18.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/1

18.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/3

(1)

Artykuł 162 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że różnica między cenami produktów wyszczególnionych w części XV załącznika I do tego rozporządzenia na rynku światowym a cenami tych produktów wewnątrz Wspólnoty może zostać pokryta przez refundację wywozową.

(2)

Biorąc pod uwagę aktualną sytuację na rynku wołowiny i cielęciny, refundacje wywozowe należy ustalić zgodnie z zasadami i kryteriami przewidzianymi w art. 162–164 oraz 167–170 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(3)

Zgodnie z art. 164 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 refundacje wywozowe mogą się różnić w zależności od miejsca przeznaczenia, zwłaszcza jeżeli jest to konieczne ze względu na sytuację na rynku światowym, szczególne wymogi niektórych rynków lub zobowiązania wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu.

(4)

Refundacje wywozowe należy przyznawać tylko w odniesieniu do produktów, które są dopuszczone do swobodnego przepływu wewnątrz Wspólnoty i które posiadają znak jakości zdrowotnej zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (2). Produkty te powinny również spełniać wymogi ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (3) i w rozporządzeniu (WE) nr 854/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającym szczególne przepisy dotyczące organizacji urzędowych kontroli w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi (4).

(5)

Artykuł 7 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia Komisji (WE) nr 1359/2007 z dnia 21 listopada 2007 r. ustanawiającego warunki udzielania specjalnych refundacji wywozowych do niektórych elementów odkostnionego mięsa wołowego (5) przewiduje zmniejszenie specjalnej refundacji, jeśli ilości wywożone stanowią mniej niż 95 %, ale nie mniej niż 85 % łącznej wagi kawałków mięsa wyprodukowanych przez odkostnienie.

(6)

Należy zatem uchylić rozporządzenie Komisji (WE) nr 343/2008 (6) i zastąpić je nowym rozporządzeniem.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

18.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/7

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 341/2007 (3) otwiera kontyngenty taryfowe i ustanawia zarządzanie nimi oraz wprowadza system pozwoleń na przywóz i świadectw pochodzenia czosnku i innych produktów rolnych przywożonych z krajów trzecich.

(2)

Ilości, w odniesieniu do których tradycyjni importerzy i nowi importerzy złożyli wnioski o wydanie pozwolenia typu „A” w ciągu pierwszych pięciu dni roboczych lipca 2008 r., zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 341/2007, przewyższają ilości przewidziane dla produktów pochodzących z Chin, i wszystkich krajów trzecich innych niż Chiny.

(3)

Wobec powyższego, zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1301/2006, w chwili obecnej należy określić zakres, w jakim wnioski o wydanie pozwolenia typu „A” przesłane Komisji do dnia 15 lipca 2008 r. mogą zostać zrealizowane zgodnie z art. 12 rozporządzenia (WE) nr 341/2007,

18.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/9

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1484/95 (2) ustanowiono szczegółowe zasady stosowania systemu dodatkowych należności celnych przywozowych oraz ustalono ceny reprezentatywne w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj.

(2)

Z regularnych kontroli danych, na podstawie których są określane ceny reprezentatywne dla produktów w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj wynika, że należy zmienić ceny reprezentatywne w przywozie niektórych produktów uwzględniając wahania cen w zależności od pochodzenia tych produktów. Należy zatem opublikować ceny reprezentatywne.

(3)

Ze względu na sytuację na rynku zmianę tę należy jak najszybciej zastosować.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

18.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/11

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1098/2007 ustanawiające wieloletni plan w zakresie zasobów dorsza w Morzu Bałtyckim oraz połowów tych zasobów określa warunki zrównoważonej eksploatacji dorsza w Morzu Bałtyckim oraz zasady monitorowania, kontroli i nadzoru takiej działalności.

(2)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (2) przewiduje prowadzenie kontroli przez Komisję oraz współpracę między państwami członkowskimi w celu zapewnienia zgodności z zasadami wspólnej polityki rybackiej.

(3)

Aby wieloletni plan dotyczący zasobów dorsza w Morzu Bałtyckim i połowów tych zasobów przyniósł pożądany wynik, należy ustanowić indywidualny program kontroli i inspekcji.

(4)

Indywidualny program kontroli i inspekcji powinien zostać ustanowiony na okres trzech lat. Rezultaty stosowania indywidualnego programu kontroli i inspekcji powinny być oceniane okresowo przez zainteresowane państwa członkowskie we współpracy z Wspólnotową Agencją Kontroli Rybołówstwa (CFCA) ustanowioną rozporządzeniem Rady (WE) nr 768/2005 (3).

(5)

Należy zachęcać do współpracy pomiędzy zainteresowanymi państwami członkowskimi, aby zwiększyć jednolitość praktyk w zakresie inspekcji i nadzoru oraz przyczyniać się do poprawy koordynacji działań w zakresie kontroli pomiędzy właściwymi organami tych państw członkowskich.

(6)

Wspólne działania w zakresie inspekcji i nadzoru należy prowadzić zgodnie ze wspólnymi planami rozmieszczenia ustalonymi przez Wspólnotową Agencję Kontroli Rybołówstwa (CFCA).

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji ustalono w porozumieniu z zainteresowanymi państwami członkowskimi.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Rybołówstwa i Akwakultury,

a)

działalności połowowej prowadzonej przez statki, o których mowa w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1098/2007;

b)

wszelkich działań związanych z wyładunkiem, ważeniem, wprowadzeniem na rynek, transportem i przechowywaniem produktów rybołówstwa oraz rejestrowaniem wyładunków i sprzedaży.

a)

rodzaj, nazwę i radiowy sygnał wywoławczy statków i samolotów inspekcyjnych na podstawie listy ustanowionej zgodnie z art. 28 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002;

b)

obszar, o którym mowa w art. 3 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1098/2007, w którym będą prowadzone nadzór i inspekcja;

c)

czas trwania działań w zakresie nadzoru i inspekcji.

a)

działania w ramach inspekcji i nadzoru określone w załączniku I;

b)

wszystkie naruszenia przepisów, o których mowa w załączniku II, wykryte w okresie dwunastu miesięcy, z określeniem w przypadku każdego naruszenia: bandery statku, daty i miejsca inspekcji oraz charakteru naruszenia; państwa członkowskie określą charakter naruszenia, podając jako odniesienie literę, pod którą naruszenie to zostało wyszczególnione w załączniku II;

c)

stan działań prowadzonych po wykryciu naruszeń, o których mowa w załączniku II, wykrytych w poprzednim roku kalendarzowym lub wcześniej;

d)

wszelkie odnośne czynności podejmowane w ramach koordynacji i współpracy pomiędzy państwami członkowskimi.

