podkreśla rolę mobilności edukacyjnej w międzykulturowym wymiarze uczenia się, a także to, że w ramach procesu bolońskiego powinno się podjąć aktywne działania na rzecz wspierania u uczniów znajomości i poszanowania innych kultur;

48.

wzywa do podjęcia wysiłków w celu dalszego opracowywania strategii na rzecz zewnętrznego wymiaru EHEA poprzez współpracę z innymi regionami świata, w celu zwiększenia jego konkurencyjności i atrakcyjności w skali światowej, poprawy poziomu informowania na temat EHEA, wzmocnienia współpracy opartej na partnerstwie, intensyfikacji dialogu politycznego oraz dalszego uznawania kwalifikacji;

49.

podkreśla potrzebę usprawnienia gromadzenia danych przez kraje EHEA, aby sprawniej identyfikować wyzwania procesu bolońskiego oraz podejmować je;

50.

podkreśla znaczenie następnej konferencji ministerialnej w sprawie EHEA, która ma odbyć się w Erywaniu w maju 2015 r., pod względem obiektywnego i krytycznego przeglądu zarówno postępów, jak i niedociągnięć w realizacji priorytetów określonych na lata 2012–2015 w celu pobudzania i dalszej konsolidacji EHEA przy pełnym poparciu Unii;

51.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

21.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 346/10

—

uwzględniając art. 167 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając Konwencję w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego, przyjętą przez Organizację Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO) w dniu 20 października 2005 r.,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) (1),

—

uwzględniając dyrektywę 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (2),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1295/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiające program „Kreatywna Europa” (2014–2020) i uchylające decyzje nr 1718/2006/WE, nr 1855/2006/WE i nr 1041/2009/WE (3),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 25 listopada 2014 r. na temat europejskiej polityki audiowizualnej w erze cyfrowej (4),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020: strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 sierpnia 2010 r. zatytułowany „Europejska agenda cyfrowa” (COM(2010)0245),

—

uwzględniając pierwsze sprawozdanie Komisji z dnia 4 maja 2012 r. dotyczące stosowania dyrektywy 2010/13/UE o audiowizualnych usługach medialnych – Audiowizualne usługi medialne i urządzenia skomunikowane: dotychczasowy rozwój i perspektywy na przyszłość (COM(2012)0203),

—

uwzględniając pierwsze sprawozdanie Komisji z dnia 24 września 2012 r. w sprawie stosowania art. 13, 16 i 17 dyrektywy 2010/13/UE w latach 2009–2010 – Promowanie utworów europejskich w unijnych audiowizualnych usługach medialnych dostępnych w stałym programie i na żądanie (COM(2012)0522),

—

uwzględniając trzecie sprawozdanie Komisji z dnia 7 grudnia 2012 r. w sprawie wyzwań stojących przed filmem europejskim w dobie analogowej i cyfrowej (SWD(2012)0431) w sprawie realizacji zalecenia Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/865/WE z dnia 16 listopada 2005 r. w sprawie dziedzictwa filmowego i konkurencyjności związanych z nim działań przemysłowych,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 18 grudnia 2012 r. w sprawie treści na jednolitym rynku cyfrowym (COM(2012)0789),

—

uwzględniając zieloną księgę Komisji z dnia 24 kwietnia 2013 r. zatytułowaną „Przygotowanie do nadejścia w pełni zintegrowanych mediów audiowizualnych: wzrost gospodarczy, twórczość i wartości” (COM(2013)0231),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 listopada 2013 r. w sprawie pomocy państwa przeznaczonej na filmy i inne utwory audiowizualne (5),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 maja 2014 r. zatytułowany „Film europejski w dobie cyfrowej – Łączenie różnorodności kulturowej z konkurencją” (COM(2014)0272),

—

uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 4 grudnia 2014 r. w sprawie komunikatu „Film europejski w dobie cyfrowej”,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie kina europejskiego w dobie cyfrowej (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 września 2012 r. dotyczącą dystrybucji utworów audiowizualnych w Unii Europejskiej (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 maja 2013 r. w sprawie wdrożenia dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie przygotowania do nadejścia w pełni zintegrowanych mediów audiowizualnych (9),

—

uwzględniając art.52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji (A8-0123/2015),

A.

mając na uwadze, że filmy są dobrami zarówno gospodarczymi, jak i kulturalnymi i wnoszą wielki wkład w europejską gospodarkę pod względem wzrostu i zatrudnienia i jednocześnie przyczyniają się do kształtowania europejskich tożsamości, odzwierciedlając różnorodność kulturową i językową, promując europejskie kultury ponad granicami i ułatwiając wymianę kulturalną i wzajemne zrozumienie między obywatelami, a ponadto wnoszą wkład w kształcenie i rozwój krytycznego myślenia;

B.

mając na uwadze, że potencjał sektora kultury i sektora kreatywnego w Europie, a w szczególności europejskiego przemysłu filmowego, nie został jeszcze w pełni wykorzystany, jeżeli chodzi o wspieranie i promowanie europejskiej różnorodności kulturowej oraz dziedzictwa kulturowego, a także sprzyjanie zrównoważonemu rozwojowi oraz tworzeniu miejsc pracy, które z kolei mogą przynieść korzyści innym sektorom gospodarki, zapewniając Europie przewagę konkurencyjną na świecie;

C.

mając na uwadze, że europejski przemysł filmowy, który zrealizował w 2014 r. 1 500 filmów, należy do największych producentów na świecie, lecz charakteryzuje się niejednorodną strukturą w zakresie zarówno finansowania, jak i rodzaju produkcji;

D.

mając na uwadze, że europejskie filmy cechuje jakość, oryginalność i różnorodność, jednak ich promocja i dystrybucja w Unii jest ograniczona, co znajduje odzwierciedlenie w stosunkowo niewielkiej liczbie widzów, a jednocześnie stają one w obliczu silnej konkurencji międzynarodowej i trudności w zakresie dystrybucji zarówno w Europie, jak i poza nią;

E.

mając na uwadze, że mimo dużej liczby filmów produkowanych każdego roku, obieg filmów z innych krajów europejskich jest nadal niewielki, a produkcje nieeuropejskie są szeroko dystrybuowane w Unii;

F.

mając na uwadze, że różnorodność filmów europejskich odzwierciedlająca bogactwo i siłę europejskiej różnorodności kulturowej i językowej oznacza, że europejski rynek filmowy jest z natury rozdrobniony;

G.

mając na uwadze, że wspieranie wysokiej jakości produkcji filmowych ma szczególne znaczenie dla mniejszych państw członkowskich, których językiem włada niewielka liczba ludzi;

H.

mając na uwadze, że podprogram MEDIA w ramach programu „Kreatywna Europa” zapewnia nowe źródła finansowania, możliwości dystrybucji i obiegu filmów z innych państw europejskich, docierania do szerszej publiczności i wspierania umiejętności korzystania z mediów;

I.

mając na uwadze, że jednym z głównych celów jednolitego rynku cyfrowego powinno być budowanie zaufania do internetu oraz rozszerzenie dostępu do legalnych treści audiowizualnych, a tym samym przyczynianie się do inwestycji w filmy europejskie;

J.

mając na uwadze, że projekcja kinowa, będąca pierwszym etapem eksploatacji filmu, nadal stanowi znaczną część dochodu z filmu, przez co ma zasadnicze znaczenie dla finansowania produkcji i dystrybucji filmów europejskich i wpływa znacząco na powodzenie danych filmów na późniejszych etapach dystrybucji;

K.

mając jednak na uwadze, że coraz większa liczba filmów europejskich o skromnym budżecie produkcyjnym i promocyjnym mogłaby skorzystać z bardziej elastycznych strategii wprowadzania na ekran, a także wcześniejszej dostępności w ramach usług wideo na żądanie (VOD);

L.

mając na uwadze, że lepsza organizacja poszczególnych etapów dystrybucji maksymalnie zwiększyłaby liczbę potencjalnych widzów, zmniejszając jednocześnie atrakcyjność oglądania filmów w niedozwolonym obiegu;

M.

mając na uwadze, że art. 13 ust. 1 dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych zobowiązuje państwa członkowskie do zapewnienia, by dostawcy usług na żądanie promowali utwory europejskie; mając na uwadze, że przepis ten został wdrożony niejednolicie i wprowadzono różne wymogi prawne, co sprawiło, że dostawcy rejestrują działalność w tych państwach członkowskich, w których wymogi są najłagodniejsze;

N.

mając na uwadze, że większość środków publicznych na europejski przemysł filmowy, pochodzących zarówno ze źródeł krajowych, jak i unijnych, jest przeznaczana na produkcję filmów;

O.

mając na uwadze, że w art. 14 rozporządzenia (UE) nr 1295/2013 ustanawiającego program „Kreatywna Europa” przewidziano, iż Komisja tworzy „system poręczeń dla sektora kultury i sektora kreatywnego” mający na celu ułatwianie dostępu do finansowania MŚP działającym w sektorze kultury i sektorze kreatywnym oraz poprawę zdolności uczestniczących pośredników finansowych do oceny ryzyka związanego z projektami MŚP występujących o pożyczki i finansowanie;

P.

mając na uwadze, że w trzecim sprawozdaniu z dnia 7 grudnia 2012 r. w sprawie wyzwań stojących przed filmem europejskim w dobie analogowej i cyfrowej Komisja podkreśliła, że jedynie 1,5 % europejskiego dziedzictwa filmowego zostało poddane digitalizacji; mając na uwadze, że wielkość ta do dzisiaj nie uległa zmianie, mimo że od tamtego czasu podkreślono ryzyko definitywnej utraty dużej części tego dziedzictwa oraz niemożność przekazania go przyszłym pokoleniom, podając za przykład filmy nieme, których zachowało się tylko 10 %;

Q.

mając na uwadze, że cyfryzacja i konwergencja mediów stwarzają nowe szanse na transgraniczną dystrybucję i promocję filmów europejskich, a także większy potencjał w zakresie innowacji i elastyczności, powodując jednocześnie istotne zmiany w zachowaniach i oczekiwaniach widzów;

R.

mając na uwadze, że sprawą podstawowej wagi jest zagwarantowanie finansowania digitalizacji, ochrony oraz dostępności w internecie dziedzictwa filmowego oraz materiałów powiązanych, a także opracowania europejskich norm zachowania filmów cyfrowych;

S.

mając na uwadze, że znajomość sztuki filmowej i mediów może rozwijać u obywateli krytyczne myślenie i rozumienie, a także pobudzać ich kreatywność i zdolność ekspresji;

T.

mając na uwadze, że prawa autorskie w dobie cyfrowej powinny nadal pobudzać inwestycje w produkcję i tworzenie filmów oraz zapewniać należyte wynagrodzenie podmiotom praw, sprzyjając jednocześnie rozwojowi nowych usług i transgranicznemu dostępowi do nich obywateli oraz umożliwiając sektorowi kultury i sektorowi kreatywnemu dalsze przyczynianie się do wzrostu oraz tworzenia miejsc pracy;

U.

mając na uwadze, że trzeba zagwarantować skuteczne wdrażanie dyrektywy 2012/28/UE w sprawie niektórych dozwolonych sposobów korzystania z utworów osieroconych i potrzebę udostępniania publiczności filmów objętych definicją utworów osieroconych;

1.

zachęca europejski przemysł filmowy do rozwijania innowacyjnych usług, nowych modeli biznesowych i kanałów dystrybucji w celu zwiększenia transgranicznej dostępności filmów europejskich w Unii oraz zapewnienia widzom w całej Unii dostępu do coraz bogatszej oferty filmowej za pośrednictwem rosnącej liczby platform; sugeruje, aby europejski przemysł filmowy wyciągnął wnioski w tym zakresie z najlepszych praktyk handlowych spoza UE;

2.

uznaje wpływ, jaki niedozwolone wykorzystywanie utworów wywiera na cykl tworzenia oraz prawa twórców; podkreśla konieczność zwiększenia legalnej oferty wysokiej jakości oraz uświadamiania młodych ludzi w tej kwestii;

3.

sugeruje dalsze analizowanie rozwoju transgranicznego świadczenia usług audiowizualnych, biorąc pod uwagę szybki rozwój usługi VOD i transakcji online, ponieważ mogłoby to umożliwić widzom dostęp do filmów niezależnie od tego, gdzie się znajdują;

4.

podkreśla znaczenie ukierunkowanego marketingu w całej Unii, który uwzględnia specyfikę kulturową europejskiej publiczności z myślą o zapewnieniu lepszej i skuteczniejszej promocji filmów europejskich;

5.

wzywa w tym kontekście do zapewnienia większej dostępności filmów z napisami, aby zwiększyć transgraniczny obieg filmów europejskich, uświadomić widzom w większym stopniu europejską różnorodność kulturową i językową oraz zwiększyć wzajemne zrozumienie;

6.

zwraca w szczególności uwagę na rolę, jaką we wspieraniu opracowywania napisów i dubbingu odgrywa podprogram MEDIA pod względem rozszerzenia dostępności filmów europejskich, zwłaszcza w wersji oryginalnej z napisami, co ułatwia ich obieg oraz przyczynia się do poprawy wiedzy na temat kultury i języków Europy oraz ich zrozumienia;

7.

podkreśla znaczenie przyjętego niedawno działania przygotowawczego dotyczącego pozyskiwania tłumaczeń napisów filmowych na zasadzie crowdsourcing (pozyskiwania wiedzy z tłumu) w celu poprawy obiegu dzieł europejskich, a także prac, jakie Komisja podejmie w celu realizacji tego działania;

8.

popiera ponadto inicjatywy takie jak projekt pilotażowy Komisji „Rozwijanie integracji europejskiej przez kulturę”, mające na celu zwiększenie liczby europejskich filmów z napisami poprzez zapewnianie nowych wersji wybranych programów telewizyjnych z napisami w całej Europie;

9.

podkreśla fundamentalne znaczenie dalszego ułatwiania dostępu do filmów osobom niepełnosprawnym, przede wszystkim za pomocą opisu dźwiękowego i napisów;

10.

podkreśla szczególne znaczenie europejskich stacji telewizyjnych, prywatnych i publicznych, przy produkcji filmowej, zarówno dla telewizji, jak i dla koprodukcji kinowych oraz zaznacza, że dzięki pełnionej przez siebie roli zapewniają one możliwość przetrwania wielu przede wszystkim małych i średnich wytwórni filmowych w UE;

11.

przypomina o roli Nagrody Parlamentu Europejskiego LUX, której znaczenie rosło przez lata, w promowaniu filmów europejskich poprzez tłumaczenie napisów do zwycięskiego filmu na wszystkie 24 języki urzędowe Unii, zapewniając tym samym, że filmy europejskie będą bardziej zauważane, rozpoznawane i dostępne; zwraca się do parlamentów narodowych o dalsze propagowanie nagrody LUX w państwach członkowskich we współpracy z biurami informacyjnymi Parlamentu Europejskiego;

12.

wskazuje na potrzebę promowania i wspierania koprodukcji europejskich oraz zwraca uwagę, że większa liczba takich produkcji może przyczynić się do dystrybucji filmów europejskich na całym kontynencie na szerszą skalę;

13.

zwraca ponadto uwagę na coraz większe sukcesy, jakie święcą wysokiej jakości europejskie seriale telewizyjne, a także strategiczne znaczenie dalszego zachęcania do produkcji, dystrybucji oraz promocji takich seriali na rynku europejskim oraz rynkach światowych;

14.

wzywa państwa członkowskie do organizowania i promowania szczególnych imprez, takich jak festiwale filmowe i inicjatywy typu „kino objazdowe”, mających na celu zachęcanie do rozpowszechniania i obiegu filmów europejskich na swoim terytorium oraz wspieranie takich działań;

15.

proponuje, aby wzmocnić już istniejące środki umożliwiające lepszą optymalizację cen biletów kinowych, opracowanie innowacyjnych ofert promocyjnych oraz ofert abonamentów, które przyczyniłyby się do zapewnienia atrakcyjności kin i zapewnienia wszystkim dostępu do nich;

16.

zachęca dystrybutorów i kina do zapewnienia, aby filmy z innych państw europejskich były bardziej zauważane i dostępne w celu dotarcia do szerszej publiczności;

17.

przyznaje, że kina są nadal najważniejszym miejscem prezentacji i promocji filmów, a także miejscem o istotnym wymiarze społecznym, gdzie ludzie spotykają się i wymieniają poglądy; podkreśla, że zanik małych, niezależnych kin, w szczególności w małych miejscowościach i słabiej rozwiniętych regionach, ogranicza dostęp do zasobów kultury europejskiej, jej dziedzictwa oraz dialogu na ten temat; w tym kontekście wzywa Komisję i państwa członkowskie do udzielania wsparcia na wyposażenie wszystkich sal kinowych w cyfrową technologię projekcji i dźwięku, aby takie kina mogły przetrwać;

18.

podkreśla znaczenie promowania filmów na wczesnym etapie produkcji, aby zwiększyć ich obieg i zapewnić większą wiedzę na ich temat wśród potencjalnych widzów w całej Europie;

19.

podkreśla znaczenie podprogramu MEDIA w testowaniu innowacyjnych podejść w zakresie pozyskiwania widzów, w szczególności poprzez wspieranie festiwali, działań podnoszących znajomość kinematografii, a także prowadzących do pozyskiwania widzów;

20.

przypomina, że art. 13 ust. 1 dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych zobowiązuje państwa członkowskie do zapewnienia, by dostawcy usług na żądanie promowali utwory europejskie; podkreśla, że przepis ten został wdrożony w nierówny sposób i wprowadzono różne wymogi prawne, co może sprawić, że dostawcy będą rejestrować działalność w państwach członkowskich, w których wymogi są najłagodniejsze;

21.

jest zdania, że wkład finansowy w tworzenie europejskich utworów filmowych powinny wnosić wszystkie podmioty, które czerpią korzyści gospodarcze z europejskich utworów filmowych – z bezpośredniego oferowania, wprowadzania na rynek lub rozpowszechniania utworów, w tym tworzenia linków lub udostępniania za pomocą usługi wideo na życzenie, nawet jeśli korzyści te są tylko pośrednie; wzywa Komisję, aby stosowała tę koncepcję jako podstawową również przy analizie systemów wspierania twórczości filmowej państw członkowskich z punktu widzenia konkurencji;

22.

apeluje do Komisji, aby wzięła powyższe względy pod uwagę, proponując przegląd obecnych ram prawnych, w celu zapewnienia na europejskim rynku audiowizualnym jednakowych zasad oraz sprawiedliwych i równych warunków dla wszystkich dostawców;

23.

zachęca platformy VOD i SVOD do publicznego udostępniania danych dotyczących oglądalności każdego filmu z ich katalogu, aby zapewnić prawidłową ocenę ich wpływu;

24.

uważa, że w celu poprawy obiegu filmów europejskich zarówno na rynku europejskim, jak i na rynkach międzynarodowych konieczne jest lepsze zrównoważenie finansowania produkcji i dystrybucji ze źródeł publicznych z myślą o zwiększeniu wsparcia na rzecz opracowywania projektu, promocji i międzynarodowej dystrybucji;

25.

uważa za absolutną konieczność zwiększenie w wartościach bezwzględnych budżetu na dystrybucję, promocję i marketing dzieł filmowych, co nie może jednak zmniejszać środków finansowych przeznaczonych na produkcję;

26.

wzywa w szczególności państwa członkowskie do przeznaczania większych funduszy publicznych na wspieranie na wczesnym etapie dystrybucji i promocji za granicą filmów krajowych oraz filmów z innych państw europejskich;

27.

wzywa państwa członkowskie do promowania zachęt sprzyjających produkcji, dystrybucji, dostępności i atrakcyjności filmów europejskich; jest zdania, że stosowanie takich samych obniżonych stawek VAT na treści kulturalne, sprzedawane zarówno online, jak i offline, może wspierać rozwój nowych usług i platform;

28.

podkreśla rolę, jaką system poręczeń dla sektora kultury i sektora kreatywnego, przewidziany w programie „Kreatywna Europa”, ma odgrywać w zakresie ułatwiania dostępu MŚP do finansowania w sektorze kultury i sektorze kreatywnym oraz w zakresie zachęcania pośredników finansowych do większych inwestycji, co zwiększyłoby szanse przemysłu filmowego na finansowanie;

29.

zachęca do oceny skuteczności i efektywności europejskich i krajowych systemów wspierania twórczości filmowej, ze szczególnym uwzględnieniem jakości, a także zasięgu utworów, których dotyczy wsparcie, przy czym należy uwzględnić także to, w jakim stopniu instrumenty pomagające we wprowadzaniu na rynek i pozyskiwaniu widzów są dostępne i skuteczne; wzywa Komisję, aby informowała inne państwa członkowskie UE o najlepszych praktykach na podstawie uzyskanych w ten sposób wyników;

30.

przypomina, że produkcja i koprodukcja filmowa wymagają znacznych inwestycji oraz że obecne ramy prawne nie uniemożliwiają przyznawania licencji wieloterytorialnych, dlatego też podkreśla, iż powinno się nadal stosować różnorodność systemów produkcji i dystrybucji, aby zachęcać do inwestycji w filmy europejskie, odpowiadać na różnorodne pod względem językowym i kulturowym potrzeby rynku europejskiego oraz gwarantować i wspierać różnorodność kulturową;

31.

podkreśla, że filmy europejskie korzystają z dużej liczby publicznych funduszy europejskich, krajowych i regionalnych, w związku z czym należy dążyć do większej komplementarności przy korzystaniu z tych funduszy, aby zwiększyć ich skuteczność;

32.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji, aby utworzyć Europejskie Forum Filmowe w celu ułatwienia prowadzenia zorganizowanego dialogu ze wszystkimi zainteresowanymi podmiotami sektora filmowego na temat wyzwań, jakie stoją przed nim w dobie cyfrowej, oraz w celu poprawy współpracy, gromadzenia informacji i wymiany najlepszych praktyk;

33.

w związku z tym wzywa do szerokiego udziału i współpracy pomiędzy wszystkimi zainteresowanymi instytucjami, w szczególności z Parlamentem Europejskim;

34.

apeluje do państw członkowskich o zdwojenie wysiłków na rzecz zwiększenia znaczenia umiejętności korzystania z mediów, a w szczególności znajomości sztuki filmowej, w programach szkolnych i instytucjach zajmujących się oświatą kulturalną oraz o opracowanie inicjatyw na szczeblu krajowym, regionalnym lub lokalnym obejmujących wszystkie poziomy formalnego, nieformalnego i pozaformalnego kształcenia i szkolenia;

35.

zdaje sobie sprawę ze szczególnego znaczenia kin jako międzypokoleniowego środowiska umożliwiającego zdobywanie kompetencji w zakresie filmu i mediów oraz z zadowoleniem przyjmuje wszelkie środki ukierunkowane na wspieranie tej funkcji kina;

36.

zwraca uwagę na promocję filmów edukacyjnych przeznaczonych dla młodych ludzi i popiera konkursy, w których zachęca się ich do tworzenia utworów audiowizualnych; podkreśla też możliwości, jakie w zakresie wspierania projektów związanych ze znajomością filmów daje podprogram MEDIA;

37.

popiera innowacyjne projekty i praktyki takie jak działanie przygotowawcze Komisji dotyczące obiegu filmów europejskich w dobie cyfrowej, które ma na celu przetestowanie bardziej elastycznego wprowadzania filmów na ekrany w różnych mediach w kilku państwach członkowskich, i z zadowoleniem przyjmuje włączenie tego działania do programu „Kreatywna Europa”;

38.

uważa, że takie inicjatywy – poprzez uelastycznienie sposobów wprowadzania filmów na ekrany – mogłyby przynieść korzyści pewnym rodzajom filmów europejskich pod względem ich zauważalności, docierania do widzów, przychodów i zmniejszenia kosztów; zachęca Komisję i państwa członkowskie do poświęcenia tym inicjatywom więcej uwagi;

39.

wzywa państwa członkowskie, aby zapewniały digitalizację dzieł kinematograficznych oraz wprowadziły obowiązkowe mechanizmy depozytów dla formatów cyfrowych lub dostosowały istniejące mechanizmy do takich formatów poprzez wprowadzenie wymogu tworzenia międzynarodowej standardowej cyfrowej kopii wzorcowej dla filmów cyfrowych;

40.

podkreśla znaczenie archiwów audiowizualnych, szczególnie prowadzonych przez instytucje odpowiedzialne za dziedzictwo filmowe oraz nadawców publicznych, a także wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania odpowiedniego poziomu finansowania oraz systemów ustalania praw, aby ułatwić tym instytucjom wypełnianie ich misji w interesie publicznym, w tym zachowanie, digitalizację oraz publiczne udostępnianie dziedzictwa filmowego;

41.

podkreśla ważną rolę, jaką odgrywa europejska biblioteka cyfrowa EUROPEANA jako cyfrowa biblioteka europejskiego dziedzictwa audiowizualnego (zarówno filmowego, jak i telewizyjnego);

42.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

21.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 346/17

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów pt. „Nowa strategia leśna UE na rzecz lasów i sektora leśno-drzewnego” (COM(2013)0659 final).

