Bijdrage van Mieke Camps

Stel je voor: je staat als leider plotseling onder druk... 📌Een besluit valt verkeerd 📌Een medewerker prikt in je verhaal 📌Of er komt nieuws waar je geen controle op hebt. En ineens reageer je. Sneller dan je lief is. Fel. Streng. Controlerend. Of juist verdedigend, je mond te houden en te hopen dat het overwaait. Dat is niet je volwassen ik die aan het roer staat. Dat is je reptielenbrein dat roept: overleven! We denken vaak dat we rationele wezens zijn omdat we mens zijn en ons onderscheiden van dieren. Maar in werkelijkheid worden we grotendeels (80 tot 90%) geleid door onbewuste delen van ons brein: ons reptielenbrein én zoogdierenbrein. En eerlijk: dat merk je. Zodra de spanning stijgt, neemt je innerlijke 8-jarige het stuur over. Iedereen heeft zo zijn reflexen: – De driftkikker die gelijk wil winnen. – De pleaser die met een glimlach alles goedpraat. – De struisvogel die denkt: “Als ik niks zeg, ziet niemand me.” Herkenbaar? Het punt is: zolang jij je niet bewust bent van die automatische reflexen, blijven ze jou leiden. Terwijl jij degene zou moeten zijn die leidt. Persoonlijk leiderschap begint dus met jezelf betrappen op die momenten. Niet om jezelf af te straffen, maar om te kiezen: laat ik me leiden door mijn reptiel… of door de volwassen leider in mij? Welke reflex herken jij bij jezelf als de druk oploopt?