18.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/17

(1)

Decyzja Komisji 82/43/EWG z dnia 9 grudnia 1981 r. w sprawie utworzenia Komitetu Doradczego ds. Równości Szans dla Kobiet i Mężczyzn (1) została kilkakrotnie znacząco zmieniona (2). W celu zapewnienia jej jasności i zrozumiałości należy ją zatem skodyfikować.

(2)

Równość kobiet i mężczyzn jest niezbędnym składnikiem ludzkiej godności i demokracji oraz stanowi fundamentalną zasadę prawa wspólnotowego, jak również praw konstytucyjnych i ustawowych państw członkowskich, a także międzynarodowych i europejskich konwencji.

(3)

Stosowanie w praktyce zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn musi zostać poparte lepszą współpracą oraz wymianą poglądów i doświadczeń pomiędzy tymi organami, które w państwach członkowskich ponoszą szczególną odpowiedzialność za wspieranie równości szans, a Komisją.

(4)

Całkowite wprowadzenie w życie dyrektyw, zaleceń i uchwał przyjętych przez Radę w dziedzinie równych szans może zostać znacząco przyśpieszone w wyniku wsparcia przez instytucje krajowe mające do dyspozycji sieć ośrodków informacji specjalistycznej.

(5)

Przygotowanie i wprowadzenie w życie środków wspólnotowych dotyczących zatrudnienia kobiet, poprawa sytuacji kobiet pracujących na własny rachunek oraz pracujących w rolnictwie, jak również wspieranie równości szans, wymaga bliskiej współpracy z właściwymi instytucjami w państwach członkowskich.

(6)

W związku z tym konieczne są ramy instytucjonalne w celu regularnych konsultacji z tymi instytucjami,

a)

wspiera Komisję w rozwijaniu instrumentów kontroli, oceny i rozpowszechnianiu informacji o rezultatach środków podjętych na poziomie wspólnotowym w celu promowania równych szans;

b)

przyczynia się do wprowadzenia w życie programów działań Wspólnoty w tym zakresie, przede wszystkim poprzez analizowanie wyników i sugerowanie poprawy przedsięwziętych środków;

c)

przyczynia się, poprzez wydawanie opinii, do przygotowania corocznego sprawozdania Komisji na temat postępów poczynionych w kierunku osiągnięcia równych szans kobiet i mężczyzn;

d)

zachęca do wymiany informacji na temat środków podjętych na wszystkich poziomach w celu promowania równych szans i w miarę potrzeb przedstawia propozycje podejmowania możliwych działań uzupełniających;

e)

wydaje opinie lub przedkłada Komisji sprawozdania, na jej wniosek bądź z własnej inicjatywy, w każdej sprawie mającej związek z promowaniem równych szans we Wspólnocie.

a)

po jednym przedstawicielu z ministerstw lub instytucji rządowych każdego państwa członkowskiego, odpowiedzialnych za promowanie równych szans; przedstawiciele są powoływani przez rządy każdego z państw członkowskich;

b)

po jednym przedstawicielu każdego państwa członkowskiego z państwowych komitetów lub instytucji utworzonych na podstawie decyzji urzędowej, mających szczególną odpowiedzialność w zakresie równości szans kobiet i mężczyzn w poszczególnych sektorach; w przypadku gdy istnieje kilka komitetów lub instytucji zajmujących się tymi sprawami w państwie członkowskim, Komisja określa, która instytucja, przez swoje cele, strukturę, reprezentatywność i stopień niezależności, ma najodpowiedniejsze kwalifikacje, aby być reprezentowana w Komitecie; każde państwo nieposiadające takich komitetów jest reprezentowane przez członków instytucji uważanych przez Komisję za pełniące obowiązki analogiczne; przedstawiciele są powoływani przez Komisję, działającą na podstawie wniosku odpowiedniego krajowego komitetu lub instytucji;

c)

siedmiu członków reprezentujących organizacje pracodawców na poziomie Wspólnoty;

d)

siedmiu członków reprezentujących organizacje pracowników na poziomie Wspólnoty.

18.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/22

(1)

Zgodnie z art. 18 dyrektywy 2005/32/WE Komisja zapewnia, że podczas wykonywania swoich czynności przestrzega, w odniesieniu do każdego ze środków wykonawczych, zrównoważonego udziału przedstawicieli państw członkowskich i wszystkich zainteresowanych stron.

(2)

W dyrektywie 2005/32/WE przewiduje się, że strony te powinny spotykać się w ramach forum konsultacyjnego. Niezbędne jest zatem określenie zadań i struktury tego forum.

(3)

Forum konsultacyjne powinno wspierać Komisję w ustanawianiu planu prac, wnosić wkład do określania i weryfikacji środków wykonawczych, analizy skuteczności ustalonych mechanizmów nadzoru rynku oraz do oceny dobrowolnych umów i innych środków samoregulacji.

(4)

W skład forum konsultacyjnego powinni wchodzić przedstawiciele państw członkowskich i zainteresowane strony, związane z przedmiotowym produktem lub grupą produktów, takie jak branża, w tym MŚP, rzemiosło, związki zawodowe, handlowcy, detaliści, importerzy, organizacje ochrony środowiska i organizacje konsumentów.

(5)

Należy określić zasady ujawniania informacji przez członków forum konsultacyjnego, bez uszczerbku dla zasad bezpieczeństwa załączonych do regulaminu Komisji w drodze decyzji 2001/844/WE, EWWiS, Euratom (2).