—

uwzględniając dokumenty robocze służb Komisji (SWD(2013)0342) i (SWD(2013)0343), załączone do tego komunikatu,

—

uwzględniając konkluzje Rady ds. Rolnictwa i Rybołówstwa z dnia 19 maja 2014 r. w sprawie nowej strategii leśnej UE,

—

uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 30 stycznia 2014 r. pt. „Nowa strategia leśna UE na rzecz lasów i sektora leśno-drzewnego”,

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 10 lipca 2014 r. w sprawie komunikatu Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów pt. „Nowa strategia leśna UE na rzecz lasów i sektora leśno-drzewnego”,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 lutego 2006 r. w sprawie realizacji strategii leśnej dla Unii Europejskiej (1),

—

uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1386/2013/UE z dnia 20 listopada 2013 r. w sprawie ogólnego unijnego programu działań w zakresie środowiska do 2020 r. „Dobra jakość życia z uwzględnieniem ograniczeń naszej planety”,

—

uwzględniając strategię „Europa 2020”, w tym inicjatywy „Unię innowacji” i „Europa efektywnie korzystająca z zasobów”,

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany „Strategia UE w zakresie przystosowania się do zmiany klimatu” (COM(2013)0216),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów pt. „Nasze ubezpieczenie na życie i nasz kapitał naturalny – unijna strategia ochrony różnorodności biologicznej na okres do 2020 r.” (COM(2011)0244),

—

uwzględniając art.52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz opinie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A8-0126/2015),

A.

mając na uwadze, że Unia Europejska nie posiada kompetencji w obszarze rozwoju wspólnej polityki leśnej, lecz niektóre unijne strategie polityczne mogą wpływać na politykę leśną państw członkowskich, podczas gdy to państwa członkowskie podejmują decyzje o odnośnych strategiach politycznych dotyczących leśnictwa i lasów;

B.

mając na uwadze, że choć bez wątpienia jest to dziedzina, za którą odpowiadają państwa członkowskie, przedsiębiorstwa sektora leśno-drzewnego mogą odnieść korzyści z większej i aktywniejszej koordynacji oraz wzmocnienia pozycji tego ważnego sektora gospodarki, który zapewnia zatrudnienie na szczeblu europejskim, szczególnie na obszarach wiejskich, jednocześnie chroniąc ekosystemy i oferując korzyści ekologiczne dla wszystkich bez uszczerbku dla kompetencji państw członkowskich;

C.

mając na uwadze, że drewno jest odnawialnym zasobem naturalnym często niedostatecznie wykorzystywanym w Europie i że należy zapewnić racjonalne i zrównoważone wykorzystywanie tego surowca, w tym poprzez ciągły rozwój i wymianę specjalistycznej wiedzy w tej dziedzinie;

D.

mając na uwadze, że lasy są źródłem unikatowej flory, fauny i grzybów;

E.

mając na uwadze, że lasy znacznie różnią się między sobą pod względem wielkości i właściwości, a terytoria niektórych państw członkowskich w przeważającej części pokryte są lasami; mając na uwadze, że lasy objęte zrównoważoną gospodarka leśną mają ogromne znaczenie, jeśli chodzi o tworzenie wartości dodanej na poziomie lokalnym, regionalnym, europejskim i międzynarodowym, gwarantowanie zatrudnienia na obszarach wiejskich i przyczynianie się do społeczeństwa opartego na biogospodarce, korzystny wpływ na zdrowie ludzi, zwłaszcza w regionach dotkniętych trudnościami strukturalnymi, a przy tym w istotny sposób przyczyniają się do ochrony środowiska i klimatu, a także różnorodności biologicznej;

F.

mając na uwadze, że biomasa leśna jest bardzo ważnym źródłem energii odnawialnej; mając na uwadze, że obecnie europejskie lasy odpowiadają za pochłanianie i magazynowanie ok. 10 % dwutlenku węgla emitowanego w UE i z tego względu znacznie przyczyniają się do wysiłków na rzecz łagodzenia zmiany klimatu;

G.

mając na uwadze, że w wyniku urbanizacji naszego społeczeństwa obywatele Unii mają mniejszy kontakt z lasami i posiadają niewielką wiedzę na temat leśnictwa lub jego wpływu na dobrobyt, miejsca pracy, klimat, środowisko, zdrowie ludzi i cały łańcuch wartości, wraz z powiązaniem z ekosystemami w szerszym ujęciu,

H.

mając na uwadze, że w coraz większej liczbie unijnych strategii politycznych stawia się rosnące wymagania dotyczące lasów; mając na uwadze, że wymagania te należy starannie równoważyć, a zapotrzebowaniu na nowe sposoby wykorzystania drewna w biogospodarce oraz na bioenergię musi towarzyszyć oszczędne gospodarowanie zasobami, zastosowanie nowych technologii i respektowanie ograniczeń cechujących zrównoważone dostawy;

I.

mając na uwadze, że leśnictwo europejskie jest oparte na zrównoważonej gospodarce i długofalowym planowaniu oraz że należy położyć jeszcze większy nacisk na egzekwowanie zasady zrównoważonego rozwoju na wszystkich poziomach, od lokalnego po globalny, aby tworzyć miejsca pracy, chronić bioróżnorodność, łagodzić zmiany klimatu i przeciwdziałać pustynnieniu,

J.

mając na uwadze, że należy zwrócić uwagę na gospodarczą, społeczną i środowiskową rolę lasów, także w kontekście ochrony i promowania dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego oraz promowania zrównoważonej (eko)turystyki;

K.

mając na uwadze, że wzrost liczby ludności na świecie oznacza wzrost zapotrzebowania na energię, w związku z czym lasy powinny odgrywać bardziej istotną rolę w przyszłym koszyku energetycznym UE;

1.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie nowej strategii leśnej UE i towarzyszące mu dokumenty robocze i podkreśla, że strategia leśna UE musi skupiać się na zrównoważonym gospodarowaniu lasami i na ich wielofunkcyjnej roli z punktu widzenia gospodarczego, społecznego i środowiskowego oraz musi zapewnić lepszą koordynację i komunikowanie polityki wspólnotowej bezpośrednio lub pośrednio związanej z leśnictwem; wskazuje w tym kontekście, że coraz liczniejsze europejskie inicjatywy polityczne w obszarach takich jak polityka gospodarcza i polityka zatrudnienia oraz polityka energetyczna, środowiskowa i klimatyczna wymagają większego udziału sektora leśnego;

2.

podkreśla potrzebę bardziej systematycznego ustalania wartości usług ekosystemowych zapewnianych przez lasy oraz uwzględniania jej w procesie decyzyjnym zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym;

3.

wskazuje, że jedynie zdrowe i stabilne lasy górskie mogą w pełni spełniać funkcje ochronne dla ludzi i przyrody poprzez przeciwdziałanie zejściom lawin i lawin błotnych oraz odgrywanie roli naturalnej ochrony przeciwpowodziowej; podkreśla, że w związku z tym w szczególności niezbędna jest komunikacja transgraniczna;

4.

zwraca w związku z tym uwagę, że należy ukrócić wszelkie próby uwspólnotowienia leśnictwa oraz że trzeba respektować lokalność i regionalność tego sektora oraz kompetencje państw członkowskich w tej dziedzinie, jednocześnie poszukując spójności między odpowiednimi kompetencjami UE i państw członkowskich;

5.

zaznacza, że lasy UE cechuje wielka różnorodność, w tym znaczne różnice pod względem własności, rozmiarów i charakteru lasów oraz związanych z nimi wyzwań;

6.

podkreśla, że strategia leśna UE musi uwzględniać fakt, że lasy pokrywają ponad połowę terytorium niektórych państw członkowskich oraz że lasy objęte zrównoważoną gospodarką leśną mają ogromne znaczenie, jeśli chodzi o tworzenie wartości dodanej na szczeblu lokalnym i regionalnym oraz gwarantowanie miejsc pracy na obszarach wiejskich, a przy tym wnoszą istotny wkład w środowisko;

7.

podkreśla szczególnie wartościową pozycję stabilnych lasów mieszanych, w których rosną przystosowane do lokalnych warunków rodzime gatunki drzew, a także istotną rolę, jaką lasy mieszane odgrywają w ekosystemach oraz ich wkład w różnorodność biologiczną;

8.

wzywa państwa członkowskie do wspierania właścicieli lasów w ich staraniach na rzecz ochrony, a także zakładania typowych dla danego miejsca rodzimych lasów mieszanych;

9.

wyraża rozczarowanie faktem, że warunki pracy pracowników leśnych nie są ujęte w proponowanej strategii jako punkt odniesienia, i zwraca się do Komisji, aby uwzględniła inteligentną organizację pracy, wysokie normy w dziedzinie technologii i miejsca pracy wysokiej jakości;

10.

zauważa, że europejski sektor leśny zatrudnia obecnie 3 mln obywateli europejskich, oraz podkreśla, że osiągnięcie jego długoterminowej konkurencyjności może zapewnić wyłącznie wysoko wykwalifikowana siła robocza;

11.

uważa, że w strategii leśnej UE należy określić warunki umożliwiające powstanie odpowiedniej bazy dydaktycznej na terenie Unii oraz wyszkolenie pracowników, aby mieli oni pełną wiedzę o aktualnych wyzwaniach i zagrożeniach dotyczących sektora leśnego, jak również o zasadach bezpieczeństwa nieodłącznie związanych z gospodarką leśną;

12.

zwraca uwagę, że potrzebna jest kompleksowa i całościowa wspólna strategia, oraz z zadowoleniem przyjmuje uznanie gospodarczej, środowiskowej i społecznej roli lasów i sektora leśno-drzewnego w UE oraz zapewnianych przez nie korzyści;

13.

uważa, że uznanie tego faktu stanowi solidną podstawę do wspierania sektora leśnego w UE, m.in. w sprawach takich jak zapobieganie klęskom żywiołowym w lasach i zarządzanie w sytuacji takich klęsk, poprawa w zakresie oszczędnego gospodarowania zasobami, zwiększenie konkurencyjności, pobudzenie zatrudnienia, wzmocnienie przemysłu leśno-drzewnego oraz ochrona funkcji ekologicznych;

14.

podkreśla istotną rolę, jaką odgrywa biogospodarka w realizacji określonych przez Komisję nowych priorytetów wzrostu, zatrudnienia i inwestycji;

15.

przyznaje, że UE ma do odegrania pewną rolę we wspieraniu krajowych polityk w celu osiągnięcia aktywnej, wielofunkcyjnej i zrównoważonej gospodarki leśnej, obejmującej gospodarowanie różnymi typami lasów, oraz we wzmocnieniu współpracy w celu pokonania zwiększonych zagrożeń transgranicznych, takich jak pożary lasów, zmiana klimatu i klęski żywiołowe lub inwazyjne gatunki obce;

16.

uważa, że w strategii należy poświęcić większą uwagę problemowi chorób drzew, takich jak zamieranie dębu, które powoduje straty na plantacjach dębu korkowego w Portugalii, Francji i Hiszpanii, a także wpływa na obszary specjalnej ochrony i rezerwaty biosfery;

17.

podkreśla, że przewidywany wzrost popytu na drewno jest jednocześnie szansą i wyzwaniem dla lasów i wszystkich sektorów leśno-drzewnych, zwłaszcza że oczekuje się, iż na skutek zmiany klimatu susze, pożary, wichury i szkodniki będą niszczyć lasy częściej i dotkliwiej; w tym kontekście zwraca uwagę na potrzebę ochrony lasów przed tymi narastającymi zagrożeniami oraz na potrzebę pogodzenia ich funkcji produkcyjnej i ochronnej;

18.

z zadowoleniem przyjmuje działania mające na celu zwiększenie pokrywy leśnej, zwłaszcza z wykorzystaniem gatunków rodzimych, na obszarach nienadających się do produkcji żywności, a w szczególności w bliskim sąsiedztwie obszarów miejskich, z myślą o łagodzeniu negatywnych skutków upałów, ograniczeniu zanieczyszczenia i budowaniu więzi między ludźmi a lasami;

19.

zdecydowanie popiera Komisję w dążeniu do tego, by w zrównoważony sposób wspierać związane z lasami zatrudnienie i tworzenie dobrobytu;

20.

podkreśla ważną rolę zrównoważonej produkcji i wykorzystywania drewna i innych materiałów pochodzenia leśnego, takich jak korek i produkty drewnopochodne, w tym włókna tekstylne, w tworzeniu zrównoważonych modeli gospodarczych i zielonych miejsc pracy;

21.

wzywa Komisję, aby przeanalizowała trudności z zaopatrzeniem na kolejnych etapach łańcucha dostaw związane ze wzrostem popytu w państwach trzecich, szczególnie na okrąglaki, oraz wspierała ten sektor;

22.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do stworzenia zachęt, tak aby coraz liczniejsza grupa kobiet będących właścicielkami lasów uzyskała specjalne porady i wsparcie w zakresie aktywnego i zrównoważonego gospodarowania swoimi lasami;

23.

zaznacza, że ok. 60 % lasów w UE to lasy prywatne, a liczba prywatnych właścicieli lasów sięga 16 mln, oraz podkreśla w tym kontekście znaczenie własności i tytułów prawnych i popiera wszelkie działania umożliwiające zorganizowanym grupom interesów udział w dialogu na rzecz rozwoju i wdrażania zrównoważonej gospodarki leśnej oraz poprawę wymiany informacji;

24.

zwraca uwagę, że właściciele lasów to kluczowe podmioty na obszarach wiejskich, i w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje uznanie roli leśnictwa i agroleśnictwa w programie rozwoju obszarów wiejskich w ramach WPR na lata 2014–2020;

25.

uważa, że strategia leśna UE zostałaby lepiej wdrożona, gdy wspierała ją odpowiednia koordynacja z wykorzystaniem dostępnych środków UE, w tym środków pochodzących z EFRROW;

26.

podkreśla, że przed państwami członkowskimi i regionami stoi szansa na wykorzystanie dostępnych środków w ramach odpowiednich programów rozwoju obszarów wiejskich, wsparcie zrównoważonej gospodarki leśnej i pobudzenie agroleśnictwa oraz zapewnienie środowiskowych dóbr publicznych, takich jak produkcja tlenu, pochłanianie dwutlenku węgla i ochrona upraw przed zjawiskami klimatycznymi, a także pobudzenie lokalnych gospodarek i tworzenie zielonych miejsc pracy;

27.

uznaje konieczność usprawnienia transportu i logistyki w odniesieniu do gospodarki leśnej i pozyskiwania drewna; w związku z tym wzywa państwa członkowskie do opracowania zrównoważonych systemów logistycznych i systemów pozyskiwania drewna, charakteryzujących się mniejszym negatywnym wpływem na klimat, obejmujących wykorzystywanie pojazdów ciężarowych i statków zasilanych zrównoważonym biopaliwem, a także do wykorzystywanie kolei na szerszą skalę; zachęca do tego, aby w tym celu korzystać z unijnych funduszy strukturalnych oraz programów rozwoju obszarów wiejskich;

28.

uznaje społeczną rolę lasów związaną z fizycznym i psychicznym zdrowiem obywateli oraz fakt, że dobra publiczne zapewniane przez lasy mają wysoką wartość środowiskową i rekreacyjną i pozytywnie wpływają na jakość życia, w szczególności poprzez dostarczanie tlenu, pochłanianie dwutlenku węgla, filtrowanie powietrza, magazynowanie i filtrowanie wody, kontrolę erozji oraz ochronę przed lawinami, a także zapewnianie miejsca do aktywności na wolnym powietrzu;

29.

zachęca do tworzenia połączeń transportu publicznego między obszarami miejskimi a lasami w celu ułatwienia dostępu do lasów i terenów zalesionych;

30.

zwraca uwagę na znaczenie innych działań związanych z lasami, takich jak pozyskiwanie produktów pochodzenia leśnego innych niż drewno, np. grzybów czy owoców, a także wypas zwierząt oraz hodowla pszczół;

31.

wzywa Komisję, aby promowała działalność gospodarczą, która może służyć jako źródło surowców dla przemysłu farmaceutycznego, kosmetycznego i spożywczego i być wykorzystywana jako alternatywna metoda zwalczania bezrobocia i wyludniania się obszarów wiejskich, a także promowała produkty będące wytworem tej działalności jako korzystne dla zdrowia ludzkiego;

32.

podkreśla, że zarówno wykorzystanie drewna i innych pozyskanych produktów drzewnych jako odnawialnych surowców przyjaznych klimatowi, jak i zrównoważona gospodarka leśna mają istotną rolę do odegrania w realizacji celów społeczno-politycznych UE takich jak transformacja energetyki, łagodzenie zmiany klimatu i adaptacja do niej oraz realizacja celów strategii „Europa 2020” i celów w zakresie różnorodności biologicznej; zauważa, że brak aktywnej gospodarki leśnej byłby sprzeczny z tymi celami;

33.

zaznacza, że lasy objęte gospodarką leśną mają większą zdolność do absorpcji CO2 niż lasy nią nieobjęte, oraz podkreśla znaczenie zrównoważonej gospodarki leśnej dla maksymalizacji potencjału lasów UE w zakresie pochłaniania dwutlenku węgla;

34.

uważa, że lasów nie należy uznawać wyłącznie za pochłaniacze dwutlenku węgla;

35.

podkreśla potrzebę zagwarantowania wydajnego wykorzystywania i ponownego wykorzystywania europejskich zasobów leśnych i materiałów drzewnych jako sposobu na ograniczenie deficytu handlowego UE, poprawę samowystarczalności UE w zakresie drewna, pobudzenie konkurencyjności sektora leśnego, przyczynienie się do ograniczenia niezrównoważonej gospodarki leśnej, ochronę środowiska naturalnego oraz ograniczenie wylesiania w państwach poza UE;

36.

zdecydowanie popiera oszczędne wykorzystywanie drewna jako odnawialnego, uniwersalnego surowca o ograniczonej dostępności i opowiada się przeciwko ustalaniu prawnie wiążących przepisów dotyczących priorytetów w zakresie wykorzystywania drewna, ponieważ nie tylko ogranicza to rynek energetyczny i opracowywanie nowych i innowacyjnych sposobów wykorzystywania biomasy, lecz także jest niewykonalne na niektórych obszarach oddalonych i obszarach wiejskich, już z samych względów infrastrukturalnych;

37.

popiera podejście oparte na otwartym rynku i zapewnienie swobody wszystkim jego uczestników poprzez priorytetowe traktowanie drewna pochodzącego ze źródeł lokalnych, aby ograniczyć do minimum ślad węglowy generowany przez transport zagraniczny oraz pobudzić zrównoważoną produkcję lokalną;

38.

uważa za konieczne – ze względu na to, że część największych w Unii zasobów biomasy znajduje się w regionach o najmniejszej gęstości zaludnienia i najbardziej oddalonych – by strategia w pełni uwzględniała również specyfikę tych regionów;

39.

uznaje wartość drewna do celów energetycznych, postrzegając takie wykorzystanie jako sposób na zwalczanie ubóstwa energetycznego, przyczynienie się do realizacji celów w zakresie energii ze źródeł odnawialnych określonych w ramach polityki klimatyczno-energetycznej do roku 2030 oraz tworzenia nowych możliwości biznesowych;

40.

jest zdania, że nowa strategia leśna powinna umożliwić zacieśnienie współpracy na rzecz strukturyzacji przemysłu drzewnego i konsolidacji podmiotów w celu zapewnienia lepszego wykorzystania zasobów leśnych;

41.

uważa, że zrównoważona gospodarka leśna musi być oparta na szeroko rozpoznawalnych i akceptowanych zasadach i narzędziach, takich jak kryteria i wskaźniki zrównoważonej gospodarki leśnej, które muszą zawsze odnosić się do całego sektora niezależnie od końcowego przeznaczenia drewna;

42.

popiera zamiar Komisji, by wraz z państwami członkowskimi i zainteresowanymi stronami opracować ambitny, obiektywny i oparty na danych naukowych zestaw kryteriów i wskaźników dotyczących zrównoważonej gospodarki, podkreślając, że kryteria te powinny być dostosowane do wymogów konferencji ministerialnej w sprawie ochrony lasów w Europie (Forest Europe) (2), które tworzą ogólnoeuropejską podstawę dla spójnej sprawozdawczości w sprawie zrównoważonej gospodarki leśnej oraz podstawę dla certyfikacji związanej ze zrównoważonym rozwojem, z uwzględnieniem zróżnicowania rodzajów lasów w Europie;

43.

uznaje, że rosnący popyt na materiały pochodzenia leśnego, wynikający głównie z rozwoju energii odnawialnej z biomasy, wymaga nowych sposobów zwiększenia dostępności drewna w celu zapewnienia zrównoważonej gospodarki leśnej;

44.

odnotowuje znaczne postępy w negocjacjach prowadzonych w ramach Forest Europe dotyczących „Europejskiej konwencji w sprawie lasów” (3), mającej stanowić wiążące ramy dla zrównoważonej gospodarki leśnej i lepszego zrównoważenia interesów w polityce leśnej, oraz wzywa państwa członkowskie i Komisję do dołożenia wszelkich niezbędnych starań w celu wznowienia tych negocjacji i zapewnienia ich pozytywnego wyniku;

45.

