(1)

W marcu 2005 r. Komisja wszczęła dochodzenie (2) w sprawie przywozu niektórych rur i przewodów bez szwu pochodzących między innymi z Ukrainy („pierwotne dochodzenie”). W czerwcu 2006 r., rozporządzeniem Rady (WE) nr 954/2006 (3) nałożono ostateczne cła antydumpingowe. Ponadto w dniu 30 listopada 2007 r. Komisja opublikowała zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (4) odzwierciedlające zmianę nazw dwóch ukraińskich producentów eksportujących.

(2)

W dniu 8 września 2006 r. przedsiębiorstwa Interpipe Nikopolsky Seamless Tubes Plant Niko Tube i Interpipe Nizhnedneprovsky Tube Rolling Plant („grupa Interpipe” lub „wnioskodawcy”) złożyły wniosek (5) do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich o stwierdzenie nieważności rozporządzenia (WE) nr 954/2006 w zakresie, w jakim ich ono dotyczy.

(3)

W odniesieniu do przedsiębiorstw CJSC Nikopolsky Seamless Tubes Plant Niko Tube i OJSC Nizhnedneprovsky Tube Rolling Plant (NTRP) należy przypomnieć, że ich nazwy zmieniły się w lutym 2007 r., odpowiednio na CJSC Interpipe Nikopolsky Seamless Tubes Plant Niko Tube i OJSC Interpipe Nizhnedneprovsky Tube Rolling Plant (6). Następnie przedsiębiorstwo CJSC Interpipe Nikopolsky Seamless Tubes Plant Niko Tube przestało istnieć jako osoba prawna, a wszystkie jej prawa i obowiązki majątkowe i niemajątkowe zostały przejęte przez przedsiębiorstwo LLC Interpipe Niko Tube, założone w grudniu 2007 r.

(4)

Wyrokiem z dnia 10 marca 2009 r. (7) Sąd Pierwszej Instancji stwierdził nieważność art. 1 rozporządzenia (WE) nr 954/2006 w zakresie, w jakim cło antydumpingowe ustalone w odniesieniu do wywozu dokonanego przez wnioskodawców przekracza cło, które byłoby stosowane, gdyby nie dokonano dostosowania ceny eksportowej z tytułu prowizji w przypadku sprzedaży dokonywanej za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego.

(5)

Rada Unii Europejskiej i Komisja oraz wnioskodawcy złożyli odwołania, zwracając się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („ETS”) o uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 10 marca 2009 r. W dniu 16 lutego 2012 r. ETS oddalił zarówno odwołania, jak i odwołanie wzajemne („wyrok”) (8), potwierdzając wyrok Sądu Pierwszej Instancji (obecnie: Sąd) z dnia 10 marca 2009 r.

(6)

W związku z tym stwierdzono nieważność art. 1 rozporządzenia (WE) nr 954/2006 w zakresie, w jakim cło antydumpingowe nałożone na wywóz do Unii Europejskiej towarów wyprodukowanych i wywożonych przez grupę Interpipe przekraczało cło, które byłoby stosowane, gdyby nie dokonano dostosowania ceny eksportowej z tytułu prowizji w przypadku sprzedaży dokonywanej za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego.

(7)

Zgodnie z orzecznictwem unijnym (9) w przypadkach, gdy postępowanie składa się z kilku etapów, unieważnienie jednego z tych etapów nie unieważnia całości postępowania. Postępowanie antydumpingowe stanowi przykład takiego postępowania wieloetapowego. W rezultacie unieważnienie części rozporządzenia w sprawie ostatecznych ceł antydumpingowych nie pociąga za sobą unieważnienia całej procedury przed przyjęciem przedmiotowego rozporządzenia. Z drugiej strony, zgodnie z art. 266 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej instytucje Unii Europejskiej zobowiązane są do wykonania wyroku sądów Unii Europejskiej. W związku z powyższym instytucje Unii, stosując się w ten sposób do przedmiotowego wyroku, mają możliwość skorygowania tych aspektów zaskarżonego rozporządzenia, które doprowadziły do stwierdzenia jego nieważności, pozostawiając niezmienioną treść niepodlegających zaskarżeniu przepisów, które nie zostały objęte wyrokiem (10).

(8)

Niniejsze rozporządzenie ma na celu skorygowanie aspektów rozporządzenia (WE) nr 954/2006, co do których stwierdzono niezgodność z rozporządzeniem podstawowym i które w konsekwencji doprowadziły do stwierdzenia nieważności części tego rozporządzenia. Wszelkie pozostałe ustalenia poczynione w rozporządzeniu (WE) nr 954/2006 pozostają w mocy.

(9)

W związku z powyższym, zgodnie z art. 266 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, stawka cła antydumpingowego dla grupy Interpipe została ponownie obliczona na podstawie wyroku.

(10)

Niniejsze rozporządzenie odnosi się do aspektu wyroku dotyczącego obliczenia marginesu dumpingu, a dokładniej obliczenia dostosowania cen eksportowych z tytułu różnic w prowizjach zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

(11)

Jak wskazano w motywach 131 i 134 rozporządzenia (WE) nr 954/2006, cena eksportowa została dostosowana z tytułu prowizji na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego w przypadku sprzedaży za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego.

(12)

W swoim wyroku Sąd Pierwszej Instancji orzekł – co zostało później potwierdzone przez ETS – że przy porównywaniu wartości normalnej i ceny eksportowej instytucje Unii nie powinny były w tym konkretnym przypadku dokonywać dostosowania z tytułu prowizji.

(13)

W związku z powyższym margines dumpingu został ponownie obliczony bez dostosowania ceny eksportowej z tytułu różnic w prowizjach.

(14)

Porównanie ponownie obliczonej w ten sposób średniej ważonej ceny eksportowej ze średnią ważoną wartością normalną ustaloną w toku pierwotnego dochodzenia ze względu na rodzaj produktu na podstawie ceny ex-factory wykazało istnienie dumpingu. Ustalony margines dumpingu, wyrażony jako odsetek ceny importowej CIF na granicy Unii przed ocleniem, wynosi 17,7 %.

(15)

Wszystkie strony zainteresowane wykonaniem wyroku zostały poinformowane o wniosku dotyczącym zmiany stawek cła antydumpingowego stosowanych wobec grupy Interpipe. Zgodnie z przepisami rozporządzenia podstawowego strony dysponowały okresem następującym po ujawnieniu ustaleń, w którym mogły składać oświadczenia.

(16)

Na podstawie powyższych ustaleń należy odpowiednio zmienić stawkę cła stosowaną wobec grupy Interpipe. Zmieniona stawka powinna również być stosowana z mocą wsteczną od dnia 30 czerwca 2006 r. (daty wejścia w życie rozporządzenia (WE) nr 954/2006), w następujący sposób: wnioski o zwrot lub umorzenie należy składać do krajowych organów celnych zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa celnego. Jeżeli na przykład wniosek o zwrot lub umorzenie złożono na podstawie art. 236 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (11), co do zasady wniosek należy uznać tylko, jeśli złożono go poprzez wystąpienie do właściwego urzędu celnego, w ciągu trzech lat od daty powiadomienia dłużnika o kwocie tych ceł (jeżeli na przykład cło zostało pobrane wkrótce po wejściu w życie rozporządzenia (WE) nr 954/2006, a wniosek o zwrot złożono w ciągu trzech lat od daty powiadomienia dłużnika o kwocie ceł, co do zasady wniosek ten należy uznać, pod warunkiem że spełnia on także wszystkie pozostałe wymogi.),