(6)

Dane osobowe dotyczące członków forum konsultacyjnego powinny być przetwarzane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (3),

a)

po jednym przedstawicielu z każdego państwa członkowskiego;

b)

po jednym przedstawicielu z każdego państwa członkowskiego Europejskiego Obszaru Gospodarczego;

c)

do 30 przedstawicieli zainteresowanych stron, o których mowa w art. 18 dyrektywy 2005/32/WE.

a)

rezygnacja członka;

b)

brak dalszej możliwości efektywnego uczestnictwa przez członka w obradach Forum;

c)

nieprzestrzeganie przez członka art. 287 Traktatu.

18.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/27

(1)

Decyzja Komisji 2000/572/WE (5) ustanawia warunki dotyczące zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego oraz warunki wystawiania świadectw weterynaryjnych przy przywozie do Wspólnoty wyrobów mięsnych z państw trzecich.

(2)

Po rozpoczęciu stosowania rozporządzeń (WE) nr 852/2004, 853/2004 i 854/2004 oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 2075/2005 z dnia 5 grudnia 2005 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące urzędowych kontroli w odniesieniu do włosieni (Trichinella) w mięsie (6), zachodzi konieczność zmiany i uaktualnienia wspólnotowych wymogów dotyczących warunków zdrowotnych i świadectw w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty wyrobów mięsnych w celu wprowadzenia prawidłowych odesłań do nowego prawodawstwa.

(3)

TRACES (ekspercki system kontroli handlu) to zintegrowany skomputeryzowany system wprowadzony decyzją Komisji 2004/292/WE z dnia 30 marca 2004 r. w sprawie wprowadzenia systemu TRACES i zmieniającą decyzję 92/486/EWG (7). Ujednolicenie świadectw zdrowia jest nieodzowne z uwagi na potrzebę sprawnego przetwarzania elektronicznego świadectw w systemie TRACES.

(4)

Decyzja Komisji 2007/240/WE z dnia 16 kwietnia 2007 r. ustanawiająca nowe świadectwa weterynaryjne przywozu żywych zwierząt, nasienia, zarodków, komórek jajowych lub też produktów pochodzenia zwierzęcego na terytorium Wspólnoty w ramach decyzji 79/542/EWG, 92/260/EWG, 93/195/EWG, 93/196/EWG, 93/197/EWG, 95/328/WE, 96/333/WE, 96/539/WE, 96/540/WE, 2000/572/WE, 2000/585/WE, 2000/666/WE, 2002/613/WE, 2003/56/WE, 2003/779/WE, 2003/804/WE, 2003/858/WE, 2003/863/WE, 2003/881/WE, 2004/407/WE, 2004/438/WE, 2004/595/WE, 2004/639/WE oraz 2006/168/WE (8) stanowi, że forma rozmaitych świadectw weterynaryjnych i świadectw zdrowia zwierząt wymaganych prawodawstwem wspólnotowym w przypadku przywozu żywych zwierząt, nasienia, zarodków, komórek jajowych lub też produktów pochodzenia zwierzęcego na terytorium Wspólnoty, jak również świadectw tranzytowych dla produktów pochodzenia zwierzęcego powinna odzwierciedlać uniwersalne wzory zawarte w załączniku I do tej decyzji.

(5)

W związku z tym wzory świadectw zawarte w załącznikach II i III do decyzji 2000/572/WE należy zastąpić nowymi wzorami w celu zapewnienia zgodności z systemem TRACES.

(6)

W celu uniknięcia zakłóceń w handlu stosowanie wzorów świadectw wydanych zgodnie z decyzją 2000/572/WE przed wprowadzeniem zmian przez niniejszą decyzję jest dozwolone przez okres sześciu miesięcy po dacie rozpoczęcia stosowania niniejszej decyzji. Takie świadectwa są dopuszczone do przywozu do Wspólnoty przez okres dziesięciu miesięcy po dacie rozpoczęcia stosowania niniejszej decyzji.

(7)

W związku z powyższym należy odpowiednio zmienić decyzję 2000/572/WE.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

1)

artykuł 3 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 3

Wyroby mięsne podlegają w przywozie następującym warunkom:

2)

w art. 4a wprowadza się następujące zmiany:

3)

załączniki II i III zastępuje się tekstem załącznika do niniejszej decyzji.

18.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/35

(1)

Agencja Wykonawcza ds. Transeuropejskiej Sieci Transportowej (zwana dalej „Agencją”) została powołana decyzją Komisji 2007/60/WE (2) w celu zarządzania działalnością Wspólnoty w dziedzinie transeuropejskiej sieci transportowej do dnia 31 grudnia 2008 r. na potrzeby wykonywania zadań związanych z udzielaniem wspólnotowej pomocy finansowej na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 2236/95 z dnia 18 września 1995 r. ustanawiającego ogólne zasady przyznawania pomocy finansowej Wspólnoty w zakresie sieci transeuropejskich (3). Okres realizacji wielu z tych projektów wykroczy znacznie poza datę 31 grudnia 2008 r.

(2)

Agencja powinna przyjąć również odpowiedzialność za projekty korzystające z pomocy finansowej na podstawie rozporządzenia (WE) nr 680/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady (4), ponieważ rozporządzenie to kontynuuje finansowanie działań wspierających transeuropejską sieć transportową podobnych do działań objętych rozporządzeniem Rady (WE) nr 2236/95, w stosunku do których Agencja otrzymała już uprawnienia.

(3)

Agencja nie powinna ponosić odpowiedzialności za przyjmowanie indywidualnych decyzji w sprawie przyznania pomocy finansowej Wspólnoty. Jednakże w celu zwiększenia sprawności i efektywności wdrożenia programu Komisja może postanowić o powierzeniu Agencji uprawnień w zakresie przyjmowania zmian do tych decyzji.

(4)

Agencja powinna w szczególności przyjąć odpowiedzialność za działania związane z projektami niezależnie od form i metod pomocy finansowej Wspólnoty, określonych w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 680/2007. Wszystkie działania związane z programem, takie jak kontrola i tworzenie polityki, powinny zostać wyłączone i pozostać w gestii Komisji.