jest zdania, że plany dotyczące gospodarki leśnej lub równoważne instrumenty mogą być ważnymi strategicznymi instrumentami służącymi realizacji konkretnych środków na poziomie indywidualnych przedsiębiorstw, długoterminowemu planowaniu oraz wdrożeniu zrównoważonej gospodarki leśnej w lasach europejskich; podkreśla jednak, że wdrożenie konkretnych środków zawartych w tych planach na szczeblu gospodarstw leśnych musi nadal podlegać przepisom krajowym;

46.

wzywa państwa członkowskie – zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności – do monitorowania i wspierania realizacji planów dotyczących gospodarki leśnej bez tworzenia niepotrzebnego obciążenia administracyjnego;

47.

z zadowoleniem przyjmuje wyraźny rozdział między planami dotyczącymi gospodarki leśnej a planami dotyczącymi gospodarowania w ramach sieci Natura 2000;

48.

wskazuje, że plany dotyczące gospodarki leśnej są jedynym warunkiem uzyskania unijnych funduszy na rzecz rozwoju obszarów wiejskich przez beneficjentów posiadających gospodarstwa o rozmiarze powyżej określonego progu oraz że lasy o rozmiarze poniżej progu są wyłączone; zauważa ponadto, że uznane mogą zostać także równoważne instrumenty;

49.

wzywa państwa członkowskie, aby w pełni korzystały z tej dostępnej elastyczności podczas wdrażania przepisów, z korzyścią przede wszystkim dla mniejszych podmiotów;

50.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do tworzenia zachęt i wspierania nowych modeli gospodarczych, np. grup producentów, i tym samym do zachęcania drobnych prywatnych właścicieli lasów do aktywnego i trwałego gospodarowania własnymi lasami;

51.

stwierdza, że dla właściwego wdrożenia strategii bardzo ważny jest konkretny długoterminowy plan działania, w którym zostanie podkreślona waga zrównoważonego wykorzystania drewna uzyskanego w wyniku mobilizacji zasobów leśnych dla zapewnienia wartości dodanej i tworzenia miejsc pracy oraz zostaną przewidziane środki wsparcia dla prywatnych przedsiębiorstw leśnych i organizacji właścicieli lasów;

52.

podkreśla, że skuteczne zarządzanie zasobami powinno obejmować programy wsparcia dla zalesiania powierzchni niezdatnych dla rolnictwa, a także dla tworzenia pasów leśnych;

53.

uznaje za priorytet praktyczne zastosowanie badań naukowych, ponieważ na nowych pomysłach może skorzystać cały sektor, a przemysł drzewny ma duży potencjał w zakresie wzrostu; uważa również, że dalsze inwestycje w innowację w tym sektorze mogą doprowadzić do powstania nowych nisz produkcyjnych oraz wydajniejszych procesów, które zapewniłyby inteligentniejsze wykorzystywanie dostępnych zasobów i mogłyby ograniczać do minimum niekorzystny wpływ na zasoby leśne;

54.

wzywa Komisję do zweryfikowania europejskich programów badawczych i rozwojowych („Horyzont 2020”) i programu na rzecz konkurencyjności małych i średnich przedsiębiorstw (COSME) pod kątem priorytetów w zakresie leśnictwa i obróbki drewna oraz do opracowania, w stosownych przypadkach, nowych instrumentów dla sektora leśno-drzewnego i do promowania ukierunkowanych badań nad efektywnymi pod względem kosztów rozwiązaniami dla nowych i innowacyjnych produktów z drewna z myślą o wsparciu rozwoju biogospodarki opartej na drewnie;

55.

z zadowoleniem przyjmuje korzyści płynące z wymiany najlepszych praktyk i aktualnej wiedzy o lasach między państwami członkowskimi oraz wzywa państwa członkowskie i Komisję, aby promowały wymianę między przemysłowcami, naukowcami i producentami;

56.

podkreśla znaczenie wspierania programów ramowych UE na rzecz badań naukowych, rozwoju i innowacji z myślą o osiągnięciu inteligentnego i trwałego wzrostu gospodarczego, produktach o wyższej wartości dodanej, czystszych technologiach i znacznym postępie technologicznym, w szczególności w rafinacji biopaliw i w przemysłowym budownictwie drewnianym, jak i w przemyśle motoryzacyjnym i tekstylnym;

57.

przypomina, że według Komisji Europejskiej w 2009 r. biogospodarka stanowiła rynek o szacowanej wartości ponad 2 bln EUR, zapewniający zatrudnienie 20 mln obywateli i liczący 9 % wszystkich miejsc pracy w UE;

58.

zauważa, że każde euro zainwestowane w badania i innowacje w obszarze biogospodarki w ramach programu „Horyzont 2020” przyniesie wartość dodaną w wysokości około 10 EUR; podkreśla, że lasy odgrywają obecnie kluczową rolę w biogospodarce i będą ją odgrywać również w przyszłości;

59.

uważa, że należy zachęcać do zastępowania surowców opartych na ropie naftowej lub surowców energochłonnych drewnem i pozyskanymi produktami drzewnymi, stosownie do postępu badań i technologii, oraz że może to pozytywnie przyczynić się do dalszych osiągnięć w łagodzeniu zmiany klimatu oraz do tworzenia miejsc pracy;

60.

podkreśla potrzebę przeprowadzenia oceny kosztów wszystkich przepisów UE mających wpływ na łańcuchy wartości sektora leśno-drzewnego w celu eliminacji wszelkich zbędnych i uciążliwych wymogów biurokratycznych oraz utworzenia ram sprzyjających zwiększeniu długoterminowej konkurencyjności przemysłu w zrównoważony sposób, jak również wspierających zasadę, zgodnie z którą wnioski ustawodawcze dotyczące sektora leśnictwa i łańcuchów wartości sektora leśno-drzewnego należy uważnie przeanalizować w ramach oceny skutków;

61.

uważa, że poszerzanie wiedzy na temat lasów ma bardzo duże znaczenie dla obszaru badań i że do wdrożenia strategii leśnej niezbędne jest zapewnienie wiarygodnych informacji;

62.

odnotowuje dostępność informacji i zasobów monitorowania w ramach programu Copernicus, a także pozostałych inicjatyw kosmicznych na szczeblu europejskim, oraz zaleca zwiększenie wykorzystania tych zasobów i narzędzi;

63.

zwraca uwagę, że krajowe inwentaryzacje zasobów leśnych zapewniają kompleksowe monitorowanie stanu lasów i uwzględniają aspekt regionalny, a jednocześnie spełniają wymóg dotyczący ograniczenia biurokracji i kosztów;

64.

z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji na rzecz utworzenia Europejskiego Systemu Informacji o Lasach, bazującego na danych krajowych, i inicjatywy na rzecz poprawy porównywalności nowych i istniejących danych, oraz wyraża z tego powodu nadzieję na to, że pogłębiona zostanie analiza danych dotyczących ekonomii i zatrudnienia w gospodarce leśnej i przemyśle drzewnym;

65.

podkreśla w szczególności, że aby wspomóc proces zrozumienia trendów w leśnictwie i jego dostosowanie do zmiany klimatu, powinny istnieć zbiory danych obejmujących dłuższy okres;

66.

jest zdania, że wykwalifikowana i właściwie wyszkolona siła robocza ma kluczowe znaczenie dla udanej realizacji zrównoważonej gospodarki leśnej i wzywa Komisję i państwa członkowskie do przygotowania działań i wykorzystania, w miarę możliwości, istniejących europejskich instrumentów, takich jak Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRR), Europejski Fundusz Społeczny (EFS) i europejskie programy edukacyjne („ET 2020”), w celu wsparcia zastępowalności pokoleń i przeciwdziałania niedoborowi wykwalifikowanej siły roboczej w leśnictwie;

67.

zachęca Komisję do wspierania kampanii informacyjnych dotyczących sektora oraz przedstawiających możliwości, jakie oferuje on w zakresie zwalczania bezrobocia i wyludnienia, a także zwiększających jego atrakcyjność dla młodych ludzi;

68.

jest zdania, że należy opracować programy w dziedzinie kształcenia i szkolenia zawodowego, w szczególności także dla osób rozpoczynających działalność w leśnictwie i młodych leśników, a także osób zatrudnionych obecnie w przemyśle budowlanym w celu zwiększania ich świadomości na temat możliwości, jakie niesie ze sobą wykorzystanie drewna, aby zagwarantować transfer wiedzy dotyczącej gospodarki leśnej i sektorów znajdujących się na kolejnych szczeblach łańcucha dostaw;

69.

uznaje, że zrównoważone gospodarowanie podczas całego cyklu życia produktów leśnych może znacząco przyczynić się do osiągnięcia celów zielonej gospodarki, szczególnie tych, które dotyczą łagodzenia zmiany klimatu oraz efektywnego wykorzystania zasobów;

70.

uważa, że państwa członkowskie powinny wspierać zrównoważone wykorzystywanie produktów leśnych w sektorze budowlanym, w tym przy budowie tańszych domów z surowców pozyskiwanych w zrównoważony sposób;

71.

zwraca uwagę na znaczenie tradycyjnych wartościowych zastosowań, które wciąż charakteryzują się dużym potencjałem wzrostu, takich jak wykorzystywanie drewna w budownictwie i do produkcji opakowań;

72.

zauważa, że aktualny rozwój technologiczny umożliwia budowanie wysokowydajnych budynków mieszkalnych, do budowy których wykorzystuje się głównie drewno, a co za tym idzie – znaczne ograniczenie emisji CO2 w sektorze budowlanym;

73.

podkreśla, że przepisy dotyczące wykorzystania drewna do celów budowlanych obowiązujące w państwach członkowskich są zróżnicowane; w związku z tym apeluje o zobowiązanie się do przyjęcia unijnych przepisów służących popularyzacji wykorzystania drewna w budownictwie;

74.

wzywa państwa członkowskie do opracowania inicjatyw na rzecz wsparcia transferu wiedzy i technologii oraz do pełnego wykorzystania istniejących unijnych programów na rzecz wsparcia badań i innowacji w leśnictwie i sektorze leśno-drzewnym;

75.

zauważa, że w badaniach naukowych i technologicznych istnieją istotne braki w danych dotyczących dostosowania leśnictwa do zmiany klimatu, w tym w badaniach na temat wpływu zwiększonej liczby szkodników i chorób, które stwarzają poważne zagrożenie dla europejskich lasów i sektorów związanych z leśnictwem;

76.

zachęca państwa członkowskie i Komisję do podejmowania działań propagujących wiedzę na temat gospodarczej, środowiskowej i społecznej roli lasów europejskich i europejskiej gospodarki leśnej, a także podkreślających znaczenie zrównoważonej biogospodarki opartej na lasach i drewnie jako na jednym z głównych odnawialnych surowców UE;

77.

uważa za ważne wspieranie prac naukowo-badawczych nad racjonalnym wykorzystaniem biomasy i szybko rosnących roślin energetycznych oraz opracowanie modelu zachęty gospodarczej na rzecz wykorzystania biomasy z odpadów;

78.

podkreśla, że zrównoważona gospodarka leśna ma pozytywny wpływ na różnorodność biologiczną i łagodzenie zmiany klimatu oraz może ograniczyć ryzyko pożarów lasów, inwazji szkodników i występowania chorób;

79.

podkreśla, iż Unia uzgodniła, że do 2020 r. należy powstrzymać utratę różnorodności biologicznej i degradację usług ekosystemowych, w tym zapylania, oraz utrzymać ekosystemy i ich usługi, jak również odtworzyć co najmniej 15 % zdegradowanych ekosystemów; dodaje, że ponadto Unia uzgodniła, iż gospodarka leśna musi być zrównoważona, a lasy, ich różnorodność biologiczna i zapewniane przez nie usługi muszą być chronione i w miarę możliwości wzmacniane, a także musi zostać zwiększona odporność lasów na zmianę klimatu, pożary, wichury, szkodniki i choroby; ponadto podkreśla zatem potrzebę opracowania i wdrożenia odnowionej unijnej strategii leśnej, która uwzględni wielorakie potrzeby i zalety lasów oraz przyczyni się do bardziej strategicznego podejścia do ochrony i poprawy stanu lasów, w tym poprzez zrównoważoną gospodarkę leśną (4);

80.

dodaje, że inne obszary tematyczne powinny zostać pogłębione, w szczególności problem nadmiernego występowania roślinożerców, zdrowie lasów i ułatwienia dla zrównoważonej produkcji drewna, zasoby genetyczne lasów, środki na rzecz zwalczania pożarów i zapobiegania ich powstawaniu oraz zapobieganie erozji gleb i odbudowa pokrywy roślinnej;

81.

uznaje, że uprawy leśne o krótkiej rotacji mogłyby zapewnić zrównoważoną biomasę drzewną, pozwalając na zachowanie niezbędnej powierzchni lasów i ograniczając ryzyko erozji gleby i osunięć ziemi na gruntach odłogowanych lub leżących odłogiem;

82.

apeluje do Komisji i państw członkowskich o podjęcie konkretnych działań zmierzających do osiągnięcia celu 5 z Aichi, zgodnie z którym do 2020 r. należy zmniejszyć co najmniej o połowę, a w miarę możliwości obniżyć do poziomu bliskiego zeru wskaźnik zanikania wszystkich siedlisk przyrodniczych, w tym lasów, a także znacznie ograniczyć ich degradację i rozdrobnienie;

83.

apeluje do państw członkowskich o opracowanie krajowej polityki leśnej w taki sposób, by w pełni uwzględnić znaczenie lasów dla ochrony różnorodności biologicznej, zapobiegania erozji gleby, zapewniania pochłaniania dwutlenku węgla i oczyszczania powietrza oraz dla utrzymania obiegu wody;

84.

zwraca uwagę, że biogospodarka jako kluczowy element inteligentnego i ekologicznego wzrostu w Europie jest niezbędna do realizacji celów inicjatyw przewodnich strategii „Europa 2020” –„Unia innowacji” i „Europa efektywnie korzystająca z zasobów” i że drewno jako surowiec odgrywa istotną rolę w dążeniu ku gospodarce opartej na biomasie;

85.

podkreśla potrzebę pilnego określenia skutków cieplarnianych różnych zastosowań biomasy leśnej do celów energetycznych oraz potrzebę wskazania zastosowań, które mogą przynieść największe korzyści z punktu widzenia łagodzenia zmiany klimatu w perspektywie czasowej stosownej dla strategii;

86.

uważa, że należy promować wdrażanie koncepcji biogospodarki przy jednoczesnym poszanowaniu zrównoważonych granic podaży surowca, by sprzyjać efektywności gospodarczej sektora leśno-drzewnego dzięki innowacji i transferowi technologii;

87.

apeluje o to, aby bardziej wspierać różnorodne produkty leśne, a także dbać o to, by różnego rodzaju zapotrzebowanie na produkty leśne było wyważone i oceniane w kontekście zrównoważonego potencjału podaży oraz innych funkcji i usług ekosystemowych zapewnianych przez lasy;

88.

jest głęboko zaniepokojony tempem, w jakim postępuje wylesienie na świecie, zwłaszcza w krajach rozwijających się i często w konsekwencji nielegalnego pozyskiwania drewna;

89.

popiera mechanizmy na rzecz wspierania kompleksowego rozwoju gospodarki leśnej w kierunku bardziej zrównoważonego wykorzystania i wskazuje przy tym w szczególności na dyrektywę Unii Europejskiej dotyczącą drewna (5), której celem jest zwalczanie nielegalnego pozyskiwania drewna i wprowadzania tak pozyskanego drewna pochodzącego z krajów trzecich na rynek europejski, jak również na system zezwoleń na przywóz drewna do UE (FLEGT) (6) i na stosowne umowy o dobrowolnym partnerstwie;

90.

wzywa Komisję do opublikowania oczekiwanego przeglądu funkcjonowania i skuteczności rozporządzenia UE w sprawie drewna oraz podkreśla, że nowe rozporządzenie powinno być proporcjonalne i uwzględniać możliwości ograniczenia zbędnych kosztów i wymogów sprawozdawczych, które obciążają właścicieli terenów zalesionych i leśników w Europie, w sposób niepodważający zapisanych w nim celów;

91.

jest zdania, że z uwagi na wyzwania, jakie stawiają globalne ocieplenie i zmiana klimatu, ekosystemy i populacje gatunków, aby być odporne, muszą być zdrowe, zróżnicowane pod względem biologicznym i silne;

92.

podkreśla możliwości wynikające z obszarów Natura 2000, gdzie za sprawą wyjątkowych zasobów naturalnych można wytwarzać produkty leśne i świadczyć odpowiednie usługi odznaczające się wysoką jakością środowiskową i kulturową;

93.

podkreśla znaczenie zdrowych ekosystemów leśnych w kontekście zapewniania siedlisk zwierzętom i roślinom, ale podkreśla, że słuszne przepisy, takie jak dyrektywa siedliskowa, wpływają na decyzje dotyczące gospodarki gruntowej i należy je wdrażać z poszanowaniem zasady proporcjonalności;

94.

uznaje rolę lasów w rozwoju sektorów powiązanych i dlatego podkreśla znaczenie wspierania upraw drzew nektarodajnych, co pomaga także w procesie zapylania;

95.

uważa, że niektóre zagadnienia dotyczące przemysłu leśnego mają globalny wymiar, w szczególności nielegalne wycinanie drzew, wzywa zatem Komisję do szerszego wspierania sektora leśnego na forum odpowiednich organów międzynarodowych;

96.

zwraca uwagę, że rośnie popyt na biomasę, zwłaszcza drewno, wobec czego z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji i państw członkowskich mające na celu wspieranie krajów rozwijających się w działaniach zmierzających do poprawy polityki leśnej i ustawodawstwa dotyczącego leśnictwa, w szczególności w ramach REDD+ (7) (redukcja emisji spowodowanych wylesianiem i degradacją lasów);

97.

zachęca Komisję do opracowania planu działań w dziedzinie wylesienia i degradacji lasów z myślą o realizacji celów określonych w jej komunikacie w sprawie wylesienia, o co apelowano w siódmym programie działań w zakresie środowiska; uważa, że ważne jest zapewnienie nie tylko ochrony istniejących lasów i zarządzania nimi, ale także ponownego zalesienia obszarów, które obecnie są wylesione;

98.

uważa, że należy osobno odnieść się do potrzeby szeroko zakrojonego zalesiania regionów, które ucierpiały w wyniku powtarzających się pożarów lasów;

99.

przypomina, że wdrożenie strategii leśnej UE powinno być wieloletnim, skoordynowanym procesem, w którym należy uwzględnić opinię Parlamentu Europejskiego, i że wdrożenie to powinno być skuteczne, spójne i niebiurokratyczne;

100.

wyraża żal, że proces wdrożenia rozpoczął się częściowo jeszcze zanim Parlament Europejski przyjął swoje stanowisko, i uważa, że takie działanie jest niezgodne z celem zakładającym lepszą koordynację strategii politycznych związanych z leśnictwem, określonym przez Komisję w tekście strategii;

101.

uważa, że nowa strategia powinna ustanowić powiązania między strategiami i planami finansowania Unii Europejskiej i państw członkowskich oraz zwiększyć spójność na poziomie planowania, finansowania i wdrażania działań międzysektorowych;

102.

apeluje o sprzyjające włączeniu, dobrze zorganizowane i wyważone wdrożenie strategii;

103.

uważa w związku z tym, że należy wzmocnić uprawnienia Stałego Komitetu ds. Leśnictwa i zapewnić mu większe środki, aby podczas wdrażania nowej unijnej strategii leśnej na szczeblu UE Komisja mogła w pełni korzystać z fachowej wiedzy państw członkowskich; wzywa Komisję Europejską do wystarczająco wczesnego zasięgania opinii Stałego Komitetu ds. Leśnictwa, przed pojawieniem się jakiejkolwiek inicjatywy lub projektu tekstu wywierającego wpływ na gospodarkę leśną i przemysł drzewny;

104.

podkreśla istotną rolę grupy dialogu obywatelskiego w dziedzinie gospodarki leśnej i korka oraz innych właściwych podmiotów i wzywa do zapewnienia ich właściwego zaangażowania we wdrażanie strategii;

105.

uważa, że przekrojowy charakter problematyki związanej z leśnictwem wymaga od poszczególnych służb Komisji wewnętrznej współpracy podczas uwzględniania środków mogących mieć wpływ na specyfikę zrównoważonej gospodarki leśnej i powiązanych z nią gałęzi przemysłu; wzywa zatem DG ds. Środowiska, DG ds. Działań w dziedzinie Klimatu, DG ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich, DG ds. Energii, DG ds. Badań Naukowych i Innowacji oraz inne zainteresowane dyrekcje generalne do współpracy strategicznej mającej na celu skuteczne wdrożenie strategii poprzez ściślejszą koordynację i intensywniejszą komunikację;

106.

uważa, że w związku z opracowaną przez Komisję listą priorytetów w dziedzinie wzrostu, zatrudnienia i inwestycji we wdrażaniu nowej strategii leśnej UE za priorytetowe należy również uznać wspieranie konkurencyjności i zrównoważonego rozwoju sektora leśnego, wspieranie obszarów wiejskich i miejskich, poszerzanie wiedzy, ochronę lasów i ich ekosystemów oraz wspieranie koordynacji i komunikacji, a także większe zrównoważone wykorzystywanie drzewnych i niedrzewnych produktów leśnych;

107.

zwraca się do Komisji o uzupełnienie strategii o solidny plan działań zawierający konkretne środki oraz o przedstawianie Parlamentowi corocznego sprawozdania z postępów w realizacji konkretnych działań przewidzianych w strategii;

108.

opowiada się za powołaniem komisji w poszerzonym składzie, tworzonej przez komisje AGRI, ENVI i ITRE, aby można było przeprowadzić wyważoną debatę na temat postępów we wdrażaniu nowej strategii leśnej UE;

109.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

21.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 346/27

—

uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Rady w sprawie ustanowienia Prokuratury Europejskiej (COM(2013)0534),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie ustanowienia Prokuratury Europejskiej (1),

—

uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie zwalczania nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii za pośrednictwem prawa karnego (COM(2012)0363),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2013 r. w sprawie przestępczości zorganizowanej, korupcji i prania pieniędzy: zalecenia dotyczące potrzebnych działań i inicjatyw (2),

—

uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Wymiarów Sprawiedliwości w Sprawach Karnych (Eurojust) (COM(2013)0535),

—

uwzględniając Europejską konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, art. 2, 6 i 7 Traktatu o Unii Europejskiej oraz Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając rezolucję Rady z dnia 30 listopada 2009 r. dotyczącą harmonogramu działań mających na celu umocnienie praw procesowych osób podejrzanych lub oskarżonych w postępowaniu karnym,

—

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 86, 218, 263, 265, 267, 268 i 340,

—

uwzględniając art. 99 ust. 3 Regulaminu,

—

uwzględniając wstępne sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Prawnej (A8-0055/2015),

A.

mając na uwadze, że dane zgromadzone i przeanalizowane przez Komisję wskazują, iż podejrzewane nadużycia naruszające interesy finansowe Unii osiągają średnio wartość 500 mln EUR rocznie, pomimo że istnieją uzasadnione powody, by uważać, że przedmiot nadużyć może stanowić kwota nawet 3 mld EUR rocznie;

B.

mając na uwadze, że liczba wnoszonych oskarżeń jest niska – w przybliżeniu 31 % w ośmioletnim okresie od 2006 do 2013 r. – w porównaniu z liczbą zaleceń o charakterze sądowym kierowanych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) do państw członkowskich; mając na uwadze, że jednym z celów Prokuratury Europejskiej jest wypełnienie tej luki;

C.

mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie mogą być mniej skuteczne w wykrywaniu i ściganiu nadużyć naruszających interesy finansowe UE, co powoduje szkody dla podatników we wszystkich państwach członkowskich UE wnoszących składki do budżetu UE;

D.

mając na uwadze, że w swojej rezolucji z dnia 12 marca 2014 r. Parlament zwrócił się do Rady o włączanie go w szerokim zakresie w prace ustawodawcze poprzez stałą wymianę informacji i bieżące konsultacje;

E.

mając na uwadze, że odmienne jurysdykcje, tradycje prawne i systemy sądowe i egzekwowania prawa w państwach członkowskich nie powinny hamować ani utrudniać walki z nadużyciami i przestępstwami naruszającymi interesy finansowe Unii;

F.

mając na uwadze, że źródłem finansowania terroryzmu jest również przestępczość zorganizowana, a grupy przestępcze gromadzą fundusze, popełniając nadużycia finansowe;

G.

mając na uwadze, że art. 86 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej umożliwia rozszerzenie uprawnień Prokuratury Europejskiej na zwalczanie poważnej przestępczości o wymiarze transgranicznym; mając na uwadze, że możliwość ta może zostać rozważona przez Radę po tym, jak Prokuratura Europejska zostanie stworzona i gdy będzie już sprawnie działała;

1.

potwierdza swoją zdecydowaną gotowość do określenia priorytetów dotyczących stworzenia Prokuratury Europejskiej oraz zasad i warunków, na podstawie których może on udzielić zgody;

2.

przypomina treść swojego poprzedniego sprawozdania wstępnego przyjętego w rezolucji z dnia 12 marca 2014 r. i pragnie uzupełnić i zaktualizować ją w związku z najnowszymi ustaleniami przyjętymi w wyniku debaty w Radzie;

3.

apeluje do Rady o zagwarantowanie przejrzystości i legitymacji demokratycznej poprzez przekazywanie Parlamentowi pełnych informacji i stałe zasięganie jego opinii; apeluje również do Rady o należyte uwzględnianie jego opinii, co stanowi warunek wstępny uzyskania zgody na przyjęcie rozporządzenia w sprawie Prokuratury Europejskiej;

4.

przypomina, że Prokuratura Europejska powinna posiadać uprawnienia w zakresie przestępstw dotyczących nadużyć finansowych godzących w interesy finansowe Unii Europejskiej; przypomina w związku z powyższym, że odnośne przestępstwa powinny zostać zdefiniowane w proponowanej dyrektywie w sprawie walki z nadużyciami finansowymi godzącymi w interesy finansowe Unii za pomocą prawa karnego (dyrektywa PIF); uznając postępy poczynione przez współprawodawców w negocjacjach zmierzających do przyjęcia dyrektywy PIF, wzywa Radę do ponowienia wysiłków na rzecz osiągnięcia porozumienia w sprawie tej dyrektywy w dążeniu do stworzenia Prokuratury Europejskiej;

5.

uważa, że należy zastosować innowacyjne podejście w prowadzeniu dochodzeń, ściganiu i stawianiu przed sądem sprawców nadużyć naruszających interesy finansowe Unii, aby poprawić skuteczność walki z nadużyciami finansowymi, zwiększyć poziom odzyskiwania środków i odzyskać zaufanie podatników do instytucji UE;

6.

uważa, że bardzo ważne jest zapewnienie stworzenia jednej, silnej i niezależnej Prokuratury Europejskiej, która będzie w stanie prowadzić dochodzenia, ścigać i stawiać przed sądem sprawców przestępstw naruszających interesy finansowe Unii, oraz uważa, że wszelkie mniej zdecydowane rozwiązanie przysporzyłoby kosztów w budżecie Unii;

7.

podkreśla, że struktura Prokuratury Europejskiej powinna być w pełni niezależna od rządów krajowych oraz instytucji UE oraz powinno się ją chronić od politycznych wpływów i presji politycznej; apeluje zatem o otwartość, obiektywność i przejrzystość w procedurach wyboru i mianowania Europejskiego Prokuratora Generalnego, jego zastępców, prokuratorów europejskich oraz delegowanych prokuratorów europejskich; uważa, że w celu uniknięcia konfliktu interesów urząd prokuratora europejskiego powinien być sprawowany w pełnym wymiarze czasu;

8.

podkreśla znaczenie zaangażowania Parlamentu w procedurę mianowania prokuratorów europejskich i sugeruje, by miała ona formę otwartego konkursu dla kandydatów spełniających wymagane kryteria uczciwości, profesjonalizmu, posiadających niezbędne doświadczenie i umiejętności; uważa, że europejscy prokuratorzy powinni być mianowani przez Radę i Parlament na mocy wspólnego porozumienia w oparciu o listę kandydatów sporządzoną przez Komisję, po przeprowadzeniu oceny przez niezależny zespół ekspertów wybranych spośród sędziów, prokuratorów i prawników o uznanej kompetencji; Europejski Prokurator Generalny powinien być mianowany według tej samej procedury w następstwie przesłuchania w Parlamencie;

9.

uważa, że członkowie kolegium powinni być dymisjonowani w następstwie decyzji Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, na wniosek Rady, Komisji, Parlamentu i/lub Europejskiego Prokuratora Generalnego;

10.

podkreśla, że państwa członkowskie muszą angażować krajowe sądowe organy samorządowe w procedury mianowania delegowanych prokuratorów europejskich zgodnie z prawem i praktykami stosowanymi w danym kraju;

11.

z zadowoleniem przyjmuje zawarte w tekście Rady postanowienie dotyczące rocznej sprawozdawczości dla instytucji UE w celu zagwarantowania ciągłej oceny działalności prowadzonej przez ten nowy organ; wzywa Radę do zagwarantowania, by sprawozdanie roczne zawierało m.in. szczegółowe informacje dotyczące gotowości władz krajowych do współpracy z Prokuraturą Europejską;

12.

uważa, że zasady podziału kompetencji między Prokuraturą Europejską a organami krajowymi powinny być jasno zdefiniowane, aby uniknąć wszelkiej niepewności lub błędnej interpretacji w fazie operacyjnej: Prokuratura Europejska powinna posiadać kompetencje w zakresie dochodzenia i ścigania przestępstw naruszających interesy finansowe Unii, zgodnie z dyrektywą w sprawie zwalczania nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii za pośrednictwem prawa karnego; uważa, że Prokuratura Europejska powinna w pierwszej kolejności decydować, czy posiada kompetencje w danej dziedzinie, i wszczynać własne dochodzenie, zanim rozpoczną je władze krajowe, aby uniknąć prowadzenia dochodzeń równoległych, co nie zapewnia skuteczności;

13.

podkreśla, że organy krajowe prowadzące dochodzenia w sprawie przestępstw, które mogą wchodzić w zakres uprawnień Prokuratury Europejskiej, powinny mieć obowiązek informowania Prokuratury Europejskiej o takich dochodzeniach; z myślą o niezależności i skuteczności Prokuratury Europejskiej ponownie przypomina o konieczności posiadania przez Prokuraturę Europejską uprawnień do przejęcia takich dochodzeń, jeśli stwierdzi ona, że jest to właściwe;

14.

przypomina, że w zakres uprawnień Prokuratury Europejskiej powinny wchodzić przestępstwa inne niż te, które mają wpływ na interesy finansowe Unii jedynie, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

uważa także, że w przypadku braku porozumienia pomiędzy Prokuraturą Europejską a krajowymi organami ścigania pod względem kompetencji w danej dziedzinie Prokuratura Europejska powinna podjąć na szczeblu centralnym decyzję o tym, kto poprowadzi dochodzenie i będzie ścigał w danej sprawie; uważa ponadto, że określenie kompetencji zgodnie z tymi kryteriami powinno zawsze podlegać kontroli sądowej;

15.

wyraża ubolewania w związku z rozpatrywaną przez państwa członkowskie możliwością stworzenia struktury kolegialnej w miejsce hierarchicznej, zaproponowanej pierwotnie przez Komisję Europejską; w tym względzie uważa, że decyzje dotyczące ścigania, wybór właściwego sądu, decyzje o przekazaniu lub umorzeniu sprawy oraz decyzje o transakcji powinny być podejmowane centralnie przez izby;

16.

podkreśla, że izby powinny odgrywać wiodącą rolę w dochodzeniach i ściganiu przestępstw oraz nie ograniczać swojej działalności wyłącznie do pełnienia funkcji koordynacyjnej, ale pełnić nadzór nad pracami delegowanych prokuratorów europejskich w tej dziedzinie;

17.

jest zaniepokojony kwestią automatycznego powiązania między Prokuratorem Europejskim w urzędzie centralnym a sprawami wnoszonymi w jego państwie członkowskim, gdyż mogłoby to prowadzić do oczywistych braków w zakresie niezależności prokuratorów i nierównego przydzielania spraw;

18.

apeluje zatem o racjonalne zorganizowanie prac Prokuratury na szczeblu centralnym; zwraca w tym kontekście uwagę, że system przydzielania spraw do izb powinien być oparty na z góry określonych obiektywnych kryteriach; proponuje także, by na późniejszym etapie rozważyć konkretną specjalizację izb;

19.

jest przekonany, że niezbędna wiedza, doświadczenie i specjalistyczne kompetencje krajowych systemów ścigania będą również gwarantowane przez personel Prokuratury Europejskiej na szczeblu centralnym;

20.

apeluje do ustawodawcy o zapewnienie stosowania przez Prokuraturę Europejską usprawnionych procedur w celu uzyskania zezwolenia na prowadzenie czynności dochodzeniowych w sprawach transgranicznych, zgodnie z prawem państw członkowskich, w których jest ona wykonywana; przypomina, że współustawodawcy uzgodnili kryteria, na mocy których państwa członkowskie występują z wnioskiem o wykonanie czynności dochodzeniowych w oparciu o zasadę wzajemnego uznawania zapisaną w dyrektywie 2014/41/UE w sprawie europejskiego nakazu dochodzeniowego w sprawach karnych; uważa, że takie same kryteria powinny mieć zastosowanie w stosunku do czynności dochodzeniowych, na które Prokuratura Europejska ma udzielać zezwolenia, zwłaszcza w odniesieniu do podstaw odmowy;

21.

apeluje do Rady o zagwarantowanie w całej Unii dopuszczalności dowodów zebranych przez Prokuraturę Europejską, przy pełnym poszanowaniu odpowiednich przepisów europejskich i krajowych, gdyż jest to kluczowe dla skuteczności śledztwa, zgodnie z art. 6 TUE, Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej oraz Europejską Konwencją Praw Człowieka;

22.

przypomina, że Prokuratura Europejska powinna gromadzić wszelkie stosowne dowody, zarówno obciążające, jak i uniewinniające; podkreśla ponadto konieczność przyznania podejrzanemu lub oskarżonemu w każdym dochodzeniu prowadzonym przez Prokuraturę Europejską pewnych praw w zakresie dowodów, w szczególności:

23.

uważa, że z uwagi na możliwość wielu jurysdykcji w przypadku przestępstw transgranicznych podlegających kompetencjom Prokuratury Europejskiej kluczowe jest zapewnienie, by prokurator europejski, delegowani prokuratorzy europejscy i krajowe organy ścigania w pełni przestrzegali zasady ne bis in idem w odniesieniu do ścigania przestępstw podlegających kompetencjom Prokuratury Europejskiej;

24.

potwierdza, że należy niezmiennie utrzymać prawo do sądowych środków odwoławczych w odniesieniu do działalności Prokuratury Europejskiej, oraz uznaje, że Prokuratura Europejska powinna działać skutecznie; uważa, że wszelkie decyzje podjęte przez Prokuraturę Europejską muszą podlegać kontroli sądowej przed właściwym sądem; podkreśla, że decyzje podejmowane przez izby, takie jak decyzje o wyborze sądu właściwego do celów ścigania, umorzeniu sprawy lub transakcji bądź jej przekazaniu powinny podlegać kontroli sądowej przed sądami unijnymi;

25.

uważa, że do celów kontroli sądowej wszelkich środków dochodzeniowych i innych środków proceduralnych przyjętych w ramach pełnienia funkcji śledczych Prokuratura Europejska powinna być uznawana za organ krajowy przez właściwe sądy państw członkowskich;

26.

przypomina, że nowa Prokuratura Europejska powinna prowadzić działalność z pełnym poszanowaniem praw osób podejrzanych i oskarżonych ustanowionych w art. 6 TUE, art. 16 TFUE i Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a także w środkach prawnych przyjętych już na poziomie unijnym i dotyczących praw procesowych osób podejrzanych lub oskarżonych w postępowaniu karnym, jak również ochrony danych osobowych;

27.

oświadcza, że przyszła dyrektywa w sprawie pomocy prawnej powinna mieć w równym stopniu zastosowanie do wszystkich osób podejrzanych lub oskarżonych, w których sprawie toczy się dochodzenie przed Prokuraturą Europejską lub które są przez nią ścigane; apeluje do państw członkowskich, by w związku z brakiem dyrektywy UE zapewniły skuteczny dostęp do pomocy prawnej, zgodnie z odnośnym prawem krajowym;

28.

podkreśla, że wszystkie osoby podejrzane lub oskarżone, w sprawie których toczy się dochodzenie przed Prokuraturą Europejską lub które są przez nią ścigane, mają prawo do ochrony ich danych osobowych; podkreśla w tym względzie, że przetwarzanie danych gromadzonych przez Prokuraturę Europejską musi stanowić przedmiot rozporządzenia (WE) nr 45/2001; podkreśla, że wszelkie szczególne postanowienia dotyczące ochrony danych zawarte w rozporządzeniu Rady w sprawie ustanowienia Prokuratury Europejskiej mogą jedynie uzupełniać i uściślać przepisy zawarte w rozporządzeniu (WE) nr 45/2001 i tylko w koniecznym stopniu;

29.

ponownie podkreśla swoją zdecydowaną wolę ustanowienia Prokuratury Europejskiej oraz zreformowania Eurojustu, które to działania Komisja przewidziała w obu swych wnioskach; zwraca się do Komisji o dostosowanie szacunkowych wyliczeń wpływu struktury kolegialnej na budżet; apeluje o wyjaśnienia dotyczące stosunków między Eurojustem, Prokuraturą Europejską i OLAF-em w celu rozróżnienia ich poszczególnych ról w ochronie interesów finansowych UE; apeluje do Rady i Komisji o rozważenie możliwości zastosowania podejścia przewidującego większy stopień integracji między tymi agencjami, tak by zwiększyć skuteczność dochodzeń;

30.

nalega, by Rada postępowała zgodnie z tymi zaleceniami i podkreśla, że wspomniane wcześniej warunki są niezbędne w celu udzielenia przez Parlament zgody na projekt rozporządzenia Rady;

31.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

21.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 346/32

—

uwzględniając pytanie skierowane do Komisji w sprawie strategii UE dotyczącej alkoholu (O-000008/2015 – B8-0108/2015),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 282/2014 z dnia 11 marca 2014 r. w sprawie ustanowienia trzeciego programu działań Unii w dziedzinie zdrowia (na lata 2014–2020) oraz uchylające decyzję nr 1350/2007/WE (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 marca 2011 r. w sprawie zmniejszania nierówności zdrowotnych w UE (2),

—

uwzględniając art. 168 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowiący, że Unia jedynie uzupełnia działania państw członkowskich w dziedzinie zdrowia publicznego,

—

uwzględniając sprawozdanie roczne platformy UE ds. żywienia, aktywności fizycznej i zdrowia za rok 2011,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 września 2007 r. w sprawie strategii UE w zakresie wspierania państw członkowskich w ograniczaniu szkodliwych skutków spożywania alkoholu (3),

—

uwzględniając wnioski z posiedzenia Rady ds. Zatrudnienia, Polityki Społecznej, Zdrowia i Ochrony Konsumentów w dniach 1–2 grudnia 2011 r. w sprawie zmniejszania różnic zdrowotnych w UE poprzez zorganizowane działania na rzecz promowania zdrowego stylu życia,

—

uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że nadużywanie alkoholu to druga co do ważności związana ze stylem życia przyczyna chorób w niektórych państwach członkowskich, a uzależnienie od alkoholu jest czynnikiem ryzyka ponad 60 chorób przewlekłych, w tym wywoływanych przez alkohol chorób wątroby i przewlekłych chorób trzustki, a także niemal wszystkich pozostałych chorób układu pokarmowego, raka, cukrzycy, chorób układu krążenia, nadwagi, zespołu alkoholowych zaburzeń płodowych (FASD) i zaburzeń neuropsychiatrycznych, takich jak uzależnienie od alkoholu;

B.

mając na uwadze, że właściwe organy państw członkowskich są podmiotami najlepiej przygotowanymi do opracowania indywidualnie dopasowanych strategii zapobiegania nadużywaniu alkoholu;

C.

mając na uwadze, że istnieje związek przyczynowy pomiędzy nadużywaniem alkoholu a licznymi zaburzeniami psychicznymi i behawioralnymi, innymi chorobami niezakaźnymi i urazami;

D.

mając na uwadze, że koszty społeczne przypisywane bezpośrednio lub pośrednio nadużywaniu alkoholu w Europie w roku 2010 zostały oszacowane na kwotę 155,8 mld EUR, z czego większość (82,9 mld EUR) przypada na sektory inne niż opieka zdrowotna;

E.

mając na uwadze, że nadużywanie alkoholu jest przyczyną 3,3 mln zgonów każdego roku, czyli 5,9 % wszystkich zgonów; uwzględniając, że w przedziale wiekowym 20–39 lat nadużywanie alkoholu jest przyczyną niemal 25 % zgonów; mając na uwadze, że zgony te są często następstwem wypadków, aktów przemocy lub chorób wątroby;

F.

mając na uwadze, że ok. 5–9 mln dzieci wychowuje się w rodzinach dotkniętych negatywnymi skutkami spożywania alkoholu;

G.

mając na uwadze, że spożywanie alkoholu nie w każdym przypadku pociąga za sobą takie same skutki, ponieważ w dużej mierze są one uzależnione od wzorców spożywania alkoholu, w tym od rodzaju alkoholu i sposobu jego spożywania; mając na uwadze, że wzorce i trendy związane z piciem alkoholu znacznie różnią się w poszczególnych regionach Unii Europejskiej, przy czym wzorce spożywania alkoholu i skutki zdrowotne jego nadużywania różnią się także w granicach poszczególnych regionów UE; mając na uwadze, że różnice społeczne, kulturowe, geograficzne i gospodarcze w poszczególnych krajach UE sprawiają, że konieczne jest uwzględnianie różnych wzorców i trendów związanych ze spożywaniem alkoholu;

H.

mając na uwadze, że polityka ograniczania szkodliwych skutków spożywania alkoholu i wspierania odpowiedzialnego spożywania alkoholu, dostosowana do specyfiki lokalnej i regionalnej, doprowadziłaby do ograniczenia wydatków na opiekę zdrowotną i wydatków socjalnych związanych z bezpośrednimi i pośrednimi szkodliwymi skutkami spożywania alkoholu, takimi jak uzależnienie od alkoholu, przewlekłe stany chorobowe, liczba zgonów i przemoc domowa, a także do obniżenia kosztów związanych z alkoholem; mając na uwadze, że polityka ograniczania szkodliwych skutków spożywania alkoholu nie powinna ograniczać się do sektora opieki zdrowotnej, ale powinna także obejmować wszystkie zainteresowane strony, w tym stowarzyszenia świadczące pomoc na rzecz osób dotkniętych alkoholizmem, oraz powinna być w pełni zgodna z zasadą pomocniczości i zasadą ochrony zdrowia we wszystkich obszarach polityki, a także skutkować znaczną poprawą zdrowia publicznego;

I.

mając na uwadze, że nadużywanie i szkodliwe dla zdrowia spożywanie alkoholu może prowadzić do uzależnienia od alkoholu, który to problem wymaga wzmożonej uwagi i wsparcia w ramach systemów opieki zdrowotnej państw członkowskich;

J.

mając na uwadze, że pewne grupy są bardziej niż inne skłonne do niewłaściwych zachowań związanych ze spożywaniem alkoholu, m.in. osoby młode; mając na uwadze, że zgony związane z nadużywaniem alkoholu stanowią ok. 25 % wszystkich zgonów wśród młodych mężczyzn w wieku od 15 do 29 lat oraz 1 na 10 zgonów wśród młodych kobiet; mając na uwadze, że nadmierne spożywanie alkoholu wśród młodzieży jest coraz powszechniejszą praktyką w państwach członkowskich, którą cechują szczególne metody spożywania alkoholu, takie jak epizodyczne nadmierne picie; mając na uwadze, że zasadniczo wątroba mężczyzny przetwarza alkohol znacznie szybciej niż wątroba kobiety, co oznacza, że kobiety są bardziej podatne na szybsze uzależnienie od alkoholu przy spożywaniu mniejszych jego ilości;

K.

mając na uwadze, że szkodliwe skutki spożywania alkoholu wiążą się z różnymi czynnikami takimi jak poziom społeczno-gospodarczy, postawy kulturowe, wzorce picia, wpływ rodziców i rówieśników, a także zasięg i poziom wdrożenia i zastosowania właściwych strategii w tym zakresie; mając na uwadze, że poziomy narażenia w ramach jednej społeczności mogą czasami różnić się w takim samym stopniu, jak między różnymi społecznościami;

L.

mając na uwadze, że w niektórych regionach Europy lokalna produkcja napojów alkoholowych jest podstawą miejscowej turystyki;

M.

mając na uwadze wpływ reklamy i marketingu na poziom spożycia alkoholu, zwłaszcza wśród ludzi młodych; mając na uwadze, że wdrożenie dyrektywy 2010/13/UE o audiowizualnych usługach medialnych jest konieczne dla skutecznej ochrony fizycznego, psychicznego i moralnego rozwoju dzieci i małoletnich; mając na uwadze, że istnieje związek między wczesnym rozpoczęciem picia alkoholu a prawdopodobieństwem wystąpienia problemów alkoholowych w dorosłym życiu; mając na uwadze, że najskuteczniejszymi narzędziami zapobiegania nadmiernemu spożywaniu alkoholu przez osoby młode są kampanie edukacyjne, informacyjne i profilaktyczne; mając na uwadze, że w związku z tym Komisja powinna niezwłocznie zacząć opracowywać nową europejską strategię dotyczącą alkoholu, aby dążyć do ograniczenia nadmiernego spożycia alkoholu, a obywateli należy informować za pośrednictwem kampanii uświadamiających o szkodliwych ubocznych skutkach zdrowotnych spożywania alkoholu;

N.