(5)

Aby zmaksymalizować europejską wartość dodaną w państwach członkowskich i sąsiadujących krajach trzecich, Agencja powinna w szczególności przyjąć odpowiedzialność za środki towarzyszące, przyczyniające się do wydajności i skuteczności programu TEN-T, obejmujące promocję programu TEN-T wśród wszystkich zainteresowanych podmiotów oraz zwiększenie wiedzy o nim wśród ogółu społeczeństwa. Środki te mogłyby przyjąć postać ukierunkowanych kampanii mających na celu zwiększenie świadomości oraz kampanii promocyjnych, obejmujących organizację dni TEN-T, warsztatów i konferencji, ogłaszanie i rozpowszechnianie wyników i najlepszych praktyk za pomocą odpowiednich publikacji, w tym z wykorzystaniem mediów elektronicznych, na przykład poprzez przygotowywanie informacji prasowych, wytycznych dla potencjalnych wnioskodawców, broszur nt. udanych przedsięwzięć i rocznych sprawozdań, a także organizację udziału przedstawicieli Agencji i/lub Komisji w stosownych wydarzeniach, takich jak otwarcie infrastruktury transportowej.

(6)

Przeprowadzona przez zewnętrznych konsultantów analiza kosztów i korzyści wykazała, że zasoby administracyjne obecnej Agencji, w szczególności w zakresie personelu, wymagają znaczącego zwiększenia. Agencja pozostałaby opcją najbardziej efektywną kosztowo.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2007/60/WE.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu Nadzorującego ds. Agencji Wykonawczych,

1)

artykuł 3 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 3

Okres funkcjonowania

Agencja powołana jest na okres od dnia 1 listopada 2006 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.”;

2)

artykuł 4 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Agencja ponosi odpowiedzialność, w ramach działalności Wspólnoty w dziedzinie transeuropejskiej sieci transportowej, za realizację zadań dotyczących przyznawania pomocy finansowej Wspólnoty na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 2236/95 (5) i rozporządzenia (WE) nr 680/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady (6), z wyjątkiem zadań wymagających uprawnień decyzyjnych w zakresie przekładania wyborów politycznych na działania, takich jak programowanie, ustanawianie priorytetów, wybór projektów zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 680/2007, ocena programu oraz monitorowanie przepisów. Agencja ponosi w szczególności odpowiedzialność za następujące zadania:

18.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/37

(1)

Strategiczna inicjatywa i2010, która jest inicjatywą na rzecz wzrostu i zatrudnienia, bazuje na politykach, badaniach i innowacji w dziedzinie technologii informacyjno-komunikacyjnych, aby pomóc w realizacji celów strategii lizbońskiej. Inicjatywa i2010 promuje kształtowanie europejskiego społeczeństwa informacyjnego i pobudza do świadczenia lepszych usług użyteczności publicznej, w tym e-zdrowia.

(2)

Rozwiązanie obecnych i przyszłych wyzwań stojących przed europejskimi systemami opieki zdrowotnej jest możliwe, przynajmniej częściowo, poprzez wdrożenie sprawdzonych rozwiązań (e-zdrowia) umożliwionych przez technologie informacyjno-komunikacyjne. Głównym wymogiem dla spożytkowania korzyści, jakie daje e-zdrowie, jest poprawa współpracy w odniesieniu do interoperacyjności systemów i aplikacji e-zdrowia państw członkowskich. Podstawową część systemów e-zdrowia stanowią systemy elektronicznych kart zdrowia.

(3)

Systemy elektronicznych kart zdrowia mogą pozwolić osiągnąć wyższą jakość i większe bezpieczeństwo związanych ze zdrowiem informacji niż tradycyjne formy kart zdrowia. Interoperacyjność systemów elektronicznych kart zdrowia powinna ułatwić dostęp oraz podnieść jakość i bezpieczeństwo opieki nad pacjentem w całej Wspólnocie, dostarczając pacjentom i pracownikom opieki zdrowotnej odpowiednich i aktualnych informacji, zapewniając jednocześnie najwyższe normy ochrony danych osobowych i poufności. Poprawa transgranicznej współpracy w dziedzinie e-zdrowia wymaga współpracy między dostawcami, nabywcami i organami regulacji usług opieki zdrowotnej w różnych państwach członkowskich. Jednocześnie środki związane z interoperacyjnością nie muszą koniecznie prowadzić do harmonizacji przepisów ustawowych i wykonawczych dotyczących organizacji i świadczenia opieki zdrowotnej w państwach członkowskich.

(4)

Brak interoperacyjności systemów elektronicznych kart zdrowia jest jedną z głównych przeszkód w osiąganiu korzyści społecznych i ekonomicznych wynikających z e-zdrowia we Wspólnocie. Fragmentację rynku e-zdrowia pogłębia brak interoperacyjności technicznej i semantycznej. Systemy i normy informacyjno-komunikacyjnych systemów zdrowia obecnie stosowane w państwach członkowskich są często niekompatybilne i nie ułatwiają dostępu do podstawowych danych potrzebnych do zapewnienia bezpiecznej i dobrej jakości opieki zdrowotnej w różnych państwach członkowskich.

(5)

Komunikat Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów „e-Zdrowie – poprawa opieki zdrowotnej dla obywateli UE: Plan działania dla europejskiego obszaru e-Zdrowia”, przedstawiony w dniu 30 kwietnia 2004 r. (1), opisuje możliwości związane z systemami e-zdrowia oraz główne wyzwania dla ich szerokiego rozpowszechnienia. Plan działania opisany w tym komunikacie wymaga wspólnego działania Wspólnoty i państw członkowskich nad interoperacyjnością systemów elektronicznych kart zdrowia.

(6)

Deklaracja z konferencji wysokiego szczebla z 2007 r. poświęconej e-zdrowiu potwierdziła znaczenie potrzeby rozpoczęcia wspólnych inicjatyw wśród państw członkowskich polegających na wzmocnieniu szeregu działań związanych z interoperacyjnością systemów elektronicznych kart zdrowia.