mając na uwadze, że Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) podkreśla potrzebę rozwoju wiedzy i działań w obszarach takich jak wpływ alkoholu na dziecko w łonie matki, na osoby starsze, odziaływanie alkoholu na osoby nieuprzywilejowane społecznie i wykluczenie społeczne związane z nadużywaniem alkoholu;

O.

mając na uwadze, że różne czynniki społeczne, kulturowe, geograficzne i gospodarcze w Unii Europejskiej są przyczyną powstawania zwyczajów i tendencji związanych ze spożywaniem alkoholu, które różnią się nawet na szczeblu lokalnym, co prowadzi do odmiennych postaw względem spożywania alkoholu;

P.

mając na uwadze, że konieczne jest wyraźne rozróżnienie między odpowiedzialnym a szkodliwym spożywaniem alkoholu; mając na uwadze, że odpowiedzialne spożywanie alkoholu jest zgodne ze zdrowym stylem życia;

Q.

mając na uwadze, że przeciętnie jeden wypadek drogowy na cztery można powiązać z kierowaniem pojazdem pod wpływem alkoholu, a na drogach UE co roku przynajmniej 5 200 osób ginie w wypadkach związanych ze spożyciem alkoholu; mając na uwadze, że kierowanie pojazdem pod wpływem alkoholu to druga co do ważności przyczyna śmierci na drogach UE;

R.

mając na uwadze, że wielu obywatelom UE, zwłaszcza osobom młodym, brakuje wiedzy o zagrożeniach dla zdrowia związanych z nadmiernym spożywaniem alkoholu i uzależnieniem, a także mając na uwadze, że wobec tego prewencja oraz uświadamianie to kluczowe elementy nowej europejskiej strategii dotyczącej alkoholu; mając na uwadze udowodnioną skuteczność identyfikacji osób przejawiających szkodliwe wzorce spożywania alkoholu i udzielania im pomocy na wczesnym etapie; mając na uwadze, że ochronę nieletnich przed reklamą alkoholu można jeszcze znacznie poprawić;

S.

mając na uwadze, że w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002 z dnia 28 stycznia 2002 r. (4) stwierdzono, iż żywność uważa się za niebezpieczną, jeżeli szkodzi ona zdrowiu;

T.

mając na uwadze, że w różnych kategoriach wiekowych wzorce spożywania alkoholu są różne i do dnia dzisiejszego nie zostały one odpowiednio zbadane;

U.

mając na uwadze, że przepisy rozporządzenia (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności (5) wyłączają napoje o zawartości alkoholu wyższej niż 1,2 % pod względem objętości z zakresu stosowania dwóch jego przepisów, a mianowicie wymogu podawania na etykiecie informacji o składzie i wartości odżywczej; mając na uwadze, że charakter ryzyka związanego ze spożywaniem alkoholu wymaga jednak podawania dokładnych informacji na temat napojów alkoholowych;

V.

mając na uwadze, że na mocy rozporządzenia (UE) nr 1169/2011 Komisja miała obowiązek przedstawienia do grudnia 2014 r. sprawozdania zawierającego ocenę, czy napoje alkoholowe należy w przyszłości objąć wymogiem podawania informacji o wartości energetycznej, oraz powody uzasadniające ewentualne wyjątki, a także w razie potrzeby wniosek ustawodawczy określający zasady dotyczące wykazu składników lub obowiązkowej informacji o wartości odżywczej w odniesieniu do tych produktów;

W.

mając na uwadze, że strategia UE dotycząca alkoholu okazała się skuteczna, jeśli chodzi o wspieranie państw członkowskich w zwalczaniu szkodliwych skutków nadużywania alkoholu, zwłaszcza dzięki dzieleniu się najlepszymi praktykami w obszarach takich jak ochrona młodzieży, zmniejszanie liczby wypadków drogowych spowodowanych jazdą pod wpływem alkoholu i edukacja zwiększająca świadomość problemów związanych ze spożywaniem alkoholu, a także dzięki stworzeniu wspólnej bazy danych i monitorowaniu na szczeblu UE, jak również jeśli chodzi o koordynację działań między Komisją a państwami członkowskimi, która ostatecznie doprowadziła do opracowania przez Komitet Krajowej Polityki i Działań Antyalkoholowych (CNAPA) planu działania skupiającego się na spożywaniu alkoholu przez młodzież oraz na zjawisku jednorazowego spożywania alkoholu w nadmiernych ilościach (2014–2016);

X.

mając na uwadze, że udział licznych podmiotów w Europejskim Forum ds. Alkoholu i Zdrowia i poza nim sprzyja rozwojowi konkretnych i wymiernych działań mających na celu ograniczenie szkodliwych skutków nadużywania alkoholu na szczeblu lokalnym w całej Unii Europejskiej;

Y.

mając na uwadze, że trzeci program działań Unii w dziedzinie zdrowia (na lata 2014–2020) promuje przyjmowanie uznanych najlepszych praktyk w zakresie opłacalnych środków zapobiegawczych skupiających się na kluczowych czynnikach ryzyka, w tym na nadużywaniu alkoholu;

Z.

mając na uwadze, że w zewnętrznej ocenie strategii przeprowadzonej w 2012 r. potwierdzono istotność i przydatność podejścia zastosowanego w obecnej strategii oraz jej priorytetowych zagadnień;

1.

zwraca uwagę, że na posiedzeniu CNAPA w dniu 22 października 2013 r. Komisja ogłosiła zamiar podjęcia ścisłej współpracy z państwami członkowskimi w celu opracowania europejskiego planu działania na rzecz ograniczenia szkodliwych skutków spożywania alkoholu; zauważa, że we wrześniu 2014 r. przyjęto plan działania skupiający się na spożywaniu alkoholu przez młodzież oraz na zjawisku jednorazowego spożywania alkoholu w nadmiernych ilościach (na lata 2014–2016) oraz wzywa Komisję do monitorowania procesu wdrażania tego planu przez państwa członkowskie;

2.

wzywa Komisję do przedstawienia wytycznych dotyczących zwalczania szkodliwych skutków spożywania alkoholu oraz do kontynuowania wsparcia dla właściwych organów państw członkowskich, w których przynosi to wartość dodaną, przy jednoczesnym przestrzeganiu zasady pomocniczości i proporcjonalności;

3.

podkreśla, że ograniczenie problemów zdrowotnych, problemów związanych z bezpieczeństwem i problemów społeczno-gospodarczych spowodowanych nadużywaniem alkoholu wymaga działań w zakresie skali, sposobów i wzorców spożywania alkoholu oraz ogólniejszych społecznych czynników warunkujących stan zdrowia, a podstawą tych działań powinna być edukacja i prowadzenie kampanii informacyjnych;

4.

wzywa Komisję do natychmiastowego podjęcia prac nad nową, lecz mającą takie same cele strategią UE dotyczącą alkoholu (na lata 2016–2022) i do aktualizacji ram prawnych, aby wesprzeć rządy krajowe w zajęciu się problemem szkodliwych skutków spożywania alkoholu, wspierać monitoring i gromadzenia wiarygodnych danych, promować profilaktykę, zdrowy styl życia, edukację zdrowotną, wczesną diagnostykę, lepszy dostęp do leczenia oraz stałe wsparcie dla osób dotkniętych tym problemem i ich rodzin, w tym poprzez programy doradcze, zmniejszyć liczbę wypadków drogowych związanych z kierowaniem pojazdem pod wpływem alkoholu i lepiej rozróżniać wzorce picia alkoholu, zachowania i postawy wobec spożywania alkoholu;

5.

uważa, że obecna strategia UE polegająca na wspieraniu państw członkowskich w przeciwdziałaniu szkodliwym skutkom spożywania alkoholu powinna zostać odnowiona w zasadniczo identycznej postaci, powinna zmierzać do takich samych celów, tj. do zaradzenia szkodliwym skutkom spożywania alkoholu na szczeblu państw członkowskich, oraz powinna być nastawiona na działania i sprzyjać wielopodmiotowemu podejściu opartemu na współudziale;

6.

wzywa Komisję, aby niezwłocznie przedstawiła sprawozdanie, którego publikację przewidziano w rozporządzeniu (UE) nr 1169/2011 na grudzień 2014 r. i które powinno zawierać odpowiedź na pytanie, czy napoje alkoholowe mają być w przyszłości objęte wymogiem podawania informacji o składzie i informacji żywieniowych, przy szczególnym uwzględnieniu wpływu na MŚP i produkcję lokalną;

7.

apeluje do Komisji o natychmiastowe zwrócenie się do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności z prośbą o dokonanie ponownej oceny stosowania aldehydu octowego jako substancji aromatycznej w napojach alkoholowych i bezalkoholowych;

8.

zwraca uwagę na potrzebę jak najszybszego wyraźnego podawania na etykiecie przynajmniej zawartości kalorii w napojach alkoholowych oraz wzywa Komisję, by wystąpiła z odpowiednim wnioskiem ustawodawczym najpóźniej w 2016 r.;

9.

wzywa Komisję do niezwłocznego rozpoczęcia prac nad nową strategią UE dotyczącą alkoholu na okres 2016-2022, z uwzględnieniem planu działania Komitetu Krajowej Polityki i Działań Antyalkoholowych i wniosków z niezależnej oceny strategii UE dotyczącej szkodliwych skutków spożywania alkoholu, aby zapewnić trwały charakter osiągniętych dotychczas wyników oraz nadal wspierać rządy krajowe w rozwiązywaniu problemów związanych ze szkodliwymi skutkami spożywania alkoholu w perspektywie długoterminowej;

10.

podkreśla, że komplementarność prawodawstwa i kodeksów postępowania dotyczących ochrony małoletnich przed negatywnymi skutkami ryzykownego spożywania alkoholu jest konieczna dla skutecznej ochrony małoletnich przed negatywnymi skutkami ryzykownego spożywania alkoholu; wzywa państwa członkowskie do rygorystycznego egzekwowania obowiązujących przepisów krajowych dotyczących ograniczeń wiekowych spożycia alkoholu oraz do oceny zapotrzebowania na dalsze prawnie wiążące wymogi, które są niezbędne do zapewnienia skutecznej ochrony małoletnich;

11.

wzywa państwa członkowskie do wdrożenia w ramach ich systemów zdrowotnych strategii politycznych i terapii, które zmniejszą poziom uzależnienia od alkoholu;

12.

wzywa państwa członkowskie do intensyfikacji działań edukacyjnych skierowanych do ogółu społeczeństwa, a zwłaszcza do małoletnich i kobiet w ciąży, dotyczących szkodliwych skutków spożywania alkoholu, a w razie potrzeby – do przyjmowania odpowiedniego ustawodawstwa;

13.

dostrzega zróżnicowanie modeli spożycia w państwach członkowskich oraz kulturowe uwarunkowania odpowiedzialnego spożywania alkoholu;

14.

zwraca uwagę na potrzebę przeprowadzenia kampanii informacyjnej na poziomie europejskim, ostrzegającej kobiety w ciąży przed piciem alkoholu oraz wzywa Komisję, by zbadała skutki systemu etykietowania w tej sprawie i wystąpiła z odpowiednim wnioskiem ustawodawczym najpóźniej w 2016 r.;

15.

wzywa państwa członkowskie, na których w pierwszej kolejności spoczywa obowiązek opracowania, wprowadzenia w życie i oceny strategii w zakresie zdrowia publicznego mających na celu ograniczenie nadużywania alkoholu, do wdrożenia rygorystycznych przepisów dotyczących sprzedaży napojów alkoholowych, w szczególności osobom małoletnim;

16.

wzywa Komisję, by rozpatrzyła wprowadzenie systemu oznaczania na poziomie europejskim przestrzegającego konsumentów o niebezpieczeństwach kierowania pojazdem pod wpływem alkoholu;

17.

wzywa Komisję do dokonania oceny i w razie potrzeby do zreformowania roli i działań Europejskiego Forum ds. Alkoholu i Zdrowia, aby zapewnić prawdziwie reprezentatywny i zrównoważony udział w nim wszystkich zainteresowanych stron, jeśli chodzi o politykę alkoholową, w tym również organizacji pozarządowych i podmiotów gospodarczych, a także pracować nad promowaniem i wspieraniem ich udziału w Forum oraz ich zaangażowania w opracowywanie konkretnych i skutecznych działań zmierzających do zwalczania szkodliwych skutków spożywania alkoholu i wspieranie ukierunkowanych działań, które są odpowiednie na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym;

18.

wzywa Komisję do kolejnych usprawnień operacyjnych w procesie wdrażania obecnej strategii unijnej, takich jak: poszerzenie członkostwa w Europejskim Forum ds. Alkoholu i Zdrowia na wszystkie zainteresowane podmioty; zwiększenie interakcji z CNAPA na szczeblu UE; promowanie dobrych praktyk w dziedzinie układania, monitorowania i oceny zobowiązań; gromadzenie lepszych wskaźników zapewniających obiektywny, aktualny i realistyczny obraz wzorców spożywania alkoholu i szkodliwych skutków nadużywania alkoholu; wspieranie ukierunkowanych działań, które są odpowiednie na szczeblu lokalnym, z pełnym poszanowaniem podstawowych zasad traktatu UE;

19.

podkreśla, że nowa strategia UE dotycząca alkoholu nie powinna obierać nowych celów, lecz raczej wspierać cele już uzgodnione jako część europejskiego planu działania Światowej Organizacji Zdrowia na lata 2012–2020 na rzecz ograniczania szkodliwego spożywania alkoholu;

20.

zauważa, że nowa strategia UE może być cenna, jeśli chodzi o danie państwom członkowskim opcji działania w oparciu o dowody, ponieważ to do organów krajowych, regionalnych i lokalnych należy wybór najbardziej odpowiedniego podejścia mającego na celu ograniczenie szkodliwych skutków spożycia alkoholu; wzywa Komisję do dalszego odgrywania cennej roli we wspieraniu dobrych badań i dzieleniu się informacjami;

21.

przypomina o wadze silnego zaangażowania politycznego Komisji, Parlamentu, Rady i państw członkowskich w celu intensyfikacji działań mających na celu zapobieganie szkodliwym skutkom spożywania alkoholu oraz do zapewnienia adekwatnej, merytorycznej reakcji politycznej odzwierciedlającej poważne i różnorodne skutki zdrowotne i społeczno-gospodarcze związane ze spożyciem alkoholu oraz ich powiązanie z innymi czynnikami ryzyka;

22.

przypomina o znaczeniu wymiernych i rygorystycznych celów politycznych i odpowiednich wieloletnich mechanizmów monitorowania postępu w celu zapewnienia skutecznej realizacji strategii w poszczególnych państwach członkowskich; podkreśla potrzebę monitorowania wdrażania krajowego ustawodawstwa dotyczącego alkoholu;

23.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do aktywnego działania na rzecz poprawy wskaźników, rzetelnego gromadzenia danych, ich porównywalności i prowadzenia aktualnych analiz dotyczących spożycia alkoholu oraz jego skutków zdrowotnych i społecznych, do przeznaczenia odpowiednich zasobów w celu zmniejszenia obciążenia związanego z nadużywaniem alkoholu, bezpośrednich i pośrednich kosztów dla społeczeństwa związanych ze szkodliwymi skutkami spożywania alkoholu, a także do wspierania skutecznego ujmowania odpowiednich danych w politycznych strategiach unijnych i krajowych dotyczących alkoholu, przy zastosowaniu wspólnej kategorii danych;

24.

wzywa państwa członkowskie do zwiększenia wysiłków na rzecz ochrony młodych ludzi przed szkodliwymi skutkami spożywania alkoholu, w szczególności poprzez ścisłe egzekwowanie krajowych przepisów dotyczących limitu wiekowego i zapewnienie odpowiedzialnej reklamy;

25.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do inwestowania w edukację w celu zwrócenia uwagi na skutki zdrowotne i społeczne szkodliwego spożycia alkoholu oraz do jednoczesnego upowszechniania umiarkowanego i odpowiedzialnego spożycia napojów alkoholowych;

26.

podkreśla, że publiczne pieniądze nie powinny być wykorzystywane do promowania spożywania alkoholu, z wyjątkiem działań promocyjnych objętych rozporządzeniem (UE) nr 1144/2014 oraz nr 1308/2013;

27.

podkreśla, że państwa członkowskie powinny ograniczać sprzedaż alkoholu osobom poniżej wieku uprawniającego do legalnego zakupu alkoholu, przeprowadzając regularne kontrole, w szczególności w miejscach znajdujących się w pobliżu szkół; wzywa Komisję do właściwego uregulowania transgranicznej sprzedaży alkoholu w internecie; wzywa Komisję i państwa członkowskie do przeprowadzenia kampanii służących poszerzaniu wiedzy na temat niebezpieczeństw związanych z jednorazowym nadmiernym spożyciem alkoholu, w szczególności przez małoletnich, oraz do dołożenia dalszych starań w celu ograniczenia wypadków drogowych związanych z kierowaniem pojazdem pod wpływem alkoholu;

28.

wzywa Komisję do ścisłego monitorowania wdrażania dyrektywy 2010/13/UE o audiowizualnych usługach medialnych oraz do rozważenia przeglądu przepisów regulujących reklamy alkoholu skierowane do młodych ludzi i sponsorowanie przez producentów alkoholu, aby zmniejszyć ekspozycję młodych ludzi na reklamy napojów alkoholowych;

29.

wzywa państwa członkowskie i Komisję oraz wszystkie inne zaangażowane podmioty do dokonania rewizji i wzmocnienia kampanii uświadamiających dotyczących szkodliwego spożywania alkoholu przez kobiety w ciąży i wpływu alkoholu na dziecko w łonie matki;

30.

zwraca się do Komisji i do państw członkowskich, by rozważyły wprowadzenie konkretnych środków na rzecz ograniczenia spożycia alkoholu, przede wszystkim wśród niepełnoletnich oraz osób mających poważne zaburzenia, cierpiących na choroby chroniczne lub silne uzależnienie od alkoholu;

31.

wzywa Komisję do utrzymania w ramach swojej strategii wsparcia finansowego dla skutecznych i popartych naukowo projektów przeciwdziałania szkodliwym skutkom nadużywania alkoholu i badania przyczyn nadużywania alkoholu w ramach nowego wspólnotowego programu działań w dziedzinie zdrowia i programu „Horyzont 2020”; wzywa Komisję, by finansowo wspierała tylko te projekty, które są poparte wiarygodnymi naukowo metodami i prowadzone przez obiektywny podmiot;

32.

wzywa państwa członkowskie, Komisję i inne zainteresowane podmioty do różnicowania kampanii informacyjnych dotyczących zagrożeń związanych ze spożywaniem alkoholu dla poszczególnych kategorii wiekowych, ich zachowań za kierownicą oraz skutków alkoholu w ruchu drogowym, do dostosowania tych kampanii do różnych kategorii wiekowych i ich nasilenia;

33.

wzywa państwa członkowskie do wdrożenia ukierunkowanych działań uświadamiających i edukacyjnych skierowanych do ludzi młodych w ramach ich strategii zapobiegających nadużywaniu alkoholu i strategii rozpowszechniania najlepszych praktyk;

34.

wzywa państwa członkowskie do wzorowania się na strategii WHO dotyczącej alkoholu i do poprawy wczesnego wykrywania szkodliwego spożycia alkoholu w podstawowej opiece zdrowotnej przez propagowanie badań przesiewowych i zapewnienie odpowiednich usług pomocniczych przy leczeniu zaburzeń spowodowanych spożywaniem alkoholu i pokrewnych przewlekłych stanów chorobowych;

35.

podkreśla, że przepisy wydane przez właściwe organy państw członkowskich powinny umożliwiać działania zmierzające do zwiększenia świadomości skutków nadużywania alkoholu, dostarczenia łatwo dostępnych i niedrogich możliwości leczenia osobom z zaburzeniami związanymi z nadmiernym spożyciem alkoholu, a także wdrażanie programów wykrywania i szybkiej interwencji w wypadku szkodliwego i niebezpiecznego spożywania alkoholu; wzywa państwa członkowskie do współpracy w celu znalezienia rozwiązań dotyczących udzielania wsparcia osobom mającym zaburzenia, cierpiącym na choroby chroniczne i uzależnienie od alkoholu, skłaniania ich do leczenia i przerwania uzależnienia;

36.

wyraża ubolewanie, że w niektórych państwach członkowskich ograniczono pomoc dla kluczowych ośrodków dla osób uzależnionych od alkoholu;

37.

wzywa państwa członkowskie i wszystkie inne zainteresowane strony do zintensyfikowania lub opracowania strategii politycznych i działań służących propagowaniu zdrowego stylu życia, w tym odpowiedniego żywienia oraz zajęć sportowych i zdrowej rekreacji, przyznając jednocześnie, że umiarkowane spożywanie alkoholu stanowi ważny element kulturowy w wielu państwach członkowskich i nie musi być sprzeczne ze zdrowym stylem życia;

38.

wzywa państwa członkowskie do starannego rozważenia zasadności wprowadzenia krajowych strategii politycznych mających na celu zapobieganie sprzedaży bardzo taniego alkoholu, pod warunkiem że takie środki zapewnią skuteczną ochronę zdrowia i będą zgodne z zasadami proporcjonalności i pomocniczości, a także uwzględniona w nich będzie opinia doradcza, która ma zostać wydana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie zgodności polityki minimalnych cen rządu szkockiego z prawodawstwem UE;

39.

wzywa państwa członkowskie do zbadania ich obecnego ustawodawstwa i aktualnych inicjatyw związanych z informowaniem konsumentów i właściwą kulturą picia alkoholu w celu edukowania społeczeństwa i zwiększania świadomości konsekwencji szkodliwego spożycia alkoholu i redukcji szkodliwych skutków nadużywania alkoholu; w szczególności zaleca państwom członkowskim monitorowanie reklam alkoholu i ich wpływu na młodych ludzi oraz przedsięwzięcie odpowiednich środków w celu zmniejszenia ich ekspozycji na alkohol;

40.

wzywa Komisję do oceny obecnego ustawodawstwa europejskiego w związku z potrzebą udoskonalenia informacji udzielanych konsumentom o alkoholu, tak aby dopilnować, by konsumenci znali zawartość alkoholu i ilość kalorii w napojach alkoholowych, jednak bez wprowadzania barier na jednolitym rynku; podkreśla znaczenie jasnych, zwięzłych i skutecznych informacji na temat skutków spożywania alkoholu i zagrożeń dla zdrowia; zwraca się do Komisji o rozważenie przyjęcia na szczeblu UE etykiety opatrzonej ostrzeżeniem skierowanym do konsumentów o zagrożeniach związanych ze spożywaniem napojów alkoholowych przez kobiety w ciąży oraz kierowców;

41.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do utworzenia właściwych strategii i wzmocnienia kontroli w celu zaradzenia problemowi podrabiania alkoholu, jak również nielegalnej sprzedaży alkoholu na czarnym rynku, co w szczególnie negatywny sposób wpływa na najuboższe warstwy społeczne i na osoby młode, oraz do ochrony oznaczeń geograficznych w obrębie Unii i na świecie dzięki międzynarodowym porozumieniom handlowym;

42.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji.

21.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 346/39

—

mając na uwadze swoje poprzednie rezolucje w sprawie Bangladeszu, w szczególności rezolucje z dnia 18 września 2014 r. (1), 16 stycznia 2014 r. (2), 21 listopada 2013 r. (3) i 14 marca 2013 r. (4),

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie praw człowieka oraz norm społecznych i środowiskowych w międzynarodowych umowach handlowych (5) oraz w sprawie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw w międzynarodowych umowach handlowych (6),

—

uwzględniając Umowę o współpracy między Wspólnotą Europejską a Ludową Republiką Bangladeszu w sprawie partnerstwa i rozwoju (7),

—

uwzględniając porozumienie na rzecz stałej poprawy praw pracowniczych i bezpieczeństwa w fabrykach w przemyśle konfekcyjno-dziewiarskim w Bangladeszu,

—

uwzględniając wspólne oświadczenie wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa/wiceprzewodniczącej Komisji Federiki Mogherini, komisarz ds. handlu Cecilii Malmström, komisarz do spraw zatrudnienia, spraw społecznych, umiejętności i mobilności pracowników Marianne Thyssen i komisarza ds. współpracy międzynarodowej i rozwoju Nevena Mimiki, wydane z okazji drugiej rocznicy tragedii w Rana Plaza;

—

uwzględniając przyjętą w Johannesburgu deklarację ONZ w sprawie zrównoważonej konsumpcji i produkcji wspierającej rozwój społeczny i gospodarczy,

—

uwzględniając konwencję MOP dotyczącą struktur propagowania bezpieczeństwa i higieny pracy (konwencja nr 187 z 2006 r.) oraz konwencję dotyczącą bezpieczeństwa, zdrowia pracowników i środowiska pracy (konwencja nr 155 z 1981 r.), których Bangladesz nie ratyfikował, a także odpowiednie zalecenia (zalecenie nr 197); uwzględniając również konwencję dotyczącą inspekcji pracy (konwencja nr 081 r. z 1947 r.), której Bangladesz jest sygnatariuszem, a także odpowiednie zalecenia (zalecenie nr 164),

—

uwzględniając program MOP „Lepsza praca” w Bangladeszu, uruchomiony w październiku 2013 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Odnowiona strategia UE na lata 2011–2014 dotycząca społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw” (COM(2011)0681) oraz rezultaty konsultacji społecznych w sprawie prac Komisji dotyczących kierunku jej polityki poświęconej społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw po 2014 r.,

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 6 lutego 2013 r. zatytułowane „Społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw: rozliczalne, przejrzyste i odpowiedzialne zachowanie przedsiębiorstw a trwały wzrost” (8) oraz rezolucję pt. „Społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw: dbanie o interesy obywateli a droga do trwałego ożywienia gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu” (9),

—

uwzględniając wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka, w których wyznaczono rządom i przedsiębiorstwom ramy mające na celu ochronę i poszanowanie praw człowieka, a które Rada Praw Człowieka ONZ zatwierdziła w czerwcu 2011 r.,

—

uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ z dnia 26 czerwca 2014 r. ustanawiającą międzyrządową grupę roboczą ds. rozwoju prawnie wiążącego międzynarodowego instrumentu na rzecz uregulowania działalności transnarodowych korporacji;

—

uwzględniając deklarację MOP dotyczącą podstawowych zasad i praw w pracy,

—

uwzględniając inicjatywę Global Compact Organizacji Narodów Zjednoczonych dotyczącą praw człowieka, standardów pracy, ochrony środowiska i zwalczania korupcji,

—

uwzględniając wniosek Komisji w sprawie rozporządzenia ustanawiającego unijny system w zakresie należytej staranności w łańcuchu dostaw (COM(2014)0111) mający na celu transpozycję do prawa wytycznych OECD dotyczących należytej staranności w zakresie odpowiedzialnych łańcuchów dostaw minerałów z obszarów dotkniętych konfliktami i obszarów wysokiego ryzyka,

—

uwzględniając projekt przepisów dotyczących należytej staranności w jednostkach dominujących oraz przedsiębiorstwach będących głównymi wykonawcami (nr 2578) przyjętych w pierwszym czytaniu przez Zgromadzenie Narodowe Francji w dniu 30 marca 2015 r.,

—

uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że w dniu 24 kwietnia 2013 r. ośmiopiętrowy budynek Rana Plaza w Savar nieopodal Dhaki, mieszczący kilka zakładów odzieżowych, zawalił się, w wyniku czego śmierć poniosło ponad 1 100 osób, a około 2 500 zostało rannych; mając na uwadze, że zawalenie się budynku Rana Plaza było najpoważniejszą w historii Bangladeszu katastrofą przemysłową i najtragiczniejszym w skutkach niezamierzonym uszkodzeniem konstrukcji budowlanej w nowożytnej historii;

B.

mając na uwadze, że co najmniej 112 osób zginęło w pożarze, który wybuchł w dniu 24 listopada 2012 r. w fabryce odzieży Tazreen, położonej w strefie Aszulii w pobliżu Dhaki w Bangladeszu; mając na uwadze, że pożary fabryk, katastrofy budowlane i inne incydenty związane z kwestiami bezpieczeństwa i higieny pracy nie ograniczają się jedynie do sektora gotowej odzieży w Bangladeszu, ale stanowią poważny problem również w innych krajach rozwijających się i w krajach najsłabiej rozwiniętych, w których istnieje rozbudowany sektor gotowej odzieży ukierunkowany na eksport, takich jak Pakistan czy Kambodża;

C.

mając na uwadze, że po wygaśnięciu porozumienia wielowłóknowego (MFA) oraz ze względu na wysokie zapotrzebowanie na pracę w sektorze gotowej odzieży, kraje rozwijające się, takie jak Chiny, Bangladesz, Indie i Wietnam, stały się światowymi producentami; mając na uwadze, że Bangladesz zajmował drugie po Chinach miejsce wśród światowych eksporterów odzieży, przy czym płace w sektorze włókienniczym w tym kraju były najniższe na świecie, a sektor ten stanowił niemal 85 % eksportu z tego kraju; mając na uwadze, że 60 % produkcji odzieży trafiało do UE, która jest głównym rynkiem eksportowym Bangladeszu;

D.

mając na uwadze, że sektor gotowej odzieży zatrudnia ok. 4 mln osób i pośrednio stanowi źródło dochodu niemal 40 mln osób, czyli ok. jednej czwartej ludności Bangladeszu; mając na uwadze, że sektor ten w znacznym stopniu przyczynił się do redukcji ubóstwa; mając na uwadze, że Bangladesz poczynił znaczne postępy jeśli chodzi o zmniejszenie różnic w traktowaniu kobiet i mężczyzn w społeczeństwie i udało mu się osiągnąć trzeci wyznaczony przez ONZ milenijny cel rozwoju dotyczący równości płci; mając na uwadze, że sektor gotowej odzieży w dużym stopniu się do tego przyczynił, ponieważ 3,2 z 4 mln zatrudnionych w nim pracowników to kobiety; mając na uwadze, że zatrudnienie kobiet w wielu przypadkach przyczyniło się do wzmocnienia ich pozycji;

E.

mając na uwadze, że przekształcenie sektora gotowej odzieży zgodnie z modelem zintegrowanego łańcucha wartości oznacza, że zamówienia można utrzymać tylko dzięki zwiększeniu produktywności i dalszemu obniżaniu kosztów produkcji, co stawia siłę roboczą w Bangladeszu i w innych krajach rozwijających się w wyjątkowo niekorzystnym położeniu; mając na uwadze, że Kambodża i Sri Lanka, których gospodarka jest silnie uzależniona od sektora gotowej odzieży, doświadczyły spadku płac pomimo gwałtownego wzrostu liczby zakładów produkcyjnych i wzrostu zatrudnienia; mając na uwadze, że minimalna płaca w Bangladeszu znacznie wzrosła po katastrofie w Rana Plaza, jednak w dalszym ciągu jest zbyt niska, by wystarczyć na pokrycie podstawowych potrzeb pracowników;

F.

mając na uwadze, że według różnych doniesień od roku 2006 do początku 2013 r. w pożarach fabryk w Bangladeszu zginęło ponad 600 pracowników przemysłu odzieżowego, tymczasem według doniesień organizacji obrońców praw człowieka żaden spośród właścicieli zakładów i członków kierownictwa nie został postawiony przed sądem;

G.

mając na uwadze, że budynek znajdujący się w kompleksie Rana Plaza, który się zawalił, został wzniesiony bezprawnie i nie spełniał norm bezpieczeństwa; mając na uwadze, że po katastrofie, w wyniku poważnych zastrzeżeń dotyczących bezpieczeństwa, w Bangladeszu zamknięto na stałe 32 zakłady, a 26 zakładów zostało częściowo zamkniętych; mając na uwadze, że nadal jest wiele fabryk, w których nie zapewnia się prawnie określonego poziomu bezpieczeństwa; mając na uwadze, że MOP popiera inicjatywę rządu Bangladeszu polegającą na prowadzeniu inspekcji dotyczących stanu konstrukcji oraz bezpieczeństwa pożarowego i elektrycznego w około 1 800 fabryk sektora konfekcyjnego, z których wiele to zaadaptowane budynki handlowe lub mieszkalne;

H.

mając na uwadze, że w dniu 24 kwietnia 2013 r. przedstawiciele rządu Bangladeszu, lokalnych producentów odzieży i międzynarodowych marek odzieżowych, lokalnych i międzynarodowych związków zawodowych i międzynarodowych organizacji pozarządowych podpisali „porozumienie dotyczące praktycznych ustaleń w sprawie wypłat dla ofiar wypadku w Rana Plaza i dla ich rodzin” (fundusz powierniczy), aby wypłacić odszkodowania ofiarom katastrofy i ich rodzinom; mając na uwadze, że szacowana kwota potrzebna na pokrycie kosztów wszystkich odszkodowań wynosi 30 mln USD; mając na uwadze, że w drugą rocznicę katastrofy z dobrowolnych składek korporacyjnych zebrano łączną kwotę 27 mln USD, co oznacza, że brakuje jeszcze 3 mln USD;

I.

mając na uwadze, że rekompensata finansowa stanowi podstawowe wsparcie ekonomiczne i że nie będzie możliwe pokrycie wszystkich kosztów medycznych ofiar wymagających długotrwałej opieki medycznej, jeżeli fundusz pozostanie niedofinansowany; mając na uwadze, że Parlament wyraził ubolewanie, iż dobrowolne ustalenia w sprawie odszkodowań wypłacanych za pośrednictwem funduszu powierniczego nie doprowadziły do osiągnięcia wyznaczonego celu, i zaznaczył, że dla ocalałych i dla rodzin ofiar korzystniejszy byłby mechanizm obowiązkowy;

J.

mając na uwadze, że wyniku tragicznego wypadku w Rana Plaza oraz w odpowiedzi na oburzenie opinii publicznej i wezwania Parlamentu Europejskiego do podjęcia działań, UE we współpracy z rządem Bangladeszu i MOP zawarła w dniu 8 lipca 2013 r. porozumienie na rzecz stałej poprawy praw pracowniczych i bezpieczeństwa w fabrykach w przemyśle konfekcyjno-dziewiarskim w Bangladeszu (the Compact), w ramach którego Bangladesz zobowiązał się do podjęcia działań na rzecz poprawy norm i warunków pracy w sektorze gotowej odzieży;

K.

mając na uwadze, że przed wypadkiem Bangladesz miał tylko 92 inspektorów do kontroli około 5 tys. fabryk gotowej odzieży i innych sektorów przemysłowych w kraju; mając na uwadze, że rząd Bangladeszu zobowiązał się, że do końca 2013 r. zatrudni 200 dodatkowych inspektorów;

L.

mając na uwadze, że pierwszy przegląd porozumienia, który odbył się w październiku 2014 r. pokazał, że chociaż poczynione zostały spore postępy, rząd Bangladeszu musiał przedsięwziąć dalsze istotne środki, w szczególności jeśli chodzi o poprawę i wdrożenie prawa pracy, zwiększenie praw pracowniczych w strefach produkcji eksportowej oraz zwiększenie liczby inspektorów pracy; mając na uwadze, że jesienią 2015 r. odbędzie się drugi przegląd porozumienia;

M.

mając na uwadze, że banglijski kodeks pracy został zmieniony w lipcu 2013 r.; mając na uwadze, że choć uwzględniono w nim pewne pozytywne reformy na przykład w dziedzinie bhp, nadal w dużym stopniu nie przystaje on do standardów międzynarodowych pod względem wolności zrzeszania się i zawierania układów zbiorowych, co podkreślono w uwagach komitetu ekspertów MOP na temat konwencji 87 i 98, a także pod względem ograniczenia prawa do wolnego wyboru przedstawicieli, liczne ograniczenia prawa do strajku oraz szerokie uprawnienia administracyjne do anulowania rejestracji związku zawodowego; mając również na uwadze, że rząd wielokrotnie stwierdził, iż nie zamierza uwzględnić dodatkowych zmian tego kodeksu;

N.

mając na uwadze, że przedsiębiorstwa odzieżowe, światowe i lokalne związki zawodowe, organizacje pozarządowe oraz grupy walczące o prawa pracownicze podpisały w dniu 13 maja 2013 r. prawnie wiążące porozumienie w sprawie bezpieczeństwa pożarowego i bezpieczeństwa budynków w Bangladeszu, zaś w dniu 9 lipca 2013 r. powstał sojusz na rzecz bezpieczeństwa pracowników w Bangladeszu zrzeszający 26 przedsiębiorstw, głównie z Ameryki Północnej, jednak bez udziału związków zawodowych; mając na uwadze, że porozumienie podpisało 175 marek modowych i detalicznych; mając na uwadze, że w ramach porozumienia i sojuszu przeprowadzono inspekcje 1 904 fabryk ukierunkowanych na eksport;

O.

mając na uwadze, że rząd Bangladeszu nie przyjął jeszcze przepisów wykonawczych i norm prawa pracy pomimo wielokrotnych obietnic w tym względzie, ostatnio, że przepisy te zostaną przyjęte do lata 2015 r.; mając na uwadze, że wdrażanie prawa jest niezbędnym warunkiem zakwalifikowania się do programu MOP „Lepsza praca” oraz funkcjonowania programu szkoleniowego w ramach porozumienia;

P.

mając na uwadze, że w Bangladeszu 10 % siły roboczej w sektorze gotowej odzieży jest zatrudnionej w strefach produkcji eksportowej; mając na uwadze, że w lipcu 2014 r. rada ministrów zatwierdziła nowy kodeks pracy w strefach produkcji eksportowej, jednak nie daje on pracownikom takich samych praw, jak w innych sektorach w Bangladeszu; mając na uwadze, że chociaż zakaz strajków stracił ważność w dniu 1 stycznia 2014 r., stowarzyszenia pomocy pracownikom nie mają takich samych praw i przywilejów jak związki zawodowe;

Q.

mając na uwadze, że od początku 2013 r. w sektorze odzieżowym zarejestrowanych zostało 300 nowych związków zawodowych; mając na uwadze, że w 2014 r. odrzucono 66 wniosków o rejestrację, co stanowiło 26 % wszystkich zgłoszeń; mając na uwadze, że dyskryminacja związków nadal jest bardzo poważnym i szybko narastającym problemem; mając na uwadze, że związki zawodowe donoszą, iż rząd Bangladeszu aktywnie zapobiega tworzeniu przez pracowników i pracodawców, którzy chcą to zrobić, własnych komitetów ds. bezpieczeństwa wymaganych zgodnie z porozumieniem;

R.

mając na uwadze, że w rankingu przejrzystości Bangladesz zajmuje 136. miejsce na 177 badanych krajów oraz że korupcja jest chorobą endemiczną w globalnym łańcuchu dostaw odzieży i obejmuje elity polityczne, a także przedsiębiorstwa lokalne i wielonarodowe korporacje;

S.

mając na uwadze, że według organizacji Worker Rights Consortium doliczenie niespełna 10 centów do ceny fabrycznej każdej z 7 miliardów sztuk odzieży sprzedawanych rokrocznie przez Bangladesz zachodnim markom pozwoliłoby w ciągu 5 lat dostosować 5000 zakładów odzieżowych w tym kraju do zachodnich norm bezpieczeństwa; mając na uwadze, że nic nie wskazuje na to, że ceny odzieży i tekstyliów wzrosły w ciągu ostatnich dwóch lat;

T.

mając na uwadze, że sektor gotowej odzieży jest przede wszystkim zdominowany przez dużych sprzedawców detalicznych, wytwórców markowej odzieży i przedsiębiorstwa zajmujące się dystrybucją, którzy kontrolują światowe sieci produkcji i bezpośrednio określają warunki dostaw; mając na uwadze, że w warunkach zglobalizowanej gospodarki producenci odzieży i tekstyliów często nie mają wyboru i muszą zaakceptować niższe ceny, podnieść normy jakości, skrócić czas dostaw, zredukować minimalne ilości i wziąć na siebie jak największe ryzyko; mając na uwadze poważne braki pod względem przejrzystości i identyfikowalności w globalnym łańcuchu dostaw; mając na uwadze, że godne warunki pracy w globalnych łańcuchach dostaw będą ważnym punktem programu konferencji MOP, która odbędzie się w 2016 r.;

U.

mając na uwadze, że po katastrofie wśród europejskich konsumentów zapanowało niespotykane dotychczas zapotrzebowanie na dokładniejsze informacje o pochodzeniu produktów i warunkach, w jakich są one wytwarzane; mając na uwadze, że obywatele państw europejskich złożyli niezliczoną liczbę petycji i organizowali kampanie na rzecz większej odpowiedzialności marek odzieżowych za zagwarantowanie, że ich produkty są wytwarzane w etyczny sposób;

V.

mając na uwadze, że Bangladesz należy do krajów najsłabiej rozwiniętych, w związku z czym zgodnie z inicjatywą „wszystko prócz broni” wszystkie towary z tego kraju korzystają z bezcłowego i bezkontyngentowego dostępu do rynku UE, gdzie trafia 55 % łącznego wywozu z Bangladeszu, w większości stanowiących odzież i tekstylia, w związku z czym państwo to musi zapewnić skuteczne wdrożenie szeregu podstawowych konwencji ONZ/MOP dotyczących praw człowieka oraz praw pracowniczych;

1.

z okazji drugiej rocznicy tragedii w Rana Plaza wspomina ofiary jednej z największych w historii katastrof budowlanych; ponownie składa kondolencje rodzinom pogrążonym w żałobie i wyrazy współczucia osobom rannym i niepełnosprawnym; podkreśla, że ofiar tych można było uniknąć, gdyby stosowano lepsze systemy bezpieczeństwa w miejscu pracy;

2.

przypomina, że komitet koordynacyjny Rana Plaza utworzył fundusz powierniczy Rana Plaza, którego celem było zebranie dobrowolnych wkładów od przedsiębiorstw, aby wypłacić odszkodowania ofiarom i rodzinom; ubolewa, że w kwietniu 2015 r. nadal nie wypłacono 3 z 30 mln USD odszkodowań, i wzywa międzynarodowe marki zaopatrujące się w fabryce Rana Plaza lub utrzymujące bliskie powiązania z Bangladeszem, a także rząd Bangladeszu i Bangladeskie Stowarzyszenie Producentów i Eksporterów Tekstyliów (BGMEA) do zadbania o niezwłoczne wypłacenie należnych odszkodowań;

3.

ubolewa, że około jedna trzecia firm, które uważa się za powiązane z kompleksem fabrycznym, takie jak Adler Modemarkte, Ascena Retail, Carrefour, Grabalok, J.C. Penney, Manifattura Corona, NKD, PWT czy YesZee, nadal nie wniosły wkładu do funduszu powierniczego; głęboko ubolewa, że po miesiącach zwłoki firma Benetton wpłaciła tylko 1,1 mln USD do funduszu powierniczego na rzecz pomocy ofiarom katastrofy Rana Plaza, pomimo iż szacuje się, że wkład tej firmy powinien być znacznie wyższy, biorąc pod uwagę jej zdolności finansowe oraz poziom zaangażowania w Rana Plaza; ubolewa również, że wsparcie finansowe wszystkich marek powiązanych z Rana Plaza było niewystarczające, w związku z czym nie wywiązały się one ze swych obowiązków w stosunku do ofiar, są wśród nich Mango, Matalan i Inditex, które odmówiły podania wysokości udzielonego wsparcia finansowego, a także Walmart oraz The Childrens’ Place, które przekazały jedynie minimalne kwoty;

4.

zauważa, że obecnie negocjowana jest wypłata odszkodowań dla poszkodowanych w pożarze fabryki Tazreen na takich samych warunkach jak ustalone w odniesieniu do katastrofy w budynku Rana Plaza; wyraża głębokie ubolewanie z powodu ciągłych opóźnień i apeluje o szybkie wypłacenie odszkodowań;

5.

z zadowoleniem przyjmuje kroki podejmowane na rzecz utworzenia stałego krajowego systemu ubezpieczeń od wypadków w miejscu pracy i apeluje do rządu Bangladeszu, by wywiązał się ze swoich zobowiązań w ramach krajowego trójstronnego planu działania w tym zakresie; wzywa Komisję do wspierania takich starań w razie potrzeby, lecz zauważa, że o ile obecne działania na rzecz wypłaty odszkodowań pozostaną bezowocne, utrudni to postępy w tym zakresie;

6.

apeluje do Komisji, rządów państw UE oraz innych państw, by rozważyły wnioski w sprawie obowiązkowych ram regulacyjnych w celu zapewnienia dostępu do środków naprawczych i odszkodowań opartego na potrzebach i odpowiedzialności, a nie tylko na potencjale grup organizujących kampanie wskazywania winnych i piętnowania ich czy na dobrowolnych działaniach firm;

7.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę UE, by rozpocząć realizację porozumienia na rzecz stałej poprawy praw pracowniczych i bezpieczeństwa w fabrykach w przemyśle konfekcyjno-dziewiarskim w Bangladeszu w celu zapewnienia nowego otwarcia w kwestii bezpieczeństwa i higieny pracy, odpowiednich warunków pracy i poszanowania praw pracowniczych oraz by propagować odpowiedzialność przedsiębiorstw w przemyśle konfekcyjnym w Bangladeszu;

8.

zwraca uwagę na wnioski z pierwszego przeglądu porozumienia z października 2014 r., z których wynikają znaczne postępy osiągnięte przez władze Bangladeszu, i dostrzega wkład porozumienia w poprawę bezpieczeństwa i higieny pracy w fabrykach oraz warunków pracy w przemyśle konfekcyjnym; wzywa jednak rząd Bangladeszu do zwiększenia zaangażowania na rzecz aktywnego zrealizowania w trybie priorytetowym wszystkich zobowiązań określonych w porozumieniu; wierzy, że do czasu drugiego przeglądu porozumienia spodziewanego jesienią 2015 r. uda się poczynić znaczne postępy we wszystkich kwestiach dotyczących pracy i bezpieczeństwa, zwłaszcza jeśli chodzi o poszanowanie praw pracowniczych, inspekcje pracy, godne zarobki, stan konstrukcji budynków, bezpieczeństwo i higienę pracy oraz odpowiedzialność przedsiębiorstw;

9.