(7)

Komisja odpowiedziała na sprawozdanie grupy niezależnych ekspertów zatytułowane „Tworzenie innowacyjnej Europy” w komunikacie „Inicjatywa rynków pionierskich dla Europy” (2), której celem jest tworzenie i wprowadzanie na rynek innowacyjnych produktów i usług w wiodących dziedzinach przemysłowych i społecznych, w tym w e-zdrowiu. Jednym z głównych celów proponowanych inicjatyw jest poprawa interoperacyjności systemów elektronicznych kart zdrowia, gdyż systemy i normy informacyjno-komunikacyjne w dziedzinie zdrowia stosowane obecnie w państwach członkowskich są często niekompatybilne, przez co stanowią barierę dla pojawienia się rentownych i innowacyjnych rozwiązań informacyjno-komunikacyjnych na potrzeby opieki zdrowotnej.

(8)

Parlament Europejski przyjął w dniu 23 maja 2007 r. rezolucję w sprawie wpływu i konsekwencji wyłączenia usług zdrowotnych z zakresu zastosowania dyrektywy w sprawie usług na rynku wewnętrznym (3). Rezolucja wzywa Komisję do zachęcenia państw członkowskich do aktywnego wsparcia wprowadzenia e-zdrowia i telemedycyny, w szczególności przez opracowanie interoperacyjnych systemów pozwalających na wymianę informacji o pacjentach między placówkami opieki zdrowotnej w różnych państwach członkowskich.

(9)

Celem zalecenia jest przyczynienie się do rozwoju całkowitej interoperacyjności europejskiego e-zdrowia do końca 2015 r.

(10)

Zalecenie respektuje zasady uznane w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności w art. 7 dotyczącym prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz art. 8 dotyczącym prawa każdej jednostki ludzkiej do ochrony swoich danych osobowych i przestrzega tych zasad.

(11)

Karta zdrowia należy do najbardziej poufnych dostępnych zapisów zawierających dane dotyczące osoby fizycznej. Nieupoważnione ujawnienie stanu zdrowia lub diagnozy mogłoby mieć negatywny wpływ na osobiste i zawodowe życie jednostki. Prowadzenie kart zdrowia w formie elektronicznej zwiększa ryzyko przypadkowego ujawnienia lub rozesłania danych o pacjencie nieupoważnionym stronom.

(12)

Interoperacyjność systemów elektronicznych kart zdrowia wiąże się z przepływem danych osobowych dotyczących zdrowia pacjenta. Dane te powinny móc swobodnie przepływać z jednego państwa członkowskiego do drugiego, lecz równocześnie powinny być zabezpieczone podstawowe prawa jednostki ludzkiej. Niniejsze zalecenie nie powinno zatem naruszać wspólnotowych przepisów dotyczących ochrony danych osobowych, na które składa się w szczególności dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (4) oraz dyrektywa 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. w sprawie przetwarzania danych osobowych oraz ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa dotycząca prywatności i łączności elektronicznej) (5).

(13)

Komisja uznaje, że technologie służące ochronie prywatności (PET) powinny być rozwijane i szeroko stosowane tam, gdzie dane osobowe są przetwarzane poprzez sieci ICT w odpowiednich dziedzinach, takich jak e-zdrowie (6),

a)

„pacjent” oznacza każdą osobę fizyczną, która otrzymuje lub pragnie otrzymywać świadczenia opieki zdrowotnej w państwie członkowskim;

b)

„pracownik służby zdrowia” oznacza lekarza medycyny lub pielęgniarkę, odpowiedzialnych za ogólną opiekę medyczną lub lekarza stomatologa albo położną lub farmaceutę w rozumieniu dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (7), bądź innego specjalistę wykonującego działalność w sektorze opieki zdrowotnej, którzy zaliczeni są do przedstawicieli zawodów regulowanych określonych w art. 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2005/36/WE;

c)

„elektroniczna karta zdrowia” oznacza pełną ewidencję medyczną lub podobną dokumentację przeszłego i obecnego stanu zdrowia fizycznego i psychicznego osoby, przedstawioną w formie elektronicznej i umożliwiającą łatwą dostępność tych danych do leczenia lub innych ściśle związanych z tym celów;

d)

„system elektronicznych kart zdrowia” oznacza system służący do zapisywania, uzyskiwania i operowania danymi zawartymi w elektronicznych kartach zdrowia;

e)

„kartoteka pacjenta, zbiór danych o nagłych wypadkach, dokumentacja leczenia” oznaczają podzbiory elektronicznych kart zdrowia, które zawierają informacje przeznaczone do określonego zastosowania i określonego przeznaczenia, jak nieplanowane świadczenie opieki zdrowotnej lub wystawienie elektronicznej recepty (ePrescription);

f)

„elektroniczna recepta (ePrescription)” oznacza receptę lekarską określoną w art. 1 ust. 19 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (8), wystawioną i przekazaną drogą elektroniczną;

g)

„interoperacyjność systemów elektronicznych kart zdrowia” oznacza zdolność dwóch lub większej liczby systemów elektronicznych kart zdrowia do wymiany zarówno danych interpretowalnych przez komputer, jak danych i wiedzy interpretowalnych przez człowieka;

h)

„transgraniczna interoperacyjność” oznacza interoperacyjność między sąsiadującymi i niesąsiadującymi państwami członkowskimi oraz ich całymi terytoriami;

i)

„interoperacyjność semantyczna” oznacza zapewnienie, że dokładne znaczenie wymienianych informacji będzie zrozumiałe przez każdy inny system lub aplikację, które pierwotnie nie były stworzone do tego celu.

a)

W celu osiągnięcia tego celu wzywa się państwa członkowskie do podjęcia działań na pięciu szczeblach, mianowicie: ogólnym politycznym, organizacyjnym, technicznym, semantycznym oraz kształcenia i podnoszenia świadomości.

b)