odnotowuje kroki podjęte przez Bangladesz przy nowelizacji prawa pracy po katastrofie budynku Rana Plaza, które wzmacniają prawa podstawowe w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz praw pracowniczych; ubolewa, że szereg ograniczeń w odniesieniu do swobody zrzeszania się pracowników nie został wyeliminowany i że prawo nadal nie spełnia postanowień podstawowych konwencji MOP;

10.

wzywa rząd i parlament Bangladeszu, by zgodnie ze zobowiązaniami zapisanymi w porozumieniu przyjął w trybie wysoce priorytetowym niezbędne przepisy i rozporządzenia w celu zapewnienia skutecznego wdrażania prawa, prowadząc przy tym ścisłe konsultacje z trójstronną komisją doradczą i zwracając szczególną uwagę na wdrażanie konwencji MOP nr 87 i 98 dotyczących swobody zrzeszania się i rokowań zbiorowych;

11.

jest zaniepokojony sytuacją w strefach produkcji eksportowej, gdzie związki zawodowe są nadal zabronione, a warunki pracy i normy bhp są na niskim poziomie, oraz podkreśla, że pracownicy tych stref powinni mieć takie same podstawowe swobody zapewnione prawem i normy bezpieczeństwa, jakie przysługują pracownikom w innych miejscach w Bangladeszu; zdecydowanie ubolewa, iż zaproponowany kodeks pracy w strefach produkcji eksportowej wciąż zakazuje pracownikom zakładania związków zawodowych, i zwraca uwagę, że stowarzyszenia pomocy pracownikom nie mają pod żadnym względem praw i przywilejów porównywalnych do związków zawodowych; wzywa rząd Bangladeszu do natychmiastowego i pełnego rozszerzenia zakresu prawa pracy na strefy produkcji eksportowej;

12.

z zadowoleniem przyjmuje wzrost płacy minimalnej w sektorze odzieżowym o 77 % z 35 EUR do 62 EUR miesięcznie i zachęca do bardziej powszechnego stosowania tej stawki; zauważa jednak, że w praktyce płaca minimalna w przemyśle odzieżowym wciąż nie wystarcza do zaspokojenia podstawowych potrzeb pracowników i że w tym celu należy ją podnieść do co najmniej 104 EUR; wzywa rząd Bangladeszu do określenia minimalnej płacy zapewniającej utrzymanie w ścisłym porozumieniu ze związkami zawodowymi i pracownikami; wzywa ponadto rząd do dopilnowania, by fabryki odzieżowe faktycznie wypłacały należne wynagrodzenie;

13.

z zadowoleniem przyjmuje rejestrację od początku 2013 r. około 300 nowych związków zawodowych w przemyśle odzieżowym, przez co ich liczba uległa podwojeniu, lecz ubolewa nad tym, że w 2014 i 2015 r. proces rejestracji spowolnił; zachęca władze Bangladeszu do kontynuowania pozytywnej tendencji w kierunku osiągnięcia celów odpowiedniej reprezentacji 4 mln pracowników w sektorze odzieżowym;

14.

jest głęboko zaniepokojony doniesieniami, że członkowie nowo utworzonych związków zawodowych doświadczają dyskryminacji, zwolnień i represji; jest zbulwersowany wszechobecną dyskryminacją antyzwiązkową, której dowodem są udokumentowane akty pogróżek, nękania i przemocy fizycznej wobec przedstawicieli pracowników, w tym zabójstwo przywódcy związku zawodowego Aminula Islama; wzywa rząd Bangladeszu do skutecznego zwalczania nieuczciwych praktyk na rynku pracy poprzez wprowadzenie niezbędnych środków mających na celu zapobieganie, ściganie i karanie nadużyć we właściwy i przejrzysty sposób, aby położyć kres bezkarności i pociągnąć do odpowiedzialności zabójców Aminula Islama; wyraża przekonanie, że odpowiednie szkolenie i podnoszenie świadomości w zakresie praw pracowniczych jest skutecznym sposobem ograniczenia dyskryminacji związków zawodowych;

15.

uważa, że demokratyczne struktury związkowe odgrywają ważną rolę w poprawie norm bhp, na przykład stały rozwój komitetów pracowniczych ds. bezpieczeństwa we wszystkich fabrykach; podkreśla też znaczenie dostępu związków zawodowych do fabryk w celu informowania pracowników, jak mogą chronić swoje prawa i dbać o bezpieczeństwo, w tym korzystając z prawa do odmowy wykonania niebezpiecznej pracy;

16.

z zadowoleniem przyjmuje podjęte przez rząd Bangladeszu zobowiązanie dotyczące ponownego utworzenia departamentu ds. inspekcji fabryk i zakładów, który ma ostatecznie zatrudniać 993 pracowników w 23 biurach regionalnych, modernizację działu inspekcji przeprowadzoną w styczniu 2014 r. oraz przyjęcie krajowej polityki w dziedzinie zdrowia i bezpieczeństwa i jednolitych norm dotyczących inspekcji bezpieczeństwa i higieny pracy; wzywa Komisję i partnerów międzynarodowych do zapewnienia pomocy technicznej oraz podzielenia się wzorcowymi praktykami, aby unowocześnić DIFE; wzywa rząd Bangladeszu do wywiązania się ze swych zobowiązań dotyczących inspekcji pracy, a także do przestrzegania konwencji MOP nr 81; z zadowoleniem przyjmuje zamknięcie fabryk, które nie spełniały norm bezpieczeństwa;

17.

jest zaniepokojony zarzutami dotyczącymi powszechnej korupcji wśród inspektorów bhp oraz właścicieli fabryk odzieżowych w Bangladeszu i apeluje o wzmożenie wysiłków w celu zwalczania takich praktyk;

18.

rozumie trudności związane z postępami w zakresie rekrutacji inspektorów, wynikające z konieczności odpowiedniego wyszkolenia danych osób według jednego standardu i ujednoliconych procedur operacyjnych przed ich faktycznym oddelegowaniem; ubolewa jednak, że cel polegający na rekrutacji 200 inspektorów do końca 2013 r. jeszcze nie został zrealizowany, jako że liczba ta wynosi obecnie 173, i podkreśla, że 200 inspektorów to i tak o wiele za mało, by nadzorować przemysł zatrudniający cztery miliony pracowników;

19.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w ramach porozumienia w sprawie ochrony przeciwpożarowej i bezpieczeństwa budynków oraz sojuszu na rzecz bezpieczeństwa pracowników przeprowadzono inspekcje we wszystkich fabrykach wchodzących w zakres ich działalności i opracowano przeszło 400 planów naprawczych; wzywa rząd Bangladeszu do uzupełnienia tych działań poprzez sprawne przeprowadzenie inspekcji w fabrykach objętych zakresem jego odpowiedzialności i przyjęcia odpowiednich działań naprawczych; popiera cenną pracę MOP, która przyczynia się do realizacji tych działań; z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie tych producentów, którzy chcą poprawić normy, i wzywa wszystkie zainteresowane strony do zapewnienia prawidłowej realizacji planów naprawczych;

20.

z zadowoleniem odnosi się do faktu, że obecnie ponad 250 marek odzieżowych i sprzedawców detalicznych sprowadzających gotowe ubrania z Bangladeszu podpisało porozumienie w sprawie ochrony przeciwpożarowej i bezpieczeństwa budynków albo sojusz na rzecz bezpieczeństwa pracowników, aby skoordynować wysiłki na rzecz poprawy bezpieczeństwa w fabrykach w Bangladeszu dostarczających im produkty; w związku z tym zachęca inne przedsiębiorstwa, w tym MŚP, do przyłączenia się do porozumienia; podkreśla potrzebę odpowiedniego zaangażowania wszystkich zainteresowanych stron w skuteczną realizację porozumienia i zachęca do zawierania podobnych porozumień w innych krajach dużego ryzyka;

21.

zachęca, by w ramach porozumienia w sprawie ochrony przeciwpożarowej i bezpieczeństwa budynków oraz sojuszu na rzecz bezpieczeństwa pracowników usprawniono współpracę i systematyczną wymianę sprawozdań z inspekcji fabryk w celu unikania powielania pracy i odmiennych norm; apeluje, by w ramach sojuszu na rzecz bezpieczeństwa pracowników publikowano sprawozdania również w języku bengalskim, także online, i umieszczano w nich zdjęcia, tak by były one dostępne dla wszystkich w kraju;

22.

uważa, że ogólnoświatowe sieci sprzedaży detalicznej i wytwórcy markowej odzieży ponoszą z uwagi na obecne wzorce produkcji ogromną odpowiedzialność za uniemożliwianie krajom produkującym odzież poprawy warunków pracy i wynagrodzeń; wyraża przekonanie, że można zapewnić sprawiedliwszą strukturę rynku i warunki socjalne, jeżeli przedsiębiorstwa te zapewniłyby na całej długości swych łańcuchów dostaw pełne poszanowanie podstawowych norm pracy MOP, uznane na szczeblu międzynarodowym normy społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw (CSR), w szczególności niedawno zaktualizowane wytyczne OECD dla przedsiębiorstw międzynarodowych, dziesięć zasad inicjatywy ONZ Global Compact, normy ISO 26000 dotyczące odpowiedzialności społecznej, trójstronną deklarację zasad dotyczących przedsiębiorstw wielonarodowych i polityki społecznej MOP oraz wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę przewodnią Komisji dotyczącą odpowiedzialnego zarządzania w łańcuchu dostaw w sektorze odzieżowym, biorąc pod uwagę obecne inicjatywy krajowe, takie jak inicjatywy podejmowane w Niemczech, Holandii, Francji i Danii, i uważa, że UE może – i ma obowiązek – być światowym liderem w dziedzinie odpowiedzialności w łańcuchu dostaw;

23.

uważa, że dostęp do informacji w sektorze odzieżowym to często najpoważniejsza przeszkoda w walce z łamaniem praw człowieka w światowym łańcuchu dostaw oraz że potrzebny jest obowiązkowy system podawania informacji o wszystkich podmiotach w łańcuchu wartości danego produktu, od miejsca produkcji do miejsca sprzedaży detalicznej; uważa, że potrzebne są nowe przepisy UE nakładające na przedsiębiorstwa konfekcyjne z UE zlecające produkcję w państwach trzecich prawny obowiązek zachowania należytej staranności, w tym środki mające zapewniać identyfikowalność i przejrzystość, zgodnie z wytycznymi ONZ dotyczącymi biznesu i praw człowieka oraz wytycznymi OECD w sprawie przedsiębiorstw wielonarodowych;

24.

wzywa Radę i Komisję, by włączyły wiążącą i egzekwowalną klauzulę w sprawie odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw do wszystkich podpisywanych przez UE dwustronnych umów dotyczących handlu i inwestycji, która była by wiążąca dla inwestorów europejskich w zakresie odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw określonych na szczeblu międzynarodowym, w tym wydanej w 2010 r. aktualizacji wytycznych OECD, a także norm określonych przez ONZ, MOP i UE; domaga się, by w przyszłych umowach handlowych zawieranych przez UE z państwami trzecimi kwestie bhp znalazły się na bardziej eksponowanym miejscu i były elementem programu godnej pracy; uważa, że UE powinna dostarczać wsparcie techniczne we wdrażaniu tego rodzaju postanowień, tak by nie stanowiły one przeszkody dla handlu;

25.

przyznaje, że zatrudnienie w sektorze odzieżowym pomogło milionom ubogich kobiet z regionów rolniczych w Bangladeszu i innych krajach w wyrwaniu się z nędzy i zależności od wsparcia ze strony mężczyzn; zauważa, że siła robocza niezrzeszona w związkach zawodowych to przede wszystkim niewykwalifikowani pracownicy i kobiety w sektorze odzieżowym w krajach rozwijających się; przyznaje, że postępy w zakresie praw pracowniczych i ich ochrony mają kluczowe znaczenie dla wzmocnienia pozycji kobiet i podkreśla potrzebę zwiększenie reprezentacji kobiet w związkach zawodowych, w tym w tych nowo powstałych w Bangladeszu; z zadowoleniem przyjmuje Porozumienie na rzecz stałej poprawy praw pracowniczych i bezpieczeństwa w fabrykach w przemyśle konfekcyjno-dziewiarskim w Bangladeszu w uznawaniu znaczenia równouprawnienia płci w odniesieniu do poprawy norm pracy;

26.

odnotowuje, że inicjatywa „wszystko oprócz broni” odegrała istotną rolę w rozwoju gospodarczym Bangladeszu oraz przyczyniła się do poprawy warunków materialnych milionów ludzi, w szczególności kobiet; jest jednak przekonany, że bez zdecydowanych warunków w dziedzinie praw człowieka i praw pracy, inicjatywa „wszystko oprócz broni” oraz ogólny system preferencji (GSP) mogą przyczynić się do zaostrzenia niskich standardów ochrony pracownika i podważyć ideę godnych warunków pracy; wzywa Komisję do sprawdzenia, czy Bangladesz przestrzega konwencji dotyczących praw człowieka, pracy i środowiska w ramach GSP, oraz do poinformowania Parlamentu o ustaleniach; podkreśla, że kraje odnotowujące znaczne postępy w zakresie norm społecznych i norm pracy należy nagradzać poprzez zapewnienie pełnego dostępu ich produktów do rynku;

27.

zachęca wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel Mogherini i komisarz Malmström, aby w rozmowach z Bangladeszem na temat kontynuacji preferencji handlowych nadal poruszały kwestie ratyfikacji podstawowych standardów MOP, inspekcji bhp oraz swobody zrzeszania się;

28.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, specjalnemu przedstawicielowi UE ds. praw człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich, Radzie Praw Człowieka ONZ, rządowi i parlamentowi Bangladeszu oraz dyrektorowi generalnemu MOP.

21.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 346/47

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

—

uwzględniając konwencję genewską z 1951 r. oraz dodatkowe protokoły do niej,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2013 r. w sprawie przepływów migracyjnych w regionie Morza Śródziemnego, ze zwróceniem szczególnej uwagi na tragiczne wydarzenia u wybrzeży Lampedusy (1),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 22 maja 2014 r. na temat wdrażania komunikatu w sprawie prac Śródziemnomorskiej Grupy Zadaniowej,

—

uwzględniając debatę w sprawie sytuacji w regionie Morza Śródziemnego i konieczności całościowego podejścia UE do kwestii migracji, która odbyła się w Parlamencie w dniu 25 listopada 2014 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 grudnia 2014 r. w sprawie sytuacji w regionie Morza Śródziemnego oraz potrzeby opracowania całościowego podejścia UE do migracji (2),

—

uwzględniając inicjatywę UNHCR dotyczącą centralnego obszaru Morza Śródziemnego oraz propozycje UNHCR dotyczące rozwiązania kwestii osób ubiegających się o azyl, uchodźców i migrantów przybywających obecnie i w przyszłości do Europy,

—

uwzględniając dziesięciopunktowy plan działania w sprawie migracji przyjęty na wspólnym posiedzeniu Rady do Spraw Zagranicznych i Rady do Spraw Wewnętrznych w dniu 20 kwietnia 2015 r.,

—

uwzględniając konkluzje specjalnego szczytu Rady UE w dniu 22 kwietnia 2015 r. poświęconego kryzysowi związanemu z uchodźcami w regionie Morza Śródziemnego,

—

uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że według Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji (IOM) od początku tego roku na Morzu Śródziemnym zginęło ponad 1 500 osób;

B.

mając na uwadze, że według IOM od 1 stycznia 2015 r. do wybrzeża Włoch dotarło około 23 918 migrantów; mając na uwadze, że według władz greckich w pierwszym kwartale 2015 r. grecka straż przybrzeżna uratowała na Morzu Egejskim 10 445 migrantów;

C.

mając na uwadze, że włoskie siły morskie, włoska straż przybrzeżna, włoska marynarka wojenna i kilka statków handlowych prowadziły nieustające operacje ratunkowe na Morzu Śródziemnym, niosąc pomoc migrantom w sytuacji zagrożenia życia, a przez sześć dni, od piątku 10 kwietnia do czwartku 16 kwietnia 2015 r., uratowały około 10 000 migrantów;

D.

mając na uwadze, że w czasie ostatniej, wyłącznie poszukiwawczo-ratunkowej operacji na Morzu Śródziemnym „Mare Nostrum” w ciągu 364 dni uratowano 150 810 migrantów; mając na uwadze, że według pierwszych ocen nie nastąpiło zmniejszenie liczby migrantów przeprawiających się przez Morze Śródziemne w tym miejscu;

E.

mając na uwadze, że większość osób usiłujących przeprawić się przez Morze Śródziemne ucieka przed konfliktem lub prześladowaniem w Syrii, Iraku, Erytrei, Somalii i Libii; mając na uwadze, że nawet 700 migrantów zaginęło i istnieją obawy, że utonęli wieczorem w sobotę 18 kwietnia 2015 r., gdy drewniana łódź rybacka, na której byli stłoczeni, wywróciła się niedaleko wybrzeży Libii, kiedy portugalski statek handlowy spieszył im z pomocą; mając na uwadze, że według doniesień jeden z ocalałych poinformował władze włoskie, iż na pokładzie mogło być nawet 950 osób; mając na uwadze, że wcześniej w tym miesiącu wydarzyła się podobna tragedia, w której według doniesień około 400 migrantów straciło życie na morzu, gdy drewniana łódź rybacka przewożąca około 550 osób wywróciła się;

F.

mając na uwadze, że koordynowana przez Frontex wspólna operacja „Tryton” uzyskała z dniem 1 listopada 2014 r. pełną zdolność operacyjną, dysponując wstępnym budżetem w wysokości zaledwie 2,9 mln EUR miesięcznie, podczas gdy na „Mare Nostrum” przeznaczano ponad 9 mln EUR miesięcznie; mając na uwadze, że od rozpoczęcia wspólnej operacji „Tryton” na wodach Morza Śródziemnego uratowano ponad 24 400 nielegalnych migrantów podążających tzw. centralnym szlakiem, w tym blisko 7 860 osób przy udziale środków współfinansowanych przez Frontex;

G.

mając na uwadze, że przemytnicy i handlarze ludźmi, którzy wykorzystują nielegalną migrację i narażają życie migrantów na niebezpieczeństwo dla własnego zysku finansowego, są odpowiedzialni za śmierć tysięcy ludzi i stanowią poważne wyzwanie dla UE i państw członkowskich; mając na uwadze, że handlarze czerpią ze swojej przestępczej działalności zyski w wysokości 20 mld EUR rocznie; mając na uwadze, że według Europolu zorganizowane grupy przestępcze, które aktywnie ułatwiają transport nielegalnych migrantów przez Morze Śródziemne, mają powiązania z handlem ludźmi, narkotykami, bronią palną i terroryzmem; mając na uwadze, że w dniu 17 marca 2015 r. Europol zainicjował działalność wspólnego zespołu operacyjnego „Mare” w celu zwalczania tych grup przestępczych;

H.

mając na uwadze, że brak stabilności i konflikty w regionie mają wpływ na masowy napływ migrantów i przepływy wysiedleńców, a co za tym idzie, na liczbę osób próbujących dotrzeć do UE; mając na uwadze, że gwałtowna ekspansja IS i Daisz na sąsiadujących obszarach ogarniętych konfliktem ostatecznie doprowadzi do masowego napływu migrantów i przepływów wysiedleńców;

1.

wyraża głębokie ubolewanie i smutek z powodu powtarzających się przypadków tragicznej śmierci w regionie Morza Śródziemnego; nalega, by Unia Europejska i państwa członkowskie, bazując na dotychczasowej współpracy, uczyniły wszystko, co możliwe, aby zapobiec dalszym śmiertelnym ofiarom na morzu; wzywa UE i państwa członkowskie do zrobienia wszystkiego co w ich mocy, aby zidentyfikować ciała, znaleźć zaginionych i poinformować ich rodziny;

2.

wzywa UE i państwa członkowskie, aby dostarczyły niezbędne zasoby, które zapewnią skuteczne wykonywanie zobowiązań poszukiwawczo-ratunkowych i ich odpowiednie finansowanie; wzywa państwa członkowskie, aby nadal okazywały solidarność i zaangażowanie poprzez zwiększenie wkładów finansowych do budżetów Frontexu i EASO i na rzecz operacji prowadzonych przez te agencje oraz zobowiązuje się zapewnić im w budżecie UE i odnośnych funduszach zasoby (ludzkie i sprzętowe), których potrzebują do wypełniania obowiązków;

3.

ponownie podkreśla, że reakcja UE na ostatnie tragiczne wydarzenia na Morzu Śródziemnym musi opierać się na zasadzie solidarności i sprawiedliwego podziału odpowiedzialności, o których mowa w art. 80 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), i że UE musi przyjąć kompleksowe podejście europejskie; powtarza, że UE musi sprawiedliwiej dzielić się odpowiedzialnością i wykazać się większą solidarnością wobec państw członkowskich, do których napływa najwięcej uchodźców i osób ubiegających się o azyl zarówno w wartościach bezwzględnych, jak i w ujęciu proporcjonalnym;

4.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Rady Europejskiej do wzmocnienia unijnej operacji „Tryton” w drodze zwiększenia finansowania i środków; nalega na UE, aby ustanowiła jasny mandat operacji „Tryton” rozszerzający jej obszar działania i zwiększający uprawnienia do prowadzenia operacji poszukiwawczo-ratunkowych na szczeblu UE;

5.

wzywa do opracowania sprawnej i stałej europejskiej humanitarnej operacji ratunkowej, która podobnie jak „Mare Nostrum” byłaby prowadzona na pełnym morzu i do której wszystkie państwa członkowskie wnosiłyby wkład finansowy i w postaci sprzętu i aktywów; apeluje do UE o współfinansowanie takiej operacji;

6.

z zadowoleniem przyjmuje propozycję Rady Europejskiej dotyczącą wspólnego rozpatrywania wniosków azylowych przy wsparciu zespołów EASO; wzywa Komisję do rozszerzenia mandatu EASO w celu zwiększenia jego roli operacyjnej w procesie rozpatrywania wniosków azylowych;

7.

wzywa państwa członkowskie do wykorzystania wszystkich możliwości wydawania wiz humanitarnych w swoich ambasadach i konsulatach; wskazuje w związku z tym, że Rada powinna poważnie rozważyć możliwość skorzystania z dyrektywy w sprawie tymczasowej ochrony z 2001 r. lub art. 78 ust. 3 TFUE, przewidujących mechanizm solidarności w przypadku masowego lub nagłego napływu wysiedleńców;

8.

wzywa państwa członkowskie do zwiększenia wkładów na rzecz programów przesiedleń, zwłaszcza te państwa członkowskie, które nie wniosły żadnych wkładów;

9.

wzywa Komisję do ustanowienia wiążącego kontyngentu rozdziału osób ubiegających się o azyl pomiędzy państwa członkowskie;

10.

podkreśla, że konieczne jest wspieranie polityki dobrowolnego powrotu, przy równoczesnym zagwarantowaniu ochrony praw wszystkich migrantów oraz zapewnieniu bezpiecznego i legalnego dostępu do systemu azylowego UE, z należytym poszanowaniem zasady non-refoulement;