Podstawą dla tych działań będzie pełna zgodność z krajowymi, a także wspólnotowymi instrumentami prawnymi, dotyczącymi w szczególności ochrony danych osobowych, w tym poufności i bezpieczeństwa danych. Należy zapewnić niezbędne zabezpieczenia prawne, wraz z włączeniem zabezpieczeń danych w projekt i implementację systemów elektronicznych kart zdrowia. Ponadto niezbędne jest opracowanie mechanizmów kształcenia zarówno pacjentów, jak pracowników służby zdrowia, jak również oceny i monitorowania działań koniecznych do zapewnienia interoperacyjności systemów elektronicznych kart zdrowia.

a)

zobowiązały się politycznie i strategicznie do wprowadzenia w życie na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym systemów elektronicznych kart zdrowia, które są zdolne również do współdziałania z systemami elektronicznych kart zdrowia w innych państwach członkowskich;

b)

zaangażowały się w aktywną współpracę z innymi państwami członkowskimi i właściwymi zainteresowanymi stronami w celu zapewnienia przyjęcia i wprowadzenia w życie norm, które gwarantują wykonalność i bezpieczeństwo transgranicznej interoperacyjności systemów elektronicznych kart zdrowia;

c)

wprowadziły w życie interoperacyjność systemów elektronicznych kart zdrowia jako integralną część regionalnych i krajowych strategii e-zdrowia;

d)

rozważyły włączenie e-zdrowia do krajowych i regionalnych strategii na rzecz spójności i rozwoju terytorialnego oraz przeanalizowały wyniki wdrożonych już systemów elektronicznych kart zdrowia na szczeblu polityki dotyczącej e-zdrowia oraz możliwości finansowania. Na okres 2007–20013 r. wsparcie na rozwój interoperacyjności e-zdrowia poprzez inwestycje w e-zdrowie oraz działania międzypaństwowe i transgraniczne udzielane jest w ramach polityki spójności;

e)

przeanalizowały czynniki ryzyka, bariery lub brakujące elementy w odniesieniu do realizacji transgranicznej interoperacyjności systemów elektronicznych kart zdrowia oraz ustaliły niezbędne warunki wstępne i stosowne zachęty do rozwiązania problemów;

f)

zarezerwowały wystarczające środki, na przykład za pośrednictwem bezpośrednich zachęt, do inwestycji w systemy elektronicznych kart zdrowia;

g)

rozpoznały, czy inwestycje w interoperacyjność zarówno techniczną, jak semantyczną mogą być korzystne w krótszym terminie, poprzez zastosowanie podejścia krok po kroku i przykładów najlepszej praktyki w oparciu o priorytety i wiedzę specjalistyczną państw członkowskich;

h)

rozważyły stworzenie innych finansowych mechanizmów niebezpośrednich zachęt w celu umożliwienia przyjęcia, nabycia i/lub modernizacji interoperacyjnych systemów elektronicznych kart zdrowia;

i)

zaplanowały działania skierowane na zapewnienie interoperacyjności systemów elektronicznych kart zdrowia na co najmniej pięć lat z góry. Okres taki wydaje się odpowiedni do zapewnienia spójności polityki – co często jest warunkiem wstępnym dla zwiększenia inwestycji i innowacji;

j)

wsparły wprowadzanie w życie systemów elektronicznych kart zdrowia poprzez silne zaangażowanie użytkowników i innych zainteresowanych stron w tworzenie odpowiednich systemów zarządzania, kierowania, partnerstw publiczno-prywatnych, zamówień publicznych, planowania, wdrażania, oceny, szkolenia, informacji i kształcenia;

k)

podniosły wśród właściwych zainteresowanych stron, takich jak władze lokalne i regionalne, pracownicy służby zdrowia, pacjenci i przemysł świadomość korzyści i potrzeby interoperacyjności systemów elektronicznych kart zdrowia.

a)

uzgodnienie procesu zarządzania na szczeblu europejskim w celu określenia wytycznych dla opracowania, wdrażania i utrzymywania transgranicznej interoperacyjności systemów elektronicznych kart zdrowia, obejmującego zarządzanie niezawodną identyfikacją pacjentów i uwierzytelnianiem pracowników służby zdrowia, jak również inne stosowne zagadnienia, opisane w pkt 7, 8, 9 i 14;

b)

rozważenie polityk oraz zachęt mających na celu zwiększenie zapotrzebowania na usługi e-zdrowia, tak, aby umożliwić interoperacyjność systemów elektronicznych kart zdrowia;

c)

przeanalizowanie czynników, które powodują, że procesy normalizacji prowadzące do osiągnięcia wyższego stopnia interoperacyjności systemów elektronicznych kart zdrowia, są tak długie, złożone i kosztowne, i opracowanie środków służących do przyspieszenia tych procesów.

a)

przystąpić do wyczerpującego przeglądu istniejących technicznych norm i infrastruktur, które mogą ułatwić wdrożenie systemów wspierających transgraniczną opiekę zdrowotną oraz świadczenie usług opieki zdrowotnej w całej Wspólnocie, zwłaszcza tych, które wiążą się z elektronicznymi kartami zdrowia i wymianą informacji;

b)

przeanalizować zastosowanie znormalizowanych modeli informacyjnych i opartych o normy profili podczas opracowywania i wdrażania rozwiązań w zakresie interoperacyjnych systemów elektronicznych kart zdrowia i usług opieki zdrowotnej. Rozważyć znormalizowane modele informacyjne i oparte o normy profile, które mają być częścią właściwych dla kraju lub regionu specyfikacji interoperacyjności. W stosownych przypadkach te modele informacyjne i profile powinny wykorzystywać istniejące normy europejskie i międzynarodowe i powinny być oparte o metody i wyniki właściwych inicjatyw przemysłowych;

c)

zobowiązać się do opracowania wszelkich niezbędnych dodatkowych norm, przy czym preferowane są otwarte normy o wymiarze ogólnym, z udziałem europejskich i międzynarodowych organów normalizacyjnych, w kluczowych dziedzinach, w których stwierdzono braki;

d)

przeanalizować wyniki uprawnienia M 403: „Uprawnienie przyznane europejskim organizacjom normalizacyjnym CEN, CENELEC i ETSI w zakresie technologii informacyjno-komunikacyjnych stosowanych w dziedzinie e-zdrowia” w celu zapewnienia optymalnych technologicznych podstaw, infrastruktury, bezpieczeństwa i integracji regulacyjnej w europie i w obrębie rynków globalnych.

a)

stworzyć we współpracy z właściwymi organizacjami normalizacyjnymi, Komisją i Światową Organizacją Zdrowia odpowiedni mechanizm pozwalający na zaangażowanie krajowych ośrodków badawczych, właściwych sektorów przemysłu oraz zainteresowanych stron w opracowanie semantyki w dziedzinie zdrowia w celu wsparcia wysiłków związanych z wdrażaniem interoperacyjnych systemów elektronicznych kart zdrowia;

b)

gdzie tylko to możliwe, rozważyć odpowiedniość międzynarodowych medyczno-klinicznych terminologii, nomenklatur i klasyfikacji chorób, w tym również dotyczących farmakokontroli i badań klinicznych; należy również zachęcić do utworzenia centrów kompetencji na potrzeby wielojęzycznego i wielokulturowego dostosowania międzynarodowych klasyfikacji i terminologii;

c)

uzgodnić normy semantycznej interoperacyjności pozwalające na przedstawianie odpowiednich danych medycznych przeznaczonych do konkretnego zastosowania za pomocą struktur danych (takich, jak archetypy i szablony) oraz podzbiory systemów terminologicznych i ontologii odpowiadające potrzebom lokalnego użytkownika;

d)

rozważyć potrzebę trwałego referencyjnego systemu pojęć (ontologii), jako podstawy dla opracowania planu wielojęzycznych leksykonów, które uwzględniają różnicę między specjalistycznymi językami z zakresu opieki zdrowotnej, terminologiami potocznymi i tradycyjnymi systemami kodowania;

e)

wesprzeć rozległą dostępność metodologii i narzędzi służących do włączania treści semantycznej do praktycznych zastosowań, a także rozwinięcie istotnych zdolności i umiejętności ludzkich w tej dziedzinie;

f)

wykazać korzyści i/lub braki obecnych i przyszłych systemów poprzez ocenę opartą na solidnych podstawach naukowych.

a)

odpowiednio zastosować istniejące normy i profile e-zdrowia, mianowicie te, które związane są z interoperacyjnością systemów elektronicznych kart zdrowia, w celu podniesienia zaufania użytkowników do tych norm;

b)

wprowadzić wspólny lub wzajemnie uznawany mechanizm badania zgodności i certyfikacji interoperacyjnej elektronicznych kart zdrowia oraz innych aplikacji e-zdrowia, takich jak techniki i metodyki oferowane przez różnorodne konsorcja przemysłowe;

c)

rozważyć działania sektora w zakresie certyfikacji własnej i/lub badań zgodności, jako mechanizm zmniejszający opóźnienia we wprowadzaniu na rynek interoperacyjnych rozwiązań w dziedzinie e-zdrowia;

d)

uwzględnić krajowe i międzynarodowe praktyki, w tym również istniejące poza Europą.

a)

zanalizować różny wpływ, jaki na ochronę danych osobowych mają organizacyjne alternatywy przechowywania danych osobowych dotyczących zdrowia oraz ustanowić struktury organizacyjne dla systemów elektronicznych kart zdrowia, które najlepiej odzwierciedlają krajowe, regionalne i lokalne specyfikacje i praktyki, biorąc pod uwagę określone zagrożenia praw i wolności podmiotów tych danych;

b)

zagwarantować samostanowienie pacjenta poprzez umożliwienie pacjentowi, przy pomocy przyjaznej dla użytkownika technologii, wyrażania w sposób anonimowy niezależnej decyzji o tym, jakie dane na temat zdrowia mają być przechowywane w jego elektronicznej karcie zdrowia i komu ujawniane, jeżeli nie decydują o tym wyraźnie przepisy prawa krajowego. Decyzja ta powinna pozostawać bez uszczerbku dla możliwości przechowywania tych danych przez właściwy organ opieki zdrowotnej lub lekarza do celów leczenia;

c)

wykazać, że systemy elektronicznych kart zdrowia zostały zaprojektowane i wybrane zgodnie z celem, jakim jest gromadzenie, przetwarzanie i wykorzystywanie możliwie jak najmniejszej ilości danych osobowych, jeżeli dane muszą być w ogóle gromadzone. W szczególności, należy wykorzystać możliwości pseudonimizacji lub zachowania anonimowości osób w takim stopniu, w jakim jest to możliwe i pod warunkiem że związany z tym wysiłek jest racjonalny w stosunku do żądanego poziomu ochrony;

d)

przewidzieć ocenę zagrożeń bezpieczeństwa informacji oraz wpływu na ochronę danych osobowych przed wdrożeniem systemu elektronicznych kart zdrowia, biorąc pod uwagę określone zagrożenia dla praw i wolności podmiotów tych danych;

e)

określić zakres, w jakim poszczególne kategorie danych osobowych dotyczących zdrowia powinny być udostępniane w formie elektronicznej lub w sieci. W szczególności, niektóre kategorie danych osobowych dotyczących zdrowia, takie jak dane genetyczne lub psychiatryczne, muszą być całkowicie wykluczone z przetwarzania w sieci lub przynajmniej poddane szczególnie rygorystycznym kontrolom dostępu;

f)

nakazać, aby przetwarzanie danych osobowych zawartych w elektronicznych kartach zdrowia i ich systemach było wymagane i przeprowadzane wyłącznie przez pracownika służby zdrowia podlegającego, na mocy przepisów prawa krajowego lub zasad ustanowionych przez właściwe organy krajowe, obowiązkowi tajemnicy zawodowej, bądź przez inną osobę podlegającą równorzędnemu obowiązkowi zachowania tajemnicy; zapewnić rzetelną identyfikację pacjentów i pracowników opieki zdrowotnej;

g)