11.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wiceprzewodnicząca Komisji/wysoka przedstawiciel i prezydencja łotewska niezwłocznie zwołały w Luksemburgu nadzwyczajne wspólne posiedzenie ministrów spraw zagranicznych i ministrów spraw wewnętrznych oraz z zadowoleniem przyjmuje fakt, że państwa członkowskie niezwłocznie zwołały szczyt nadzwyczajny, aby znaleźć wspólne rozwiązania w odpowiedzi na kryzysową sytuację w regionie Morza Śródziemnego; odnotowuje, że przeprowadzono szeroką pierwszą dyskusję na temat możliwości ratowania życia, walki z przemytnikami i handlarzami oraz podziału odpowiedzialności między państwami członkowskimi, jeśli chodzi o przyjmowanie i ochronę; podkreśla, że państwa członkowskie muszą jeszcze rozwinąć to zobowiązanie i wyraża ubolewanie z powodu braku zaangażowania Rady Europejskiej w stworzenie wiarygodnego ogólnounijnego wiążącego mechanizmu solidarności;

12.

domaga się szybkiej i pełnej transpozycji oraz skutecznego wdrożenia wspólnego europejskiego systemu azylowego przez wszystkie uczestniczące państwa członkowskie, co zapewni wspólne europejskie standardy, w tym warunki przyjmowania osób ubiegających się o azyl i poszanowanie praw podstawowych, jak przewidują obowiązujące przepisy;

13.

apeluje o ściślejszą koordynację polityki UE i państw członkowskich w dziedzinie eliminacji przyczyn migracji; podkreśla, że potrzebne jest całościowe podejście UE, które wzmocni spójność jej polityki wewnętrznej i zewnętrznej, a zwłaszcza wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, polityki rozwojowej i migracyjnej; wzywa UE do zacieśnienia współpracy z krajami partnerskimi na Bliskim Wschodzie i w Afryce, aby propagować demokrację, podstawowe prawa i wolności, bezpieczeństwo i dobrobyt;

14.

nalega na państwa członkowskie i państwa trzecie, by nałożyły najsurowsze z możliwych sankcje karne na handel ludźmi i przemyt ludzi zarówno do UE, jak i na jej terytorium, a także wobec osób lub grup wyzyskujących migrantów znajdujących się w niekorzystnej sytuacji w UE, zapewniając jednocześnie, że jednostki niosące pomoc osobom ubiegającym się o azyl i statkom w niebezpieczeństwie nie będą ścigane;

15.

wzywa państwa członkowskie do ścisłej współpracy z Europolem, Fronteksem, EASO i Eurojustem, aby zwalczać handlarzy ludźmi i przestępcze siatki przemytników oraz wykrywać i śledzić ich sposoby finansowania oraz identyfikować metody działania w celu uniemożliwienia im osiągania zysków kosztem życia migrantów; podkreśla konieczność zacieśnienia współpracy – obejmującej szkolenia w zakresie egzekwowania prawa i zapewnienie służb informacyjnych – z państwami trzecimi, w szczególności sąsiadującymi z Libią, co jest niezbędne do skutecznego rozbicia takich siatek przestępczych; podkreśla konieczność przestrzegania przez państwa trzecie prawa międzynarodowego, jeżeli chodzi o ratowanie życia na morzu, a także zapewnienia ochrony uchodźców i poszanowania praw podstawowych;

16.

podkreśla, że należy wyeliminować przyczyny przemocy i zacofania w krajach pochodzenia migrantów, aby powstrzymać napływ uchodźców i osób migrujących z przyczyn ekonomicznych; wskazuje w związku z tym, że priorytetami wszystkich rządów w krajach pochodzenia powinny być: znaczne wzmocnienie struktur zarządzania dzięki budowie skutecznych i otwartych instytucji publicznych, zapewnienie budowy zdolności w zakresie systemów azylowych państw trzecich, zaprowadzenie państwa prawa i zwalczanie powszechnej korupcji na wszystkich szczeblach oraz propagowanie praw człowieka i dalszej demokratyzacji;

17.

ponownie wyraża poparcie dla wszystkich prowadzonych przez ONZ negocjacji na rzecz przywrócenia demokratycznej władzy rządowej w Libii oraz swoje zaangażowanie na rzecz nasilenia działań mających na celu zaradzenie konfliktowi i niestabilnej sytuacji w Libii i Syrii; podkreśla, że doprowadzenie do stabilności regionalnej na obszarach objętych konfliktem ma zasadnicze znaczenie dla ograniczenia dalszego przesiedlania ludzi;

18.

przypomina, że celem niniejszej rezolucji jest reakcja na niedawne tragiczne wydarzenia na Morzu Śródziemnym i na konkluzje Rady Europejskiej z dnia 23 kwietnia 2015 r. oraz zaproponowanie zestawu pilnych działań, które należy podjąć natychmiast, pamiętając o tym, że Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych – właściwa do tych spraw – przygotowuje sprawozdanie, które będzie odzwierciedlać średnio- i długoterminowe kierunki polityki Parlamentu w zakresie migracji;

19.

wzywa Komisję, by opracowała i przedstawiła ambitny program europejski w zakresie migracji uwzględniający wszystkie aspekty migracji;

20.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

21.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 346/51

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Kenii,

—

uwzględniając drugą zmienioną Umowę o partnerstwie między członkami Grupy Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu dnia 23 czerwca 2000 r. (umowa z Kotonu), a w szczególności jej art. 8, 11 i 26,

—

uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federiki Mogherini z dnia 23 listopada 2014 r. w sprawie masakry dokonanej na 28 cywilnych podróżnikach oraz z dnia 3 kwietnia 2015 r. w sprawie masakry na uniwersytecie w Garissie,

—

uwzględniając oświadczenie prasowe Rady Pokoju i Bezpieczeństwa Unii Afrykańskiej w sprawie ataku terrorystycznego, do którego doszło w Garissie w Kenii, wydane na jej 497. posiedzeniu, które odbyło się w dniu 9 kwietnia 2015 r.,

—

uwzględniając nalot sił powietrznych Kenii na obozy szkoleniowe Al-Szabab w Somalii w odpowiedzi na rozlew krwi na uniwersytecie w Garissie,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka,

—

uwzględniając deklarację ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form nietolerancji i dyskryminacji ze względu na wyznanie lub przekonania z 1981 r.,

—

uwzględniając Afrykańską kartę praw człowieka i ludów,

—

uwzględniając wytyczne UE dotyczące międzynarodowego prawa humanitarnego,

—

uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że ostatni atak terrorystyczny w Garissie (Kenia) był ukierunkowany na młodzież, edukację, i w związku z tym na przyszłość kraju; mając na uwadze, że młodzież reprezentuje obietnicę i pokój i jest przyszłym gwarantem rozwoju kraju; mając na uwadze, że kształcenie ma podstawowe znaczenie w walce z odwołującym się do przemocy ekstremizmem i fundamentalizmem;

B.

mając na uwadze, że liczba ataków na mniejszości religijne, a w szczególności na chrześcijan, na świecie znacząco wzrosła w ostatnich miesiącach; mając na uwadze, że chrześcijanie są mordowani, bici i aresztowani każdego dnia, w większości przypadków w niektórych częściach świata arabskiego, przez terrorystów działających pod hasłem dżihadu;

C.

mając na uwadze, że chrześcijanie są najbardziej prześladowaną grupą religijną; mając na uwadze, że tego rodzaju fundamentalizm i prześladowania stają się znaczącym czynnikiem rozprzestrzeniającego się zjawiska masowej migracji; mając na uwadze, że według danych ofiarą zabójstw pada każdego roku ponad 150 000 chrześcijan;

D.

mając na uwadze, że dnia 15 lutego 2015 r. ugrupowanie ISIS/Daisz ścięło 21 egipskich chrześcijan koptyjskich;

E.

mając na uwadze, że zamachowcy w Garissie świadomie obrali za cel osoby niebędące muzułmanami i wybierali chrześcijan, aby dokonać ich brutalnej egzekucji; mając na uwadze, że Al-Szabab otwarcie i publicznie głosi, że prowadzi wojnę przeciwko chrześcijanom w regionie;

F.

mając na uwadze, że ochrona praw dzieci i młodzieży oraz wzmocnienie umiejętności, edukacji i innowacyjności są niezbędne w celu zwiększenia ich możliwości gospodarczych, społecznych i kulturalnych oraz w celu przyczynienia się do rozwoju kraju;

G.

mając na uwadze, że Al-Szabab regularnie bierze za cel studentów, szkoły i inne placówki edukacyjne; mając miedzy innymi na uwadze, że w grudniu 2009 r. zamachowiec-samobójca zabił 19 osób w czasie ceremonii wręczenia dyplomów studentom medycyny w Mogadiszu (Somalia), a w październiku 2011 r. grupa terrorystyczna przyznała się do zamachu bombowego, w którym zginęło 70 osób, w tym studenci czekający na wyniki egzaminów w Ministerstwie Edukacji Somalii, także w Mogadiszu;

H.

mając na uwadze, że w dniu 25 marca 2015 r. co najmniej 15 osób straciło życie w przeprowadzonym przez Al-Szabab zamachu na hotel w Mogadiszu oraz mając na uwadze, że jedną z ofiar tego zamachu był stały przedstawiciel Somalii przy ONZ w Genewie (Szwajcaria) Yusuf Mohamed Ismail Bari-Bari;

I.

mając na uwadze, że Kenia doświadcza zwiększonej liczby zamachów, w których celem jest ludność cywilna, od października 2011 r., kiedy to oddziały kenijskie wkroczyły do południowej Somalii, aby wziąć udział w skoordynowanej operacji wraz z wojskiem somalijskim w strefie kontrolowanej przez Al-Szabab po tym, jak grupa terrorystyczna wzięła czterech zakładników;

J.

mając na uwadze, że od listopada 2011 r. kenijskie wojska stanowią część oddziałów AMISOM (Misji Unii Afrykańskiej w Somalii), utworzonych przez Radę Pokoju i Bezpieczeństwa Unii Afrykańskiej w dniu 19 stycznia 2007 r. i zatwierdzonych przez Radę Bezpieczeństwa ONZ w dniu 20 lutego 2007 r. (rezolucja 1744 (2007)), która ostatnio dała zielone światło Unii Afrykańskiej do kontynuowania misji do dnia 30 listopada 2015 r. (rezolucja 2182 (2014));

K.

mając na uwadze, że jednym z głównych pomocników w walce z ugrupowaniem terrorystycznym Al-Szabab stało się etiopskie wojsko oraz, w mniejszym stopniu, armia ugandyjska;

L.

mając na uwadze, że Al-Szabab ma powiązania z innymi grupami islamistycznymi w Afryce, takimi jak Boko Haram w Nigerii czy Al-Kaida w Islamskim Maghrebie;

M.

mając na uwadze, że ugrupowanie terrorystyczne Al-Szabab regularnie zrzuca bomby i zabija głównie ludność cywilną w Somalii, a także w krajach sąsiadujących, jak miało to miejsce w Kampali w Ugandzie w lipcu 2010 r., i jak bywa o wiele częściej w Kenii, gdzie wyłącznie działania zakrojone na dużą skalę zyskały uwagę społeczności międzynarodowej, ale mniejsze ataki są na porządku dziennym;

N.

mając na uwadze, że Al-Szabab przyznało się do napaści dokonanych w lipcu 2014 r. na miejscowości Hindi, Gamba, Lamu i na rzece Tana na kenijskim wybrzeżu, w których zginęło ponad sto osób, a także do dwóch zamachów pod koniec 2014 r. w regionie Mandela, gdzie zginęły 64 osoby;

O.

mając na uwadze, że po ataku terrorystycznym na Uniwersytet w Garissie rząd kenijski zagroził Agencji ONZ do spraw Uchodźców (UNHCR), że w ciągu trzech miesięcy zamknie obóz dla uchodźców w Dadaab; mając na uwadze, że UNHCR ostrzegło, iż miałoby to „niezwykle poważne konsekwencje humanitarne i praktyczne”; mając na uwadze, że konwencja ONZ dotycząca uchodźców zakazuje odsyłania uchodźców na obszary, gdzie ich życie lub wolność są zagrożone;

P.

mając na uwadze, że afrykańskie siły szybkiego reagowania (ASF) nie są jeszcze operacyjne, oraz mając na uwadze, że UE wyraziła gotowość do wspierania afrykańskich zdolności utrzymania pokoju jako część swojej strategii bezpieczeństwa dla Afryki;

Q.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 11 umowy o partnerstwie AKP-UE „działania w dziedzinie budowania pokoju, zapobiegania konfliktom i rozwiązywania ich będą w szczególności obejmowały wspieranie zrównoważonych możliwości politycznych, gospodarczych, społecznych i kulturowych między wszystkimi częściami społeczeństwa, wzmacnianie praworządności demokratycznej i skuteczności rządzenia, ustanawianie skutecznych mechanizmów pokojowego godzenia interesów grup, […], likwidowanie różnic między poszczególnymi częściami społeczeństwa, a także wspieranie aktywnego i zorganizowanego społeczeństwa obywatelskiego”;

1.

zdecydowanie potępia rozmyślnie zaplanowany zamach przeprowadzony przez Al-Szabab w dniu 2 kwietnia 2015 r. w Garissie, w którym życie straciło 147 niewinnych młodych studentów uniwersytetu i rannych zostało kolejnych 79 osób; zdecydowanie potępia wszelkie przypadki łamania praw człowieka, zwłaszcza wówczas, gdy ofiary giną z powodu wyznania, przekonań lub pochodzenia etnicznego;

2.

potępia po raz kolejny napaść Al-Szabab latem 2014 r. na szereg przybrzeżnych wiosek w Kenii, w tym na Mpektonii, gdzie dokonano egzekucji 50 osób; potępia z mocą wtargnięcie w dniu 24 września 2013 r. do centrum handlowego Westgate w Nairobi, po którym odkryto ciała 67 ofiar; potępia zamach dokonany przez Al-Szabab w dniu 25 marca 2015 r. w Mogadiszu, w którym zginął ambasador Yusuf Mohamed Ismail Bari-Bari, stały przedstawiciel Somalii przy ONZ w Genewie;

3.

składa kondolencje rodzinom ofiar oraz narodowi i rządowi Republiki Kenii; wspiera obywateli Kenii w obliczu tych nikczemnych aktów agresji;

4.

przypomina, że wolność wyznania to prawo podstawowe i stanowczo potępia wszelkie formy przemocy lub dyskryminacji z uwagi na wyznanie;

5.

potępia niedawne ataki na społeczności chrześcijańskie w różnych krajach, zwłaszcza w odniesieniu do wyrzucenia za burtę 12 chrześcijan podczas niedawnej przeprawy z Libii oraz egzekucję 30 etiopskich chrześcijan w dniu 19 kwietnia 2015 r. i wyraża solidarność z rodzinami ofiar;

6.

wyraża głębokie zaniepokojenie nadużywaniem religii przez sprawców zamachów terrorystycznych w wielu miejscach na świecie oraz mnożeniem się przypadków nietolerancji, represji i przemocy skierowanych przeciwko chrześcijanom, w szczególności w niektórych częściach świata arabskiego; potępia instrumentalizację religii w rozmaitych konfliktach; potępia rosnącą liczbę zamachów na kościoły na całym świecie, a zwłaszcza zamach w Pakistanie dnia 15 marca 2015 r., w którym zginęło 14 osób; zdecydowanie potępia więzienie, porywanie, torturowanie, zniewalanie i publiczne egzekucje chrześcijan w Korei Północnej; potwierdza i popiera niezbywalne prawo wszystkich mniejszości religijnych i etnicznych zamieszkujących Irak i Syrię, w tym chrześcijan, do dalszego przebywania na terenach zwyczajowo zamieszkałych przez nich w przeszłości, w warunkach godności, równości i bezpieczeństwa; zauważa, że członkowie różnych grup religijnych od stuleci pokojowo wspólnie zamieszkiwali ten region;

7.

nalega na instytucje UE, by spełniły zobowiązanie na mocy art. 17 TFUE do prowadzenia otwartego, przejrzystego i systematycznego dialogu z kościołami i organizacjami wyznaniowymi, filozoficznymi i niewyznaniowymi, aby zagwarantować, że kwestia prześladowania społeczności chrześcijańskich i innych wspólnot religijnych jest kwestią priorytetową dla UE;

8.

potępia stosowanie przez ISIS/Daisz w Syrii i Iraku dawnego prawa (tzw. paktu dhimmi) w celu dokonywania wymuszeń na chrześcijanach za pomocą obowiązków podatkowych i restrykcji związanych z religią, pod groźbą śmierci;

9.

ponownie wyraża solidarność ze wszystkimi chrześcijanami prześladowanymi w różnych częściach Afryki, szczególną uwagę kierując na niedawne okrucieństwa w Libii, Nigerii i Sudanie;

10.

potępia i odrzuca wszelkie błędne interpretacje przesłania islamu służące tworzeniu brutalnej, okrutnej, totalitarnej, opresyjnej i ekspansywnej ideologii legitymizującej eksterminację mniejszości chrześcijańskich; apeluje do przywódców muzułmańskich o absolutne potępienie wszystkich ataków terrorystycznych, w tym ataków wymierzonych przeciw społecznościom i mniejszościom religijnym, w szczególności chrześcijanom;

11.

wzywa do przeprowadzenia dokładnego, sprawnego, bezstronnego i skutecznego dochodzenia w celu zidentyfikowania osób odpowiedzialnych za zamach i postawienia przed wymiarem sprawiedliwości sprawców i organizatorów tych godnych potępienia czynów, a także wspierających ich finansistów i sponsorów;

12.

przyznaje, że prawdziwa odpowiedź na te czyny musi polegać na skoordynowanych działaniach z innymi krajami afrykańskimi i wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Radę do zajęcia się kwestią bezpieczeństwa i zagrożeń terrorystycznych w tym regionie we współpracy z Unią Afrykańską w celu wsparcia wysiłków zmierzających do zwalczenia Al-Szabab w ramach misji AMISOM; wzywa Unię Europejską do udzielenia zdecydowanego wsparcia realizacji kontynentalnych i regionalnych mechanizmów zarządzania konfliktami, głównie na rzecz afrykańskich sił szybkiego reagowania (ASF);

13.

wzywa kenijski rząd do wzięcia odpowiedzialności i rozwiązania zarówno problemu przemocy stosowanej przez Al-Szabab, jak i zajęcia się przyczynami leżącymi u jej źródeł; uważa, że bezpieczeństwo zostanie osiągnięte jedynie wtedy, gdy właściwie rozwiązane zostaną kwestie podziałów w kenijskim społeczeństwie politycznym i obywatelskim oraz nierównego rozwoju regionalnego; uważa za godną ubolewania opóźnioną reakcję sił policyjnych; apeluje zwłaszcza do rządu o niewykorzystywanie ataków terrorystycznych jako pretekstu do ograniczenia swobód obywatelskich; apeluje do władz kenijskich o oparcie swojej strategii zwalczania terroryzmu na zasadzie praworządności i zasadzie przestrzegania praw podstawowych; nalega na konieczność prowadzenia nadzoru sądowego i demokratycznego nad polityką zwalczania terroryzmu;

14.

wzywa kenijskie władze do dopilnowania, aby unikano podziałów między wyznaniami, a także stawiania w jednym rzędzie społeczności muzułmańskiej i Al-Szabab, oraz do podjęcia wszelkich działań gwarantujących zachowanie jedności kraju z pożytkiem dla jego rozwoju społecznego i wzrostu gospodarczego oraz stabilności, a także z uwagi na godność ludzką i prawa człowieka przysługujące jego ludności; zachęca kenijski rząd, przywódców opozycji i przywódców religijnych do zajęcia się problemem zadawnionych pretensji o marginalizację, podziałów regionalnych wewnątrz kraju i instytucjonalnej dyskryminacji oraz do dopilnowania, aby operacje zwalczające terroryzm były skierowane tylko przeciwko sprawcom, a nie szerszym grupom etnicznym lub wspólnotom wyznaniowym;

15.

przypomina Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych i państwom członkowskim o ich zobowiązaniu – w ramach Planu działania UE dotyczącego praw człowieka i demokracji, przyjętego w czerwcu 2012 r. – do zagwarantowania poruszania kwestii praw człowieka we wszystkich rodzajach dialogu na temat walki z terroryzmem prowadzonego z krajami trzecimi;

16.

wzywa UE do wdrożenia programu szkoleniowej misji wojskowej w Kenii i zapewnienia nowoczesnego sprzętu, współpracując z kenijskimi siłami wojskowymi i policyjnymi oraz szkoląc je w celu zwalczania terroryzmu i zapobiegania ekspansji Al-Szabab;

17.

wzywa rząd Kenii do dołożenia wszelkich starań w celu osiągnięcia zgodności z zasadą praworządności, prawami człowieka, zasadami demokratycznymi i podstawowymi wolnościami oraz wzywa UE do wspierania swojego międzynarodowego partnera w tej kwestii, a także do zgromadzenia wkładu finansowego w celu wzmocnienia istniejących programów zarządzania dla potrzeb zapewnienia bezpieczeństwa narodowego oraz zagwarantowania pokoju i stabilności w tym kraju oraz w całym regionie; podkreśla, że problem rozkręcającej się spirali przemocy stosowanej przez Al-Szabab musi zostać rozwiązany wspólnie z krajami sąsiadującymi; zwraca się do UE o dostarczenie wszelkiej niezbędnej pomocy finansowej, logistycznej i fachowej w tej kwestii, w tym o możliwość wykorzystania Instrumentu na rzecz Pokoju w Afryce i unijnych narzędzi zarządzania kryzysowego;

18.

wzywa kenijskie siły bezpieczeństwa do zapewnienia zgodnej z prawem reakcji w celu przeciwstawiania się zagrożeniu terroryzmem; wzywa rząd Kenii do zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony obozów dla uchodźców na terytorium kraju, zgodnie z prawem międzynarodowym;

19.

podkreśla, że międzynarodowy terroryzm jest finansowany z prania pieniędzy, okupów, wymuszeń, handlu narkotykami i korupcji; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zacieśnienia współpracy z krajami trzecimi w zakresie wymiany informacji dotyczących prania pieniędzy i finansowania terroryzmu;

20.

ponownie wyraża poparcie dla wszelkich inicjatyw mających na celu wspieranie dialogu i wzajemnego szacunku między wspólnotami religijnymi i innymi; wzywa wszystkie władze religijne do propagowania tolerancji i podejmowania inicjatyw przeciwko nienawiści oraz naznaczonej przemocą i ekstremizmem radykalizacji;

21.

potępia kierowanie ataków terrorystycznych na instytucje i placówki edukacyjne, co niszczy edukację oraz narusza godność wszystkich obywateli, a także powoduje nieufność i podziały między społecznościami; przypomina o uprowadzeniu w 2014 r. przez dżihadystyczne ugrupowanie terrorystyczne Boko Haram i zaginięciu chrześcijańskich dziewcząt z nigeryjskiego miasta Chibok, co spotkało się z potępieniem na całym świecie;

22.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi Kenii, instytucjom Unii Afrykańskiej, Międzyrządowemu Organowi ds. Rozwoju (IGAD), sekretarzowi generalnemu ONZ, Zgromadzeniu Ogólnemu ONZ oraz współprzewodniczącym Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE.

21.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 346/55