ustalić warunki, na jakich dane dotyczące zdrowia zawarte w systemach elektronicznych kart zdrowia mogą być zgodnie z prawem konsultowane i przetwarzane przez osoby inne niż zainteresowana osoba i do jakich z góry określonych celów zdrowotnych, a także zabezpieczenie, jakie należy zagwarantować podczas przetwarzania danych dotyczących zdrowia; określić te zagadnienia w formie polityk, które mogą być praktycznie zastosowane, technicznie wdrożone i egzekwowane m.in. przez krajowe organy nadzoru ochrony danych osobowych;

h)

zapewnić, że pacjenci są w pełni poinformowani o charakterze tych danych i strukturze elektronicznej karty zdrowia, w której są one zawarte. Pacjenci powinni posiadać alternatywne (konwencjonalne) sposoby dostępu do związanych z nimi danych osobowych dotyczących zdrowia. W tym kontekście istotne jest zapewnienie, że informacje są przekazywane podmiotom danych za pomocą łatwo zrozumiałego języka i formy oraz w odpowiedni sposób podawane osobom o specjalnych potrzebach (np. dzieciom lub osobom starszym);

i)

przewidzieć specjalne środki zapobiegające bezprawnemu nakłanianiu pacjentów do ujawniania swoich danych osobowych zawartych w systemach elektronicznych kart zdrowia;

j)

zapewnić, że wszelkie przetwarzanie – a zwłaszcza przechowywanie – danych osobowych w systemach elektronicznych kart zdrowia będzie odbywać się w obrębie jurysdykcji stosujących dyrektywę 95/46/WE lub takich, które zapewniają należyty poziom ochrony danych osobowych;

k)

ustalić szczegółowe wymogi dotyczące przeprowadzania audytów do celów zapewnienia zgodności ze zobowiązaniami ochrony danych, takie jak rzetelny system elektronicznej identyfikacji i uwierzytelniania, logowanie się w celu uzyskania dostępu do danych, dokumentacja wszystkich kroków przetwarzania, okres przechowywania informacji uzyskanych z przeprowadzonych audytów, efektywne systemy wykonywania kopii zapasowych i odzyskiwania danych, oraz egzekwować przyjęcie tych wymogów lub rozwiązań zgodnie z najlepszymi praktykami dotyczącymi zarządzania informacjami;

l)

zagwarantować poufność systemów elektronicznych kart zdrowia, jak również przewidzieć odpowiednie środki techniczne i organizacyjne, w tym zasady dotyczące procedur wykrywania incydentów i zarządzania nimi w razie naruszenia mechanizmów bezpieczeństwa lub tożsamości prowadzącego do przypadkowego lub bezprawnego zniszczenia, utraty, zmiany, nieupoważnionego ujawnienia lub dostępu do danych osobowych przesyłanych, przechowywanych lub w inny sposób przetwarzanych w systemach elektronicznych kart zdrowia. Incydenty lub naruszenia powinny być rozpoznawane szybko i sprawnie, a także powinny być wprowadzone środki lub rozwiązania w celu zarządzania takimi incydentami, w tym informowania i angażowania zainteresowanych osób, krajowych organów nadzoru ochrony danych oraz innych odpowiednich zainteresowanych stron.

a)

stymulować wdrażanie produktów, procesów i usług podnoszących bezpieczeństwo w celu zapobiegania kradzieży tożsamości i innych ataków na prywatność oraz walki z nimi;

b)

zapewnić włączenie zabezpieczeń w systemy elektronicznych kart zdrowia, m.in. poprzez najszersze możliwe wykorzystanie technologii ochrony prywatności (PET) w ich projektowaniu i implementacji.

a)

rozważyć możliwości ustanowienia obserwatorium monitorującego dla interoperacyjności systemów elektronicznych kart zdrowia we Wspólnocie w celu monitorowania, porównywania i oceny postępów w zakresie interoperacyjności technicznej i semantycznej dla pomyślnego wdrażania systemów elektronicznych kart zdrowia;

b)

przedsięwziąć szereg działań związanych z oceną. Mogłyby one obejmować określenie ilościowych i jakościowych kryteriów dla mierzenia ostatecznych korzyści i zagrożeń (w tym korzyści ekonomicznych i rentowności) wynikających z interoperacyjnych systemów elektronicznych kart zdrowia oraz ocenę korzyści i zagrożeń stwarzanych przez systemy i usługi rozwinięte przez takie praktyczne demonstratory, jak duże projekty pilotażowe („działania pilotażowe A”), które ujęte są w programie na rzecz wspierania polityki w zakresie technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT) programu na rzecz konkurencyjności i innowacji.

a)

zwiększyć świadomość na temat korzyści oraz potrzeby norm w zakresie systemów elektronicznych kart zdrowia i ich interoperacyjności wśród producentów i dostawców technologii informacyjno-komunikacyjnych, placówek opieki zdrowotnej, instytucji zdrowia publicznego, ubezpieczycieli oraz innych zainteresowanych stron;

b)

rozważyć wymogi mające zastosowanie do kształcenia i szkolenia z uwzględnieniem decydentów politycznych w dziedzinie zdrowia i pracowników służby zdrowia;

c)

poświęcić szczególna uwagę kształceniu, szkoleniu i upowszechnianiu dobrych praktyk w zakresie rejestrowania, przechowywania i przetwarzania informacji klinicznych w formie elektronicznej, a także w zakresie uzyskiwania świadomej zgody pacjenta oraz zgodnej z prawem wymiany danych osobowych pacjenta;

d)

zapewnić równoległe informacje i szkolenie, w tym podnoszenie świadomości, wszystkim osobom, szczególnie pacjentom. Podejście takie może sprzyjać bardziej efektywnemu wykorzystywaniu informacji dotyczących zdrowia, gdyż pacjenci poruszają się między wieloma różnymi dostawcami usług opieki zdrowotnej, w całym zakresie opieki zdrowotnej i, gdy tylko jest to możliwe, otrzymują leczenie, opiekę i dane w swoim własnym domu.

18.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 190/44